Wielu autokratów lubiło chorować na wielkoduszność. Niekiedy zresztą były to choroby starannie przemyślane (…) Łaskawość autokraty jest prze...
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Ryszard Przybylski

25
7,2/10
Urodzony: 01.06.1928Zmarły: 10.05.2016
Polski eseista, tłumacz (m.in. Mandelsztama),historyk literatury polskiej i rosyjskiej, profesor Instytutu Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk; badacz tradycji klasycystycznej w literaturze polskiej, pięciokrotnie nominowany do Nagrody Literackiej „Nike” (w tym trzykrotny finalista).
7,2/10średnia ocena książek autora
512 przeczytało książki autora
493 chce przeczytać książki autora
11fanów autora
Zostań fanem autoraKsiążki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Listy i rozmowy 1965-2014
Ryszard Przybylski, Tadeusz Różewicz
8,8 z 5 ocen
19 czytelników 1 opinia
2019
Odwieczna Rosja. Mandelsztam w roku 1917
Ryszard Przybylski
6,5 z 2 ocen
16 czytelników 0 opinii
2012
Ogrom zła i odrobina dobra. Cztery lektury biblijne
Ryszard Przybylski
6,4 z 9 ocen
17 czytelników 0 opinii
2006
Krzemieniec. Opowieść o rozsądku zwyciężonych
Ryszard Przybylski
6,8 z 11 ocen
34 czytelników 3 opinie
2003
Dialog, nr 5-6 (534-535)/ maj-czerwiec 2001
Ingmar Villqist, Ryszard Przybylski
6,5 z 2 ocen
4 czytelników 0 opinii
2001
Rozhukany koń. Esej o myśleniu Juliusza Słowackiego
Ryszard Przybylski
7,5 z 10 ocen
32 czytelników 0 opinii
1999
Klasycyzm czyli Prawdziwy koniec Królestwa Polskiego
Ryszard Przybylski
7,6 z 5 ocen
33 czytelników 1 opinia
1996
Popularne cytaty autora
Cytat dnia
Zabezpieczenie młodego pokolenia przed wpływami liberalnymi i wychowanie go w duchu uległości dla rządu - to były zadania wysuwające się na...
Zabezpieczenie młodego pokolenia przed wpływami liberalnymi i wychowanie go w duchu uległości dla rządu - to były zadania wysuwające się na plan pierwszy w polityce oświatowej.
2 osoby to lubiąPustelnicy często ustalali między sobą, co jest miarą doskonałości mnicha. Jedni więc wyliczali ziarnka soczewicy, które zjedli w ciągu dnia...
Pustelnicy często ustalali między sobą, co jest miarą doskonałości mnicha. Jedni więc wyliczali ziarnka soczewicy, które zjedli w ciągu dnia, inni podawali liczbę nieprzespanych nocy, a znaleźli się i tacy, którzy liczyli lata bez kąpieli. To byli fanatycy umartwienia.
1 osoba to lubi
Najnowsze opinie o książkach autora
Baśń zimowa Ryszard Przybylski 
7,3

Ryszard Przybylski, wybitny polski eseista i natchniony interpretator, przypomina nam w „Baśni zimowej” bolesną i nieodwołalną prawdę, że życie ludzkie z perspektywy starości okazuje się klęską. Spokój ducha, mądrość, wytchnienie po latach intensywnej pracy – uznawane za przywileje podeszłego wieku – to tylko złudzenia, puste obietnice, które w obliczu „zgrozy bytu” nic nie znaczą. Pogodę ducha („serenitas animi”) niweczy dręcząca obecność „dwóch wściekłych psów daremności: nicości i absurdu”. A próby schronienia się w królestwie rozumu są wyszydzane przez los, który zamyka nam do niego drzwi. Przybylski opisuje przypadek Immanuela Kanta, który stopniowo zaczął tracić pamięć. „Zanim skonał przestał być człowiekiem, odebrana mu bowiem została adamiczna zdolność nazywania”. Demencja nie oszczędza nawet największych umysłów.
Przypuszcza się, że Sokrates, świadom dramatu starości, celowo dążył do własnej egzekucji. Jak przekazał Ksenofont „Sokrates doszedł do przekonania, że śmierć jest dla niego bardziej pożądana niż życie”. Mimo że w chwili skazania filozof liczył sobie siedemdziesiąt lat, trzymał się znakomicie. Podczas procesu o znieprawianie młodzieży i nieuznawanie państwowych bogów, a w istocie o mizodemię, czyli wrogość wobec demokracji, Sokrates zachowywał się na tyle wyzywająco, że sędziom pozostał jedynie wybór między uniewinnieniem a karą główną. Pierwsza opcja byłaby kompromitująca dla oskarżycieli, zatem wybrano drugą. Komentatorzy są zgodni: śmierć mędrca była dobrowolną ucieczką przed bólem starości, skorzystaniem z okazji na „przeprowadzkę duszy” do „Rzeczywistości Istotnie Istniejącej”.
Jeden z rozdziałów opowiada o ostatnich latach Michała Anioła. Stary rzeźbiarz zajmował skromne mieszkanie w Rzymie, przy ulicy o symbolicznej nazwie Macel dei Corvi – Jatka Kruków. Prowadził ascetyczny tryb życia, pracował nad swoimi rzeźbami i pisał wiersze. Oto jak skarżył się językiem poezji: „W jednym mym uchu pająk sieć rozprzędza/ W drugim mi śpiewa świerszcza nocna zwrotka/ Charczę z kataru, który sen odpędza”. Mistrza dręczyły zatem dolegliwości fizyczne, umysł się nie poddawał. Ale „starcza bezsenność spotęgowana katarem, który potrafi udręczyć człowieka okrutnie, zmieniała mu noce w tortury”.
Od rozważań inspirowanych biografiami Ryszard Przybylski przechodzi do analiz filologicznych. Bierze na warsztat fragmenty „Gerontiona” i „Ziemi jałowej” T.S. Eliota oraz wiersz Tadeusza Różewicza, będący zapisem koszmaru poety o hienolisie (hybrydzie hieny i lisa). Zajmuje się również późnymi tekstami Jarosława Iwaszkiewicza. Przybylski wnika we frazy i wersety, wydobywając z nich ukryte sensy. Jego inwencja, przenikliwość, erudycja – olśniewają.
„Baśń zimową” (opublikowaną w 1998 r.) eseista napisał zbliżając się do siedemdziesiątki. Potem żył jeszcze niemal dwie dekady (odszedł w 2016 r.). Sam musiał się zmierzyć z tym, o czym wiedział z przywoływanych świadectw – „wślizgnąć się w najczarniejszą czerń”. Czeka to niemal każdego z nas. Czy zatem warto przekraczać granicę, za którą życie staje się wegetacją, powolnym umieraniem?
Wybrane myśli i cytaty:
1) „Człowiek jest tylko strachem w garstce popiołu” (T.S. Eliot).
2) „Sadowiąc się w łodzi Charona, swoją nową sytuację próbował Kant brać najpierw z humorem. Kiedy pojawiła się rozpacz, podjął walkę, chociaż wiedział, że ją przegra. Kiedy ją już przegrał, przyjął w pokorze cierpienia, jakimi świadomość płaci za swoje zaistnienie”.
3) „W starości bowiem myśl słucha nieustannie odwiecznej pieśni materii: Jam ciebie zrodziła i ja ciebie unicestwię”.
4) „Ani sieć myśli, ani sieć słów nie oplącze świata. Wszelaki porządek jest snem metafizycznego podmiotu”.
5) „Każda kobieta na podobieństwo Boga jest ukryta – mulier abscondita”.
6) „Zatrute żądło bytu, podstępny grecki pająk, nieskończoność”.
7) „W śmiertelnym świetle losu ukazuje się daremność” (Albert Camus).
8) „Być to uczucie tego, że można nie być” (Juliusz Słowacki).
9) „Człowiek jest jedyną istotą, która umie skonstatować sens, stworzyć własną baśń o swoim sensownym życiu” (C.G. Jung).
10) „Jam jest sam, który jestem sam”.
11) „Starość to czas poznawania prawdziwego sensu słowa «nieodwołalnie»”.
12) „Jeszcze we śnie biały okręt odpływa – daleko od miejsca gdzie znieruchomiałem” (Tadeusz Różewicz).
13) „«Ja» jest dziełem myślącego ciała, czującej gliny. Na starość chowa się najczęściej w czaszce utytłanej prochem”.
Sprawa Stawrogina Ryszard Przybylski 
6,9

Warta uwagi pozycja dla każdego, kogo zainteresowała postać Stawrogina. Przedstawione w książce interpretacje postaci dokonane przez Ryszarda Przybylskiego i Marie Janion może - a nawet powinno - rzucić nowe światło na postać rosyjskiego ateisty, rewolucjonisty, nihilisty, wschodniego Don Juana. Ogólnie rzecz ujmując książka, ta jest próbą przedstawienia motywów i skutków praktyk, jakie niesie ze sobą praktykowanie powyższych wartości i sposobu bycia. Czy Stawrogin w istocie był bohaterem tragicznym?. Wydaje mi się, że interpretacje pozwolą czytelnikowi odpowiedzieć sobie na to pytanie, a być może skonfrontować własną ocenę z poglądami autorów.