Ciekawe historie związane z obozem, nawet w niektórym momentach można się czego nowego dowiedzieć i zaskoczyć jak funkcjonowały obozy. Jak do tej pory inna perspektywa ukazania życia w obozach, może ze względu na bohatera tej książki, który nie był typowym więźniem.

Ciekawe historie związane z obozem, nawet w niektórym momentach można się czego nowego dowiedzieć i zaskoczyć jak funkcjonowały obozy. Jak do tej pory inna perspektywa ukazania życia w obozach, może ze względu na bohatera tej książki, który nie był typowym więźniem.

Ze zbiorami opowiadań zwykle bywa tak, że są bardzo różnorodne. Tak jest również w tym przypadku, jedne zapadają bardziej w pamięci, inne mniej.
Jednymi z bardziej "przystępnych" a na pewno zapadających w pamięć są opowiadania zatytułowane: "Proszą Państwa do gazu", "U nas, w Auschwitzu", "Muzyka w Herzenburgu". Pozostałe są dość ciężkie, a z pewnością pisane nie najprostszym językiem.

Ze zbiorami opowiadań zwykle bywa tak, że są bardzo różnorodne. Tak jest również w tym przypadku, jedne zapadają bardziej w pamięci, inne mniej.
Jednymi z bardziej "przystępnych" a na pewno zapadających w pamięć są opowiadania zatytułowane: "Proszą Państwa do gazu", "U nas, w Auschwitzu", "Muzyka w Herzenburgu". Pozostałe są dość ciężkie, a z pewnością pisane nie...

Przypomniało mi się już, dlaczego nie lubiłam lektur...
Przykro mi, ponieważ tematyka choć poruszająca i mocno mnie interesująca, to z całej książki nie zrozumiałam i nie zapamiętałam właściwie prawie nic. Zdaję sobie sprawę, że są to opowiadania, które powstały dawno temu, zaraz po wojnie, dlatego język jest też typowy dla tamtego okresu. Niestety dla mnie ogromne zniechęcenie i z całej książki zapadło mi w pamięci jedynie jedno opowiadanie - tytułowe, ale tylko dlatego, że lata temu omawiane było na jednej z lekcji języka polskiego.

Przypomniało mi się już, dlaczego nie lubiłam lektur...
Przykro mi, ponieważ tematyka choć poruszająca i mocno mnie interesująca, to z całej książki nie zrozumiałam i nie zapamiętałam właściwie prawie nic. Zdaję sobie sprawę, że są to opowiadania, które powstały dawno temu, zaraz po wojnie, dlatego język jest też typowy dla tamtego okresu. Niestety dla mnie ogromne...

Literatura obozowa napisana przez człowieka, który przez to piekło przeszedł, podobnie jak Grzesiuk. Tym się różni od modnych ostatnio arcydzieł typu "Miłość w Auschwitz", "Bibliotekarka z Auschwitz", "Hans z Auschwitz"... Do realizmu opowiadań, podobnie jak u Grzesiuka (choć ten lubił trochę konfabulować) nie można mieć zastrzeżeń. Jako do dzieła literackiego również - mimo to (a może właśnie dlatego) większe wrażenie na mnie wywarło "Pięć lat kacetu". Niemniej, polecam jak najbardziej - tym, którzy nie mają przesytu tą tematyką.
Egzemplarz który recenzuję jest to wydanie Bellony z 2022 roku, ale chyba wiele się od tego nie różni.
Polecam.

Literatura obozowa napisana przez człowieka, który przez to piekło przeszedł, podobnie jak Grzesiuk. Tym się różni od modnych ostatnio arcydzieł typu "Miłość w Auschwitz", "Bibliotekarka z Auschwitz", "Hans z Auschwitz"... Do realizmu opowiadań, podobnie jak u Grzesiuka (choć ten lubił trochę konfabulować) nie można mieć zastrzeżeń. Jako do dzieła literackiego również -...

Książka to zbiór 9 - ciu opowiadań. Miejscem akcji jest obóz koncentracyjny Auschwitz - Birkenau. Autor był jednym z więźniów obozu. Zbiór powstał zaraz po II wojnie światowej w latach 1946 - 1950. Opowiadania należą do klasyki literatury polskiej i literatury wojennej. Dzięki głębi i przenikliwości opowiadania ciągle pozostają jednym z najcenniejszych świadectw epoki. Książka jest źródłem głębokiej refleksji nad tragedią ludzkiej historii. Jest jednym z najdonośniejszych głosów opowiadających o Holokauście oraz rzeczywistości obozów koncentracyjnych.
Książka zawiera świetnie napisany wstęp autorstwa Niny Majewskiej - Brown. Jeśli ktoś nie czyta wstępów to ten jest godny uwagi, ze względu na to, że jest bardzo emocjonalny.
Opowiadania Borowskiego to kolejna pozycja z czasów szkolnych, do której z chęcią wróciłam. Przyznam, że większość lektur zniechęca do czytania w dorosłym życiu, lecz ta pozycja została ze mną do tej pory. Dzięki temu, że przeczytałam ją ponownie będę pamiętać o niej jeszcze bardzo długo. Jest to jedna z niewielu lektur, do której chciałam wrócić. Mam nadzieję, że w przyszłości znów zdecyduję się na przeczytanie kolejnej lektury.

Książka to zbiór 9 - ciu opowiadań. Miejscem akcji jest obóz koncentracyjny Auschwitz - Birkenau. Autor był jednym z więźniów obozu. Zbiór powstał zaraz po II wojnie światowej w latach 1946 - 1950. Opowiadania należą do klasyki literatury polskiej i literatury wojennej. Dzięki głębi i przenikliwości opowiadania ciągle pozostają jednym z najcenniejszych świadectw epoki....

Proza Borowskiego jest arcydziełem literatury obozowej, jeśli w ogóle tak można powiedzieć o wspomnieniach "śmierci milionów ludzi - bez mszy, olejów, pogrzebu". Ukazuje, jak młody, wrażliwy, wykształcony mężczyza (poeta!) mógł stać się "człowiekiem zlagrowanym", czującym się w obozowej rzeczywistości niczym ryba w wodzie. Handluje ze strażnikami i więźniami, wszystko przeliczając na żywność i inne obozowe dobra, idzie przez obóz z rękami w kieszeni, nucąc "tango krematoryjne" i lekką ręką przekazuje rozkaz kapo, nakazujący zabicie więźniów ("Andrej, konczaj ich! Kapo kazał!", rzuca, jakby mówił "kup ziemniaki, mama prosiła"). Obozowe zlagrowanie nie zabiło jednak w nim resztek wrażliwości, pozostawiając refleksje nad wartością cywilizacji antycznej, zbudowanej rękami niewolników czy wyrzuty sumienia z powodu żartu, który wkrótce stał się prawdą.
Do całej obozowej twórczości Borowskiego można mieć tylko jedno zastrzeżenie - obóz w oczach Autora to miejsce, gdzie głównie się kombinuje i jeśli dobrze się pozna zasady, można całkiem wygodnie się zamelinować i przetrwać, żyjąc względnie dostatnio, jak na obozowe standardy. Nawet okrucieństwo jest przedstawione w sposób "lekki", jako coś, co nie dotyczy bezpośrednio narratora i jego "paczki". Zamysł ten, jakkolwiek uzasadniony, wymaga lektur uzupełniających, które ukazują obóz koncentracyjny z perspektywy szarej, upodlonej masy więźniarskiej, a nie uprzywilejowanych, funkcyjnych więźniów. Nieświadomy czytelnik, znający tylko Borowskiego, może nabrać mylnego wrażenia, że "w sumie nie było tak źle", szczególnie w czasach, gdy uczniowie myślą, że Birkenau to... marka piwa. Na szczęście literatura obozowa jest bardzo obszerna, i prozę Borowskiego skutecznie uzupełnia.

Proza Borowskiego jest arcydziełem literatury obozowej, jeśli w ogóle tak można powiedzieć o wspomnieniach "śmierci milionów ludzi - bez mszy, olejów, pogrzebu". Ukazuje, jak młody, wrażliwy, wykształcony mężczyza (poeta!) mógł stać się "człowiekiem zlagrowanym", czującym się w obozowej rzeczywistości niczym ryba w wodzie. Handluje ze strażnikami i więźniami, wszystko...

„Pięknie jest, bracie, na świecie, tylko nas na nim nie ma”

Jestem w szoku.
I nie tylko dlatego, że przytłoczyła mnie wizja PRAWDZIWEGO życia w Auschwitz, ale przez niesamowity realizm postępowania Tadka. Jego postać jest wręcz namacalna, tak jak i obrazy, które przywołuje.
Borowski podszedł do wojny w niezwykle bezwzględny sposób. Nie oszczędził bestialstwa nazistów, ale dla siebie i innych współwięźniów też nie miał litości.
Przedstawił człowieka, jako twór obozu, zdolnego do wszystkiego w imię ocalenia siebie i zaspokojenia głodu.
Na tle wielu współczesnych dzieł o podobnej tematyce, te opowiadania rażą wręcz brutalnością scen i pesymizmem.
Jestem w stanie zrozumieć niezgodę krytyków literackich współczesnych Borowskiemu na świat, który przedstawił. Nie kształtował on przyjemnej świadomości, że człowiek może obronić swoją godność i człowieczeństwo w każdych warunkach, nie ułatwiał jednoznacznej oceny ludzkiego zachowania, stawiając ofiary obozu, jako pewnego rodzaju katów. Podziwiam bardzo Borowskiego, że był w stanie nadać głównemu bohaterowi własne imię i podzielić się z nim pewnymi elementami swojej biografii biorąc symboliczną współodpowiedzialność za uczestnictwo w bestialskiej machinie funkcjonowania obozu. Pokazał on, że dehumanizacja postępuje bardzo szybko, psychika ludzka łatwo ulega wypaczeniu a człowiek nigdy nie będzie już taki sam po powrocie z piekła, co w wypadku autora było niestety prawdą. Zastanawia mnie czy myślał w ostatnich chwilach swojego życia jaka to ironia, że przeżył Oświęcim, by następnie własnymi rękami, jako wolny człowiek, odkręcić zawór z gazem...

„Pięknie jest, bracie, na świecie, tylko nas na nim nie ma”

Jestem w szoku.
I nie tylko dlatego, że przytłoczyła mnie wizja PRAWDZIWEGO życia w Auschwitz, ale przez niesamowity realizm postępowania Tadka. Jego postać jest wręcz namacalna, tak jak i obrazy, które przywołuje.
Borowski podszedł do wojny w niezwykle bezwzględny sposób. Nie oszczędził bestialstwa nazistów, ale...

Nie przeczytałam do końca i pewnie tego nie zrobię.
Miałam obowiązek przeczytać cztery opowiadania, przeczytałam pięć i chyba było to dla mnie o trzy za dużo. Przeczytałam jeszcze, jako tako, ale gdy musiałam jedną ze scen opisać na sprawdzianie, to o mało nie zwymiotowałam.
Są to jednak bardzo dobrze napisane opowiadania i podoba mi się styl Tadeusza Borowskiego, chętnie przeczytałabym coś nie związanego z obozami w jego wykonaniu, ale chyba nie znajdę.

"Pożegnanie z Marią" jest pięknie i poetycko napisane, a chociaż tytuł sugeruje, jak ma się skończyć, to na koniec naprawdę jest "bum".
"Chłopiec z Biblią" to opowiadanie, które przeczytałam z rozpędu. Jest króciutkie i bardzo trudne w przetrawieniu.
O pozostałych trzech nie będę nic pisała. Przeczytałam i to wyczerpało moje siły całkowicie.
"Dzień na Hermenzach"
"Proszę Państwa do gazu"
"U nas w Auschwitzu"

Nie przeczytałam do końca i pewnie tego nie zrobię.
Miałam obowiązek przeczytać cztery opowiadania, przeczytałam pięć i chyba było to dla mnie o trzy za dużo. Przeczytałam jeszcze, jako tako, ale gdy musiałam jedną ze scen opisać na sprawdzianie, to o mało nie zwymiotowałam.
Są to jednak bardzo dobrze napisane opowiadania i podoba mi się styl Tadeusza Borowskiego, chętnie...

Treściwie i konkretnie. Inaczej chyba na ten temat się nie da. Albo się nie powinno. Szanuję.

Treściwie i konkretnie. Inaczej chyba na ten temat się nie da. Albo się nie powinno. Szanuję.

Borowski w swoich opowiadaniach rzeczywistość, którą ciężko zrozumieć z perspektywy człowieka współczesnego. Lektura ta pomaga choć w minimalnym stopniu zrozumieć czasy wojny i dramat więźniów obozów śmierci.

Borowski w swoich opowiadaniach rzeczywistość, którą ciężko zrozumieć z perspektywy człowieka współczesnego. Lektura ta pomaga choć w minimalnym stopniu zrozumieć czasy wojny i dramat więźniów obozów śmierci.