Valeria Luiselli

„Ilekroć chłopiec i dziewczynka wspominają o dziecięcych uchodźcach, nazywają ich - „zagubionymi dziećmi”. Przypuszczam, że słowo „uchodźca” trudniej im zapamiętać. A choć przymiotnik, „zagubione” jest nieprecyzyjny, w naszym prywatnym rodzinnym leksykonie uchodźcy są nazywani „zagubionymi dziećmi”. I w pewnym sensie rzeczywiście są nimi, bo straciły prawo do dzieciństwa” „Jak wypełnić emocjonalną pustkę, która się pojawia, gdy dochodzi do nagłych, nieoczekiwanych zmian? Jakie powody, jakie narracje mogą ocalić przed stoczeniem się w otchłań, przed chęcią rzucenia się w nią” Powieść drogi tak chciałabym ją zatytułować, ale nie jest to tylko powieść drogi bowiem „Archiwum zagubionych dzieci” to coś znacznie więcej niż podróż. To rodzinna podróż po meandrach niepokoju, braku zrozumienia, odrębności celów i zainteresowań, konfliktu rodzinnego i globalnego politycznego, wspomnień przeszłości, wielkiej samotności, niepewności. A mogło być tak sielsko, bezpiecznie i rodzinnie jadąc samochodem w upalne lato z Nowego Jorku do Arizony… gdyby nie ten konflikt rodzinny i polityczny, gdyby nie narastające napięcie, gdyby nie brak nietolerancji i brak solidarności, brak empatii i egoizmu … Wielowarstwowa, niezwykle intelektualna podróż jakiej doświadczyłam czytając tę powieść uświadomiła mi jak niezwykły trzeba posiadać kunszt pisarski aby na 523 stron pokazać kameralną historię bliskości i straty wplatając społeczną odpowiedzialność, polityczne tematy i krzywdę ludzkości. A gra dźwięków, obrazów, metafor idealnie połączyła i wypełniła tę powieść, którą na długo będę mieć w pamięci.