Jest coś osaczającego w tej niewielkiej, zagęszczonej książce Agnieszki Jelonek, która zgrabnie składa słowa i tworzy nastrój niezwykły, bo z jednej strony jakże rzeczywisty, a z drugiej nierealny, delikatny, rachityczny? – jak jej bohaterowie. Wprawdzie czuję nieco przesyt, gdy po raz kolejny czytam o nieumiejących okiełznać emocji i uczuć trzydziestoparolatków, którzy ciągle coś muszą skończyć, a nie kończą; coś zacząć, a nie zaczynają; ciągle nie potrafią rozgrzeszyć się i kogoś z tego, co było i nie umieją zawalczyć o siebie, a z drugiej wciąga Jelonek w swój świat, i mimo że fabuła tu prosta i bez fajerwerków, to naszpikowana nadzieniem tak słonym jak wysychająca łza, że całość pęka w szwach. Ktoś powie: to już kiedyś było, te małżeństwa rozchodzące się na boki, ci synowie uciekający spod matczynych skrzydeł, ci mężczyźni, których prowadzi siła ich dłoni, a ślady po nich to posiniaczone kwiaty i te kobiety, które to wszystko wiedzą, ale nie potrafią. Skrępowanie, uwięzienie, błądzenie – czasem było nieco sztampowo, czasem może zbyt dosadnie, ale… mimo tych wad czyta się Jelonek jakoś inaczej i chyba głębiej.

To taka cyrankowa książka. Nie chcę napisać, że typowa.

Skończyłem czytać „Trzeba być cicho” i zapadł we mnie spokój zaskakujący. ”Trzeba dać się smutkowi wysmucić”. Polecam, działa.

Okładka, że hej: Marta Róża Żak.

Jest coś osaczającego w tej niewielkiej, zagęszczonej książce Agnieszki Jelonek, która zgrabnie składa słowa i tworzy nastrój niezwykły, bo z jednej strony jakże rzeczywisty, a z drugiej nierealny, delikatny, rachityczny? – jak jej bohaterowie. Wprawdzie czuję nieco przesyt, gdy po raz kolejny czytam o nieumiejących okiełznać emocji i uczuć trzydziestoparolatków, którzy...

O czym? Nie wiem... ale jest to pewien wycinek z życia trójki bohaterów. Każdy z problemem, przeszłością, pokiereszowaną psyche. Piękny, plastyczny język, który mnie zachwycił i krótka forma, którą w takiej tematyce lubię. Polecam.

O czym? Nie wiem... ale jest to pewien wycinek z życia trójki bohaterów. Każdy z problemem, przeszłością, pokiereszowaną psyche. Piękny, plastyczny język, który mnie zachwycił i krótka forma, którą w takiej tematyce lubię. Polecam.

Chyba za dużo przeczytałam już tego typu książek, bo miałam wrażenie, że czytam kolejny raz o tym samym. Generalnie: jak masz słabych rodziców, to bedzie ci się ciężko żyło bo masz poj...porąbaną psychikę. Mozna sie rozejść.

Chyba za dużo przeczytałam już tego typu książek, bo miałam wrażenie, że czytam kolejny raz o tym samym. Generalnie: jak masz słabych rodziców, to bedzie ci się ciężko żyło bo masz poj...porąbaną psychikę. Mozna sie rozejść.

Wciągająca historia, narracja poprowadzona po mistrzowsku, sposób przeplatania się historii, zdarzeń i bohaterów bardzo do mnie trafił. Porusza i wzrusza, naprawdę warto zanurzyć się w tej krótkiej, ale obfitej treści!

Wciągająca historia, narracja poprowadzona po mistrzowsku, sposób przeplatania się historii, zdarzeń i bohaterów bardzo do mnie trafił. Porusza i wzrusza, naprawdę warto zanurzyć się w tej krótkiej, ale obfitej treści!

Krótka, lecz treściwa książka, która powinna być lekturą obowiązkową dla każdego miłośnika literatury pięknej. Dlaczego? Bo jest po prostu przepięknie napisana. Każde zdanie to małe dzieło sztuki. Autorka naprawdę potrafi operować słowem pisanym. Moje zapotrzebowanie na estetykę w literaturze zostało w pełni zaspokojone.

„Trzeba być cicho” to książka o złożonych emocjach zwykłych ludzi. Fabuła jest interesująca, ale nie to mnie najbardziej w niej urzekło. Czytając, momentami czułam, jakby autorka przelała na papier to, co sama często czuję, ale nie potrafię wyrazić. Ta pozycja bardzo mnie poruszyła, czuję, że jest mi bliska.

Całość traktuje w głównej mierze o relacjach międzyludzkich. Znajdziemy tu małżeństwo, które stopniowo się od siebie oddala. Jest samotna matka, która uczy się jak sobie radzić z coraz większą niezależnością nastoletniego syna. Mamy trudne i w dużym stopniu toksyczne relacje rodziców ze swoimi dziećmi. I wiele innych – każdy czytelnik odnajdzie w którejś sytuacji siebie.

Zachwycił mnie również realizm tej książki. Postaci, sytuacje i dialogi są autentyczne, nie ma tutaj literackiego przekłamania na potrzeby fabuły. Nie wiem, czy kiedykolwiek w literaturze ktoś tak adekwatnie opisał to, co kobieta czuje tuż przed okresem.

Serdecznie polecam – małe arcydzieło literatury pięknej.

Krótka, lecz treściwa książka, która powinna być lekturą obowiązkową dla każdego miłośnika literatury pięknej. Dlaczego? Bo jest po prostu przepięknie napisana. Każde zdanie to małe dzieło sztuki. Autorka naprawdę potrafi operować słowem pisanym. Moje zapotrzebowanie na estetykę w literaturze zostało w pełni zaspokojone.

„Trzeba być cicho” to książka o złożonych emocjach...

Lubię książki Jelonek. Mimo niewielkich gabarytów niosą ogromny ciężar emocji. Ta też do mnie przemówiła. I to dość głośno.

Lubię książki Jelonek. Mimo niewielkich gabarytów niosą ogromny ciężar emocji. Ta też do mnie przemówiła. I to dość głośno.

Poprzednią książkę autorki oceniłam na 4/10. Czyli kiepsko. Po następną nie zamierzałam sięgać. Tak się jednak złożyło, że akurat przebywałam w Trójmieście w trakcie spotkań z autorami nominowanymi do Nagrody Literackiej Gdynia i postanowiłam, że możnaby te nominowane książki przeczytać. Naprawdę warto było dać autorce drugą szansę! Niesamowicie do mnie trafiła. Język, obserwacje na temat życia i relacji. Trochę żałuję że nie kupiłam swojego egzemplarza, żeby mieć z autografem

Poprzednią książkę autorki oceniłam na 4/10. Czyli kiepsko. Po następną nie zamierzałam sięgać. Tak się jednak złożyło, że akurat przebywałam w Trójmieście w trakcie spotkań z autorami nominowanymi do Nagrody Literackiej Gdynia i postanowiłam, że możnaby te nominowane książki przeczytać. Naprawdę warto było dać autorce drugą szansę! Niesamowicie do mnie trafiła. Język,...

To jest może i niewielka książka, ale nasycona. Bólem bycia niewystarczającym. Myślami naszych podświadomości. Tęsknotą za sobą w innym wydaniu.

To jest może i niewielka książka, ale nasycona. Bólem bycia niewystarczającym. Myślami naszych podświadomości. Tęsknotą za sobą w innym wydaniu.

Czytając "Trzeba być cicho" Agnieszki Jelonek miałam wrażenie, że czytam kolejną książkę Sally Rooney albo Aleksandry Zbroi. Przez co jedni pomyślą, że na pewno jej nie przeczytają a inni, tak jak ja, powiedzą: warto było!

Ta krótka powieść ujmuje swoją prostotą, minimalną fabułą, oszczędnymi dialogami, są też niedoskonali bohaterowie oraz ich problemy. Książka jest wręcz nasiąknięta emocjami.

W "Trzeba być cicho" krzyżują się losy trzech postaci: Luny i jej męża Theo oraz przyjaciółki Miśki. Dwie przyjaciółki są swoimi przeciwieństwami, jedna ułożona druga barwny ptak, Theo to z kolei bardzo wrażliwy facet gardzący przemocą. I właśnie gdzieś w ich historii na pozór normalnej pojawia się damsko-męski trójkąt, toksyczne relacje rodzinne, problemy z samoakceptacją czy też z wyrażeniem swoich pragnień i potrzeb. Od tak, po prostu życie.

Warto przeczytać książkę i zastanowić się czy więcej krzywdy czy dobrego robimy dusząc w sobie swój głos.

Czytając "Trzeba być cicho" Agnieszki Jelonek miałam wrażenie, że czytam kolejną książkę Sally Rooney albo Aleksandry Zbroi. Przez co jedni pomyślą, że na pewno jej nie przeczytają a inni, tak jak ja, powiedzą: warto było!

Ta krótka powieść ujmuje swoją prostotą, minimalną fabułą, oszczędnymi dialogami, są też niedoskonali bohaterowie oraz ich problemy. Książka jest wręcz...

Ma swoje minusy, czasem widać szwy, np. w wątku Wittgensteinowskim, który trochę krindżuje. Ale ostatecznie mikrofragmenty relacji są bardzo dobrze portretowane - tkwienie w problematycznych związkach i mieszane uczucia względem tego tkwienia zrobione jest świetnie (a tam przecież stoi wiele pułapek, ryzyko uproszczeń na każdym kroku). Warte lektury.

Ma swoje minusy, czasem widać szwy, np. w wątku Wittgensteinowskim, który trochę krindżuje. Ale ostatecznie mikrofragmenty relacji są bardzo dobrze portretowane - tkwienie w problematycznych związkach i mieszane uczucia względem tego tkwienia zrobione jest świetnie (a tam przecież stoi wiele pułapek, ryzyko uproszczeń na każdym kroku). Warte lektury.