Intrygujący, choć poboczny, jest wątek alkoholowy w tej korespondencji. Miłosz przestrzega i zachęca: Można żyć bez picia, żaden z nas nie powinien skończyć jak Broniewski. Według Herberta pić można tylko mądrze, radośnie, tak po dionizyjsku, żeby oczyścić się z rozpaczy. To piękne uzasadnienie picia, w przypadku Herberta okazało się niestety mało skuteczne.

Intrygujący, choć poboczny, jest wątek alkoholowy w tej korespondencji. Miłosz przestrzega i zachęca: Można żyć bez picia, żaden z nas nie powinien skończyć jak Broniewski. Według Herberta pić można tylko mądrze, radośnie, tak po dionizyjsku, żeby oczyścić się z rozpaczy. To piękne uzasadnienie picia, w przypadku Herberta okazało się niestety mało skuteczne.

Korespondencja dwu najwybitniejszych polskich poetów XX wieku pokazuje ich ambiwalentny, trwający przez całe życie, intelektualny związek. Zebrane tu listy, najczęściej krótkie, ale pełne treści i aluzji oraz inne teksty poetów tworzą tego związku esencjonalnym obraz. Poeci rozumieli się w pół słowa, a jednocześnie zawsze pozostawali odmienni - i charakterologicznie i ideowo. Droga ta wiedzie od relacji uczeń – mistrz, poprzez głęboką przyjaźń, a potem obrosły mitami konflikt, aż po śmierć Herberta, przed którą zdążyli się pojednać, czy przynajmniej wznieść się ponad to co ich różni, aby się pożegnać.

Dziś spłaszczony przez publicystkę spór nie jest dobrym kluczem do tej trwającej do końca życia wzajemnej fascynacji intelektualnej „dziwnej miłości”. Ciężko streszczać tu ich poglądy, ale bez wątpienia sprowadzanie sprawy do „lewicowości” Miłosza i „prawicowości” Herberta to też dość uproszczony konstrukt, który nie wytrzymuje całościowej konfrontacji ze złożonym podejściem każdego z poetów do kwestii społecznych, politycznych, religijnych i metafizycznych. Na pewno najmocniej różniło ich podejście do kwestii narodu. Miłosz był mocno uczulony na narodową narrację, którą zbrzydziły mu realia II Rzeczpospolitej i własny specyficznie definiowany kosmopolityzm, Herbert zaś odwrotnie - wychowany w tradycyjnym patriotycznym duchu, odrodzoną Polskę nieco idealizował jako szczęśliwy kraj dzieciństwa, choć nacjonalizmem (w ksenofobicznym sensie) zawsze gardził. Eskalacją napięcia była legendarna już kolacja u Carpenterów, gdzie otworzyła między nimi przepaść, której nigdy już nie udało się zasklepić, choć mosty były nad nią raz po raz przerzucane. Herbert zawsze podkreślał, że jego poetyckim mistrzem jest Miłosz, a Miłosz do końca śledził i podziwiał twórczość Herberta.

Ciekawe jest to, że nawet kiedy Herbert był po koniec życia marginalizowany, a Miłosz trwał już w nimbie noblisty, obaj ciągle nie mogli się od siebie uwolnić. Miłosz zazdrościł Herbertowi moralnej siły jego poezji, a jednocześnie przypinał mu niesprawiedliwe łatkę nacjonalisty, a Herbert krytykujący ostro wybory polityczne noblisty i z rezerwą traktując jego prozatorskie dokonania (zarzucał mętność jego metafizycznej eseistyce) czekał zarazem na jego każdy nowy wiersz (choć najbardziej cenił jego pierwsze poetyckie tomy). Jak wyglądałaby historia polskiej literatury bez tego ciągłego ścierania się ich myśli? Prawdopodobnie znacznie bardziej ubogo. Pewne jest, że mimo dzielących różnic oraz słabostek i wad, od których żaden z nich nie był wolny, ich poezja „Wędruje światem./ Wiecznie jasna.”

Korespondencja dwu najwybitniejszych polskich poetów XX wieku pokazuje ich ambiwalentny, trwający przez całe życie, intelektualny związek. Zebrane tu listy, najczęściej krótkie, ale pełne treści i aluzji oraz inne teksty poetów tworzą tego związku esencjonalnym obraz. Poeci rozumieli się w pół słowa, a jednocześnie zawsze pozostawali odmienni - i charakterologicznie i...

Bardzo ciekawa dwóch wielkich poetów polskich i wbrew temu co się mówi do końca bardzo się przyjaźnili mimo tego, że mieli różne poglądy na politykę na polskość. Naprawdę warto przeczytać. Pięknie wydane przez Zeszyty Literackie

Bardzo ciekawa dwóch wielkich poetów polskich i wbrew temu co się mówi do końca bardzo się przyjaźnili mimo tego, że mieli różne poglądy na politykę na polskość. Naprawdę warto przeczytać. Pięknie wydane przez Zeszyty Literackie

Pochłania. Pozwala zauważyć ewolucję przyjaźni dwóch poetów, zagłębić się w różnicy ich charakterów, poglądów, życiowego etosu.
Wydana bardzo ładnie, jak wszystkie książki Zeszytów Literackich w ostatnich latach.

Pochłania. Pozwala zauważyć ewolucję przyjaźni dwóch poetów, zagłębić się w różnicy ich charakterów, poglądów, życiowego etosu.

Wydana bardzo ładnie, jak wszystkie książki Zeszytów Literackich w ostatnich latach.

Poeci to wesołe chłopaki. Nawet jak piszą bardzo poważne wiersze.

Poeci to wesołe chłopaki. Nawet jak piszą bardzo poważne wiersze.