Piękna i smutna książka.

Piękna i smutna książka.

Oprzyj swoją samotność o moją to niezwykła historia o wielkich umysłach, których serca są jednak wrażliwe, tak słabe, jak serca każdego z nas. Język Klary Hveberg oczarował mnie od samej dedykacji skierowanej do "tonacji i miłości mojego życia". Ta historia, jak ulubiona smutna piosenka, której słucham w samotności, otuliła mnie razem z całym swoim cierpieniem i bólem, wywołując wachlarz przeróżnych emocji - od motyli w brzuchu na myśl o tym, że bohaterka znalazła tę jedną duszę, która ją rozumie, po ogromny zawód kiedy tak szybko zorientowałam się, szybciej niż sama bohaterka, że nigdy nie będzie jego pierwszym wyborem.

Oprzyj swoją samotność o moją mówi nie tylko o tym jak relacje międzyludzkie oparte wyłącznie na czerpaniu korzyści są zbyt powierzchowne, by poruszać dusze i serca, ale także o miłości rodzicielskiej, o kontroli, która raz oddana jest ogromnie trudna do odzyskania. To opowieść o pasji umysłu, miłości do matematyki i literatury, o wrażliwości i potrzebie bycia kochanym.

Ale przede wszystkim jest to historia o tym rodzaju samotności, której obawia się każdy z nas - o samotności po stracie. Kiedy jednego dnia jesteśmy czyimś całym światem, a drugiego włóczemy się po własnym mieszkaniu jak ostatni z jego duchów. Jest to samotność złamanego serca i złamanych obietnic. Samotność, którą czują tylko Ci, którzy oddali komuś całą swoją osobę, ze swoimi najlepszymi i najgorszymi cechami, by zostać porzuconym jak liście akacji odrywane mimochodem od gałązki - jak coś tylko przelotnie znaczącego w ogólnym równaniu czyichś marzeń.

Odjęłam kilka gwiazdek za specyficzny styl autorki, który według mnie wprowadził do fabuły niepotrzebnej dodatkowej ciężkości, jakby już sama fabuła nie była dość trudna do przełknięcia.

Poza tym, gorąco polecam tę lekturę. A na zachętę - kilka z moich ulubionych cytatów poniżej:

"Matematyk, który nie jest również poetą, nigdy nie będzie pełnoprawnym matematykiem."

"Ach, to musi być najgłębsza z samotności.
Widzieć swą własną samotność w głębi obcej twarzy
i widzieć: Tę twarz kochałem kiedyś, otwarłem
i przepędziłem w ciemności, z których wyszła."

"Jeśli istnieje jakiś Stwórca, jednym z jego najlepszych pomysłów było umieszczenie dzieciństwa na początku życia, tak że człowiek ma potem do czego wracać myślami."

"Pęd do zguby to nieodłączna część naszej natury. Potrzebujesz czegoś, co we właściwej chwili mogłoby cię popchnąć, byś mógł przeskoczyć na klawisz, po którym wyjdziesz z błędnego koła. Inaczej będziesz orbitował wokół nadziei po kres czasów, niczym zagubiony satelita okrążający gasnącą gwiazdę."

"Wycierpiałam to wszystko, by móc pokazać wam miłość. Może Jezus też tak myślał, gdy wisiał na krzyżu."

Oprzyj swoją samotność o moją to niezwykła historia o wielkich umysłach, których serca są jednak wrażliwe, tak słabe, jak serca każdego z nas. Język Klary Hveberg oczarował mnie od samej dedykacji skierowanej do "tonacji i miłości mojego życia". Ta historia, jak ulubiona smutna piosenka, której słucham w samotności, otuliła mnie razem z całym swoim cierpieniem i bólem,...

Historia Rakel i Jakoba to opowieść stara jak świat. Młoda studentka i starszy, żonaty wykładowca akademicki. Ale w tej historii nic nie jest banalne, sztampowe i przewidywalne.
Rakel, w dzieciństwie ponadprzeciętnie inteligentna, bystra dziewczynka, posiadająca zdolności muzyczne i matematyczne, w dorosłym życiu nie potrafi nawiązywać relacji z rówieśnikami. Wbrew pozorom, wydaje się, że dziewczyna ma niską samoocenę, i szuka swojej wartości w oczach innych. Szuka też porozumienia z drugim człowiekiem na poziomie inetelektualnym, stąd nic dziwnego, że ogarnęła ją fascynacja profesorem akademickim. Pomagała mu w pisaniu biografii pierwszej w historii profesorki matematyki Sofii Kowalewskiej. Odkrywa relację Sofii z Karlem Weierstrassem i przypisuje im romans, który wyczytuje między wierszami zachowanej korespondencji. Przy okazji buduje swoją własną narrację z Jakobem, która nie może prowadzić ani do niczego dobrego, ani do szczęśliwego finału.
To powieść skomponowana według matematycznego wzoru- fraktala, czyli pierwszoplanowa historia zawiera w sobie inne, niemalże takie same opowieści.
Autorka świetnie pokazuje, jak można łączyć matematykę, muzykę i literaturę. I nadała książce piękny tytuł.
W sumie to podobała mi się opowieść Rakel, ale jednak nie na tyle, żeby ocenić ją na więcej niż 7, bo jest to zaledwie ,,dobra" książka.

Historia Rakel i Jakoba to opowieść stara jak świat. Młoda studentka i starszy, żonaty wykładowca akademicki. Ale w tej historii nic nie jest banalne, sztampowe i przewidywalne.
Rakel, w dzieciństwie ponadprzeciętnie inteligentna, bystra dziewczynka, posiadająca zdolności muzyczne i matematyczne, w dorosłym życiu nie potrafi nawiązywać relacji z rówieśnikami. Wbrew pozorom,...

To nie tyle historia o miłości co raczej o jej braku, o tym, że są na tym świecie jednostki, które zawsze będą na ten brak cierpieć. Historia romansu studentki i wykładowcy troche banalna, ale do ukazania istoty ciepienia głównej bohaterki i podobnych jej ludzi bardzo istotna. Koncepcja książki w książce jako ilustracja podobieństw między kobietami zyjącymi w róznych czasach ciekawa, ale sama powieść nie powala. Były momenty, kiedy się zachwycałam ale przez większość czasu byłam tylko delikatnie zainteresowana a zdarzało mi się i przynudzić. Można przeczytać acz nie koniecznie.

To nie tyle historia o miłości co raczej o jej braku, o tym, że są na tym świecie jednostki, które zawsze będą na ten brak cierpieć. Historia romansu studentki i wykładowcy troche banalna, ale do ukazania istoty ciepienia głównej bohaterki i podobnych jej ludzi bardzo istotna. Koncepcja książki w książce jako ilustracja podobieństw między kobietami zyjącymi w róznych...

Potrzebuję więcej książek z matematyką grającą drugie skrzypce!

Potrzebuję więcej książek z matematyką grającą drugie skrzypce!

Czule o matematyce. I o samotności. Szukanie siebie w historii, cudzych opowieściach, życiorysach.
A przede wszystkim wspaniała inspiracja do zainteresowania się Sofją Kowalewską.

Czule o matematyce. I o samotności. Szukanie siebie w historii, cudzych opowieściach, życiorysach.
A przede wszystkim wspaniała inspiracja do zainteresowania się Sofją Kowalewską.

Niektórzy uważają, że czytanie kolejny raz tej samej książki jest stratą czasu. Co jednak w momencie, w którym po pierwszym czytaniu uznało się ksiażkę za jedną z ulubionych, a po roku pamięta się niewiele? Czy wtedy ponowne czytanie jest stratą czasu? Czy odświeżenie historii jest potrzebne? Czy wnosi cokolwiek? A może tylko przyniesie rozczarowanie, bo już nam się tak nie spodoba, albo już jesteśmy innymi ludźmi niż wtedy.
Czy warto czytać kilka razy to samo mimo, że jest tyle nowych pozycji?
Zawsze.
Uważam, że czytanie ponowne książki nigdy nie jest stratą czasu, bo to nigdy nie jest ta sama książka. Mimo, że treść się nie zmienia, jej odbiór jest zawsze inni, gdyż jesteśmy innymi ludźmi z innymi doświadczeniami.


Książka za pierwszym razem ujęła mnie predstawieniem relacji i nawiązaniami do matematyki.
Za drugim bardziej zwróciłam uwagę na język i na niebanalne porównania, i na zwracanie uwagi na drobnostki, o których nikt na co dzień nie zwraca uwagi, i się nad nimi nie zastanawia.
Obraz relacji mimo, że nie jest w literaturze niczym nowym, to i tak jest przedstawiony w wyjątkowy sposób.
Wyjatkowa. Taka właśnie jest ta książka.

Największym plusem i jednocześnie minusem jest matematyka. Mnie te porównania i nawiązania zachwyciły. Jednak obawiam się, że dla osób, które za nią nie przepadają, te fragmenty mogą być męczące.
Nie uważam, że jest to pozycja dla wszystkich, ale na pewno warto dać jej szansę.

Niektórzy uważają, że czytanie kolejny raz tej samej książki jest stratą czasu. Co jednak w momencie, w którym po pierwszym czytaniu uznało się ksiażkę za jedną z ulubionych, a po roku pamięta się niewiele? Czy wtedy ponowne czytanie jest stratą czasu? Czy odświeżenie historii jest potrzebne? Czy wnosi cokolwiek? A może tylko przyniesie rozczarowanie, bo już nam się tak nie...

O różnych obliczach samotności. Napisana w sposób, który mnie urzekł i pochłonął. Lubię książki, w których występuje motyw zakazanej miłości. Takiej, która nie powinna mieć miejsca. Choć z drugiej strony... czy możemy tak mówić o miłości? W zasadzie nie było powodu do tego aby polubić tutaj głównych bohaterów i kibicować im w ich kiełkującym uczuciu. Coś jednak było w tej książce co nie pozwalało odłożyć jej chociażby na sekundę. Ciekawa nie tylko ze względu na historię ale i na formę, w jakiej została napisana. Zapamiętam ją na długo i po raz kolejny z książką przeczytaną w styczniu - będę chciała mieć ezgemplarz na swojej półce.

O różnych obliczach samotności. Napisana w sposób, który mnie urzekł i pochłonął. Lubię książki, w których występuje motyw zakazanej miłości. Takiej, która nie powinna mieć miejsca. Choć z drugiej strony... czy możemy tak mówić o miłości? W zasadzie nie było powodu do tego aby polubić tutaj głównych bohaterów i kibicować im w ich kiełkującym uczuciu. Coś jednak było w tej...

Piękna, mądra, wspaniała <3

Piękna, mądra, wspaniała <3

Znalezione pod: „książki, po które sięgnęłam ze względu na tytuł”.

Nieco bohmanowski wątek „romantyczny” (cudzysłów konieczny) nie wciągnął i wydawał mi się o wiele mniej ważny niż motyw intertekstualności i interdyscyplinarności – wszystkie te przenikające się odosobnienia ukryte pod plakietkami gatunków, ukazujące, jak w rzeczywistości samotność stanowi doświadczenie powszechne i wręcz banalne. Jak konwencjonalny jest cierpiący artysta, nieważne, jak wyjątkowym zdaje mu się własne cierpienie. Trochę dusząca, ale równie intrygująca medytacja nad zastałymi ideami, ujęta w ciekawym eksperymencie formalnym. Brew pracuje.

Znalezione pod: „książki, po które sięgnęłam ze względu na tytuł”.

Nieco bohmanowski wątek „romantyczny” (cudzysłów konieczny) nie wciągnął i wydawał mi się o wiele mniej ważny niż motyw intertekstualności i interdyscyplinarności – wszystkie te przenikające się odosobnienia ukryte pod plakietkami gatunków, ukazujące, jak w rzeczywistości samotność stanowi doświadczenie...