książka kompletnie... dziwna. zagadnienie mocne i trudne, ale treść sama w sobie bardzo słaba i pogmatwana, czasem odbiegająca zupełnie od myśli przewodniej. autorka całkiem nieźle obrazuje słowem atak paniki, ale warto mieć na uwadze fakt, że każdy może przeżyć i odczuć go inaczej. początek lektury zapowiadał się obiecująco, ale im dalej tym większe rozczarowanie. nie sądzę, że książka wnosi cokolwiek w życie i proces terapii osoby z zaburzeniem lękowym / lękiem panicznym. po przeczytaniu traktuję ją z przymrużeniem oka. może autorka "nośny" temat potraktowała jako "dźwignię dla marketingu" swojego dzieła? to pytanie jest retorycznym. ;)

książka kompletnie... dziwna. zagadnienie mocne i trudne, ale treść sama w sobie bardzo słaba i pogmatwana, czasem odbiegająca zupełnie od myśli przewodniej. autorka całkiem nieźle obrazuje słowem atak paniki, ale warto mieć na uwadze fakt, że każdy może przeżyć i odczuć go inaczej. początek lektury zapowiadał się obiecująco, ale im dalej tym większe rozczarowanie. nie...

"Nie da się wyzdrowieć z dnia na dzień". Bezkompromisowa i do bólu szczera historia Alicji, którą dręczą ataki paniki. Próby sięgania po pomoc nie zawsze przynoszą skutek. Duszna, niewygodna książka, która może pomóc zrozumieć osoby w kryzysie psychicznym.

"Nie da się wyzdrowieć z dnia na dzień". Bezkompromisowa i do bólu szczera historia Alicji, którą dręczą ataki paniki. Próby sięgania po pomoc nie zawsze przynoszą skutek. Duszna, niewygodna książka, która może pomóc zrozumieć osoby w kryzysie psychicznym.

Temat ataków paniki jest bardzo mi bliski. Sięgnąłem po tę książkę spodziewając się faktycznego oddania problemu, ale również pokazania, że życie takich osób nie jest wyłącznie tym.
Nie mamy tutaj przedstawionej Alicji. Mamy pokazaną Alicję, na drugie Atak Paniki. Postać jest płytka, jakby miała być uosobieniem chodzącej choroby. Niedoinformowana część społeczeństwa właśnie tak zazwyczaj postrzega osoby borykające się z tego pokroju problemami. Ktoś kto chciałby się zaznajomić z tym problemem i sięgnąłby po tę pozycję utwierdziłby się tylko w takim przekonaniu.
Nie potrafiłem się zżyć z bohaterką, ani jej problemem. Chciałem to poczuć, a nijak nie mogłem. Doskonale znam sytuacje tam się przedstawiające, ale są one bez żadnego koloru. Nie zdziwiłbym się gdyby to były zapisane ataki paniki autorki przelane tutaj. Nie byłoby w tym nic pretensjonalnego, gdyby tylko nie większość rozdziałów to był sam opis tego, bez niczego głębszego, dziejącego się pomiędzy tymi napadami.
Może to zabrzmieć śmiesznie, ale autorka używa dziwnych opisów zapachów, takich jak ,,kołdra o zapachu szafy", ,,koszulka śmierdzi potem i półtabletką xanaxu". Osoby niezaznajomione informuję, że xaxnax nie ma zapachu, ani nie zmienia osoby go używającej.
Akcja z trzynastolatkiem to gwóźdź do trumny. Zamknąć, zapomnieć.
Agnieszka Jelonek sama przeżywając problem głównej bohaterki (na tyle książki mamy informację ,,posiada czarny pas karate w walce z nerwicą lękową") chciała może uświadomić nieświadomych, dać wsparcie tym, którzy również mają ten kłopot. Niestety moim zdaniem to książka bardziej szkodliwa, niż wspierająca.

Temat ataków paniki jest bardzo mi bliski. Sięgnąłem po tę książkę spodziewając się faktycznego oddania problemu, ale również pokazania, że życie takich osób nie jest wyłącznie tym.
Nie mamy tutaj przedstawionej Alicji. Mamy pokazaną Alicję, na drugie Atak Paniki. Postać jest płytka, jakby miała być uosobieniem chodzącej choroby. Niedoinformowana część społeczeństwa...

jeden facet na tym forum o nicku @Spiderdog86 napisał jedną z najgłupszych wypocin, jakie przeczytałam od dłuższego czasu. nienawiść do kobiet, jaką mają niektórzy mężczyźni zabiera im nawet umiejętność czytania literatury. polecam dalej kontynuować terapię, bo jest wysoce potrzebna. książka 7/10. cieszę się, że mogę o czymś takim czytać, a nie jest to moje doświadczenie.

jeden facet na tym forum o nicku @Spiderdog86 napisał jedną z najgłupszych wypocin, jakie przeczytałam od dłuższego czasu. nienawiść do kobiet, jaką mają niektórzy mężczyźni zabiera im nawet umiejętność czytania literatury. polecam dalej kontynuować terapię, bo jest wysoce potrzebna. książka 7/10. cieszę się, że mogę o czymś takim czytać, a nie jest to moje doświadczenie.

Nie umiem ocenić tej książki, ponieważ nie przebrnęłam. Książka jest napisana ciekawym językiem, ale przepotwornie mnie zmęczyła. Może być interesująca i pomocna dla osób z zaburzeniami lękowymi, nie jest jednak książką, po którą sięga się dla rozrywki.

Nie umiem ocenić tej książki, ponieważ nie przebrnęłam. Książka jest napisana ciekawym językiem, ale przepotwornie mnie zmęczyła. Może być interesująca i pomocna dla osób z zaburzeniami lękowymi, nie jest jednak książką, po którą sięga się dla rozrywki.

Cudowna, doskonała, zachwycająca. Płakałam przez pół książki. Wracam do niej cały czas.

Cudowna, doskonała, zachwycająca. Płakałam przez pół książki. Wracam do niej cały czas.

Język przystępny, barwny, jednocześnie oryginalny. Historia Alicji, mimo swojej zwyczajności, kryje w sobie mnóstwo psychologicznych niuansów, zrozumiałych szczególnie dla ludzi z podobnym bagażem doświadczeń. Mniej więcej w połowie fabuły okoliczności walki z depresją zmieniają się na nieco "barwniejsze" - wówczas również autorka bardzo skutecznie, na tle przyjemnego piasku na tropikalnej plaży, mości depresyjny mrok i lęki Alicji, co stanowi bardzo ciekawy zabieg. Warto sięgnąć po tę pozycję, choćby po to, aby zwyczajnie poznać pióro autorki.

Język przystępny, barwny, jednocześnie oryginalny. Historia Alicji, mimo swojej zwyczajności, kryje w sobie mnóstwo psychologicznych niuansów, zrozumiałych szczególnie dla ludzi z podobnym bagażem doświadczeń. Mniej więcej w połowie fabuły okoliczności walki z depresją zmieniają się na nieco "barwniejsze" - wówczas również autorka bardzo skutecznie, na tle przyjemnego...

Swietna książka

Swietna książka

Ciężko mi jednoznacznie ocenić tę książkę. Z jednej strony jest mocna, jeśli chodzi o opis życia kobiety cierpiącej na lęki i ataki paniki. Jako osoba, która kiedyś miała problem z depresją dosłownie czułem ból Alicji wylewający się z książki. Ale jest tam sporo elementów wydających się totalnie nie pasować do tematu. Bo czy osoba tak chora nawet na lekach jest w stanie jechać na wakacje do Indii i przespać się z pierwszym lepszym poznanym chłopakiem? Czy taka osoba zapisuje się na kursy pisania czy wolontariat? Czy taka osoba jedzie na spotkanie z ulubionym pisarzem lub wędruje po Nowym Jorku? I w ogóle skąd bohaterka, którą zostawia mąż i nie ma stałej pracy bierze na to wszystko pieniądze? Rozumiem, że te działania mogą być próbą przełamania swoich lęków, ale z drugiej strony nie chce się w to do końca wierzyć. Poza tym w książce pojawia się kilka "feminazistowskich" aluzji np. kobieta ma zawsze źle, pod górkę i stawiane są przed nią wymagania zupełnie jakby życie mężczyzn było usłane różami. A tekst o mężczyznach przeżywających orgazm jak "bolesne wypróżnienie" brzmi już skrajnie wrogo i mizoandrycznie. Natomiast wzmianka o próbie "wypieszczenia" ręką przez bohaterkę śpiącego chłopca woła o pomstę do nieba. No ale przecież Alicja nie wie czy to się działo naprawdę czy jej się przyśniło, więc wszystko już jest w porządku, prawda? Ciekawe jaki byłby odbiór podobnej sytuacji, gdyby głównym bohaterem był mężczyzna? Takie rzeczy przechodziły tylko w "Lolicie".

Popieram próbę podjęcia przez autorkę trudnego tematu jakim są problemy psychiczne, na które cierpi coraz większa część społeczeństwa, ale realizacja tego tematu nie poszła jej zbyt dobrze. Spora ilość opisów jest sarkastyczna i dobrze oddaje realia osoby chorej, ale reszta to jakieś nieporozumienie. Moja wersja książki zawierała 68 stron, więc da się to przeczytać bez jakiegoś poczucia zmarnowania czasu,ale odczucia po przeczytaniu zostają ambiwalentne.

Ciężko mi jednoznacznie ocenić tę książkę. Z jednej strony jest mocna, jeśli chodzi o opis życia kobiety cierpiącej na lęki i ataki paniki. Jako osoba, która kiedyś miała problem z depresją dosłownie czułem ból Alicji wylewający się z książki. Ale jest tam sporo elementów wydających się totalnie nie pasować do tematu. Bo czy osoba tak chora nawet na lekach jest w stanie...

Fabuła raczej kiepska, dialogi bez większego sensu, ale...
Dla kogoś zmagającego się z lękami, mającego za sobą zotrale i hydroksyzyny, gabinety psychiatry i terapeuty, ataki paniki w pracy, metrze, sklepie czy schronisku górskim pod Jagodną, wiele fragmentów tej książki jest jak spojrzenie w lustro. Kilkukrotnie zaszkliły mi się oczy, gdy przeczytałem zdanie, które w 100% dotyczy/ło także mnie w ostatnich epizodach depresyjnych. Wiele myśli, sytuacji, schematów... Począwszy od zdania z notki biograficznej o ulubionej porze dnia po godzinie 18.00.
Literacko 3/10, ale życiowo bardzo.

Fabuła raczej kiepska, dialogi bez większego sensu, ale...
Dla kogoś zmagającego się z lękami, mającego za sobą zotrale i hydroksyzyny, gabinety psychiatry i terapeuty, ataki paniki w pracy, metrze, sklepie czy schronisku górskim pod Jagodną, wiele fragmentów tej książki jest jak spojrzenie w lustro. Kilkukrotnie zaszkliły mi się oczy, gdy przeczytałem zdanie, które w 100%...