Rok 1948 był kolejnym rokiem przemian polityczno-społecznych jakie władza ludowa wprowadzała w Polsce po zakończeniu drugiej wojny światowej. Uczciwi obywatele miast i wsi urabiali sobie ręce po pachy odbudowując kraj, a element klasowo niepewny sabotował i bruździł młodej socjalistycznej ojczyźnie, czerpiąc chciwą łapą wszystko, co elementowi w łapy wpadło. W takich realiach rozgrywa się akcja opowiadania „Kłopoty pani Doroty” Tadeusza Borowskiego, które zostało opublikowane w 1950. Na Wschodzie szerzył się kult jednostki, ale nad opowiadaniem duch złowieszczego Soso się nie unosił. Z dwojga złego, Borowski wybrał to odrobinę mniejsze i „znad głów prezydium spoglądał na salę mądry, uśmiechnięty jakby z ironią - wielki Lenin”. Trudno powiedzieć, czy „wielki” odnosi się do Lenina jako takiego, czy do rozmiarów jego portretu. Kto chce, niech sobie wybierze. Mnie bardziej odpowiada wariant z portretem.

W zacytowanym wyżej zdaniu pojawia się słowo „ironia” i ono jest bardzo istotne, a nawet kluczowe, bo opowiadanie – począwszy od kiczowato rymowanego tytułu, a skończywszy na ostatnim zdaniu - zbudowane jest na ironii. I właśnie dlatego zakończenie zrobiło na mnie piorunujące wrażenie. Ale – spokojnie! Nie zamierzam spojlerować. „Kłopoty” mają zaledwie kilkadziesiąt stron, znajdują się w zasobach Wolnych Lektur, toteż nic nie stoi na przeszkodzie, żeby je sobie wziąć i przeczytać.

Kończąc chciałabym przy okazji wyrazić radość z faktu, że obecnie nie ma już walnych zebrań, na których „przez gęsty dym papierosów nic nie można było zobaczyć” ani rozpraw sądowych, gdzie „stłoczeni w ławach widzowie palili bez przerwy i dym snuł się po izbie”. Co za ulga...

Rok 1948 był kolejnym rokiem przemian polityczno-społecznych jakie władza ludowa wprowadzała w Polsce po zakończeniu drugiej wojny światowej. Uczciwi obywatele miast i wsi urabiali sobie ręce po pachy odbudowując kraj, a element klasowo niepewny sabotował i bruździł młodej socjalistycznej ojczyźnie, czerpiąc chciwą łapą wszystko, co elementowi w łapy wpadło. W takich...

Dłuższe opowiadanie zawarte w zbiorze „Pożegnanie z Marią”, zawierającym wybrane opowiadania Tadeusza Borowskiego, ale tylko tym, ze wstępem Jarosława Iwaszkiewicza; możliwe, że także w innych zbiorach opowiadań tego autora. Wydane niedawno samodzielnie, jako e-book. Ponoć gdzieś pojawiło się pod tytułem „Śmierć frajerom” lub „Kłopoty pani Doroty czyli śmierć frajerom”.
 
Specyficzny styl Borowskiego to jedna z dwóch zalet opowiadania. Drugą jest wyjątkowy obraz Polski w latach, które wydają się nikogo nie interesować, a może nawet fakty na ten temat nie są powszechnie znane. Chodzi bowiem o Polskę już po drugiej wojnie światowej, ale jeszcze nie "komunistyczny" PRL. Tak, było coś takiego; trwało ze dwa-trzy lata. Taki okres przejściowy.
 
Główną bohaterką „Kłopotów pani Doroty” jest tytułowa Dorota, uprawiająca prostytucję małżeńską lub związkową. Mąż i kochanek właściwie jednocześnie, aż do chwili, gdy wyjaśni się, który z nich lepiej rokuje na przyszłość, który będzie obejmował ważniejsze stanowiska i zarabiał więcej pieniędzy.
Drugim bohaterem jest kochanek pani Doroty, pan Stasinek – cwaniak, dorobkiewicz, kanciarz, hochsztapler, zbijający majątek na Ziemiach Uzyskanych, z planami na karierę w stolicy. „Śmierć frajerom” to filozofia życiowa pana Stasinka, wykorzystującego bezwzględnie i cynicznie wszystkich i wszystko.

Dłuższe opowiadanie zawarte w zbiorze „Pożegnanie z Marią”, zawierającym wybrane opowiadania Tadeusza Borowskiego, ale tylko tym, ze wstępem Jarosława Iwaszkiewicza; możliwe, że także w innych zbiorach opowiadań tego autora. Wydane niedawno samodzielnie, jako e-book. Ponoć gdzieś pojawiło się pod tytułem „Śmierć frajerom” lub „Kłopoty pani Doroty czyli śmierć...