Boże, jakie to było piękne. Ileż razy pan Bukowski wyrwał mi serce! Jedna z najlepszych książek w moim 2023 roku.

Boże, jakie to było piękne. Ileż razy pan Bukowski wyrwał mi serce! Jedna z najlepszych książek w moim 2023 roku.

8/10

8/10

Tym Bukowskim kończę przygodę z poezją (przynajmniej na razie),bowiem był to ostatni tomik na półeczce z poezją. Bukowski pisał też prozę, nie jestem aż taką fanką, ale chętnie sobie powrócę, zwłaszcza, że wiersze mi się skończyły.
Jak zawsze jest wspaniale, jak zawsze Buk ze swoim wielkim ego, manierą pisania raczej zdań niż wierszy, z takim żalem, że pewne rzeczy nie wrócą i dozą egalitarności. Te wielkie utyskiwania, że inni pisarze i poeci są gorsi, a on jest lepszy, to wcale nie mierzi, to rozczula. Spojrzenie w oczy sobie i swojej fizyczności, bez filtra, nikt nie potrafił tego zrobić lepiej niż Bukowski, a kiedy przygląda się sobie, to reprezentuje wszystkich ludzi. Zatapiam się w tych wierszach, napisałabym, że płonę, ale zbytnio boję się, że autor by mi napisał, że zdmuchnęłam świeczkę, a uważam, że umknęłam ogniowi piekielnemu. A tego bym nie chciała.

Tym Bukowskim kończę przygodę z poezją (przynajmniej na razie),bowiem był to ostatni tomik na półeczce z poezją. Bukowski pisał też prozę, nie jestem aż taką fanką, ale chętnie sobie powrócę, zwłaszcza, że wiersze mi się skończyły.
Jak zawsze jest wspaniale, jak zawsze Buk ze swoim wielkim ego, manierą pisania raczej zdań niż wierszy, z takim żalem, że pewne rzeczy nie...

Cokolwiek bym napisał o tym gościu to (pomijając, że nie żyje) Charles miałby to totalnie gdzieś, i za to go kocham. Zmęczony, często odurzony alkoholem opisuje życie i jego bezsens. Jest prosty, trafny, oszczędny i zwięzły. Często dosadny, czasem kompletnie niezrozumiały.

Tych wierszy nie czyta się jednym rzutem; sięga się po nie, gdy wkurza Cię świat dookoła, gdy już za bardzo przejmujesz się życiem - wtedy lekarstwem jest Bukowski. Na pewno moim. Nihilizm i taka czysta prawda, bez podniet i fałszu to jest coś, co mój umysł chętnie pompuje, gdy za bardzo zachłysnę się życiem. Swoiste katharsis. Części w ogóle nie zrozumiałem uznając to za zwykły pijacki bełkot; często zaś kiwałem porozumiewawczo głową mówiąc w myślach "taak Czarli, masz rację, masz rację..." i to mi wystarczyło.
Zetknięcie się z prawdą, że życie czasem jest pozbawione sensu i polotu oczyszcza, sprawia, że odzyskuje energię, którą straciłem na wmawianiu sobie, że "będzie dobrze", nawet jak wszystko dookoła waliło się.

Charles - wiem, że miałbyś to i tak w du_ie (gdybyś żył) ale kocham Cię stary. To jeden z tych gości, których ceni się szczególnie za to, że są po prostu sobą.

Cokolwiek bym napisał o tym gościu to (pomijając, że nie żyje) Charles miałby to totalnie gdzieś, i za to go kocham. Zmęczony, często odurzony alkoholem opisuje życie i jego bezsens. Jest prosty, trafny, oszczędny i zwięzły. Często dosadny, czasem kompletnie niezrozumiały.

Tych wierszy nie czyta się jednym rzutem; sięga się po nie, gdy wkurza Cię świat dookoła, gdy już za...

Brakowało mi Bukowskiego. Niezależnie czy to w formie poezji czy powieści kupuję tego autora w ciemno.

Kolejny zbiór wierszy to w zasadzie kilka pomniejszych tomów z wierszami z lat 70. Dostajemy tutaj to, do czego autor nas przyzwyczaił, czyli bezkompromisowe opowieści o otaczającym świecie, szczerze i skomplikowane w swojej prostocie opisy własnych emocji. Bukowski nie zamyka swoich wierszy w żadne ramy poetyckie, nie zwraca uwagi na rymy, interpunkcję czy środki stylistyczne. Po prostu pisze, pisze o połowie ryb, o piciu w samotności, o seksie z kobietami o prozie życia. Z pozoru proste sytuacje opisane przez Bukowskiego nabieraja kolorytu, drugie życia i zmuszają do reflekcji. Dodatkowo nieobce są autorowi wulgarne opisy obsranych spodni, czy zarzyganego łózka po upojnej nocy. Ta prostota właśnie jest siłą przekazu Bukowskiego.

Jeżeli miałbym porównać 'Płonąc w wodzie, tonąc w ogniu' do 'No właź!' to tutaj nie ma tekstów o przmijaniu, które w przypadku poprzedniego zbioru bardzo mi się spodobały. Mało jest równiez tak powszechnych u autora nawiązań do przygodnych kobiet czy wyścigów (owszem, dostajemy kilka wspominków i torze wyścigowym, ale jest tego o wiele mniej niż zwykle). W zamian Bukowski koncentruje się na opisie tego co widzi i to jest odświeżające.

Kolejna wspaniała podróż przez pokręcony umysł Bukowskiego, która polecam!

Brakowało mi Bukowskiego. Niezależnie czy to w formie poezji czy powieści kupuję tego autora w ciemno.

Kolejny zbiór wierszy to w zasadzie kilka pomniejszych tomów z wierszami z lat 70. Dostajemy tutaj to, do czego autor nas przyzwyczaił, czyli bezkompromisowe opowieści o otaczającym świecie, szczerze i skomplikowane w swojej prostocie opisy własnych emocji. Bukowski nie...

Ch. Bukowski "Płonąc w wodzie tonąc w ogniu"

W jego wierszach jest niewiele metafor, choćby takich jak: „niebieska kredka fali wystrzela obok żółtej drogi”, są za to piekielnie trafne obrazowania: „Bo jak powiedział Bóg, zakładając nogę na nogę, widzę, że stworzyłem tak wielu poetów, lecz tak niewiele poezji” – wiersz nosi tytuł: „do kurwy, która ukradła moje wiersze”.

Ch. Bukowski "Płonąc w wodzie tonąc w ogniu"

W jego wierszach jest niewiele metafor, choćby takich jak: „niebieska kredka fali wystrzela obok żółtej drogi”, są za to piekielnie trafne obrazowania: „Bo jak powiedział Bóg, zakładając nogę na nogę, widzę, że stworzyłem tak wielu poetów, lecz tak niewiele poezji” – wiersz nosi tytuł: „do kurwy, która ukradła moje...

Ciężko jest mi ocenić ten zbiór wierszy Bukowskiego. Z jednej strony znajdują się w nim teksty, które zapadają w pamięć (a przynajmniej wydają się takimi),ale też takie, które - moim zdaniem - są kompletnie niezrozumiałe. Podoba mi się u Bukowskiego to "zejście w dół", jego nieco socjofobiczna postawa, ale z drugiej strony, to - po lekturze tych wierszy - nie wiem, czy odczuwałbym jakąś przyjemność obcując z jego osobą.
Część tekstów wydaje mi się zbyt przegadana, jakby była rejestracją myśli Bukowskiego bez jakiejkolwiek edycji, auto-cenzury (jeśli można w ogóle mówić o czymś takim w jego wypadku). Trochę to męczące mi się wydaje, widocznie w szkole mnie już "wyprostowali" na ładną poezję, heh. Może trochę przesadzam, ale część tych wierszy wydaje mi się, hmm..., zbędna. Może się nie znam.
Żeby nie było, że narzekam, to muszę podkreślić również to, że znaleźć można tam teksty, które w jakiś sposób chwytają za serce - bezpośredniością, nie są proste (prostackie też nie, moim zdaniem),ale wymagają zastanowienia, zatrzymania się na moment nad nimi.
Nie daję gwiazdek - nie wiem, czy oceniałbym same wiersze, czy ogólnie postawę i życie Bukowskiego: z jednej strony dość menelskie, ale z drugiej: intrygujące.

Ciężko jest mi ocenić ten zbiór wierszy Bukowskiego. Z jednej strony znajdują się w nim teksty, które zapadają w pamięć (a przynajmniej wydają się takimi),ale też takie, które - moim zdaniem - są kompletnie niezrozumiałe. Podoba mi się u Bukowskiego to "zejście w dół", jego nieco socjofobiczna postawa, ale z drugiej strony, to - po lekturze tych wierszy - nie wiem, czy...

Jam prosta kobiecina i poezji nie czytam. Mówcie co chcecie – że się nie znam, że nie ogarniam swoim małym rozumkiem prawdziwej sztuki. Trochę prawdy w tym jest, w końcu umysły dzielą się na ścisłe i ściśnięte, a ja umiem liczyć tylko do dziesięciu… Na szczęście nie każdy poeta jest Mickiewiczem czy innym wieszczem.

Bukowski pisze dla siebie i od siebie. Nie ma ambicji, żeby wielkim poetą być, a mimo to wychodzi mu to całkiem nieźle. Przede wszystkim zero rymów i dosadność. Wiersze Bukowskiego czyta się jak krótką historię z życia, opowiedzianą przez pijaczka spotkanego w przydrożnym barze. Po co pisać, że wierzba pochyla się coraz niżej, niebo zasnuły bure chmury i zerwał się wiatr, skoro można powiedzieć wprost, że życie ssie pałkę? I tak właśnie pisze Bukowski.

Może poezja Bukowskiego i nie trafia do serca, ale za to celuje prosto w umysł. Zagnieżdża się tam i gnije, kwaśny zapach rozkładu co jakiś czas ulatnia się i uderza ciepłym strumieniem prosto w nozdrza. To jest to, co tygryski lubią najbardziej. Prosty język, pozbawiony patosu, życiowe historie z pierwszej ręki. Czego chcieć więcej?

Zanim sięgniecie po wiersze, polecam przynajmniej liznąć biografię Bukowskiego. Wtedy zyskują jeszcze bardziej na autentyczności, nie pozostawiając cienia wątpliwości – pisał o sobie i swoim życiu. Zamiast przemycać ukradkiem światopogląd, wali nim czytelnika prosto w potylicę.

Tak jak pisałam przy „Szmirze” – po Bukowskiego warto sięgnąć, chociażby po to, aby zweryfikować swoją filozofię życiową. Być może będziecie spijać z chorą fascynacją słowa z jego ust, być może przelecicie na szybko od deski do deski, niewykluczone też, że w połowie rzucicie kąt z obrzydzeniem. Jedno jest pewne. Już nigdy nie spojrzycie na świat w ten sam sposób.

Jam prosta kobiecina i poezji nie czytam. Mówcie co chcecie – że się nie znam, że nie ogarniam swoim małym rozumkiem prawdziwej sztuki. Trochę prawdy w tym jest, w końcu umysły dzielą się na ścisłe i ściśnięte, a ja umiem liczyć tylko do dziesięciu… Na szczęście nie każdy poeta jest Mickiewiczem czy innym wieszczem.

Bukowski pisze dla siebie i od siebie. Nie ma ambicji,...

Krucyfiks w ręku śmierci i Na ulicy przerażenia w alei udręki to tomy naprawdę wybitne. Najmniej ujął mnie tom tytułowy.
Wiele wierszy zapisanych, czytanych wielokrotnie. Jak zawsze u Bukowskiego - proste i w punkt.

Krucyfiks w ręku śmierci i Na ulicy przerażenia w alei udręki to tomy naprawdę wybitne. Najmniej ujął mnie tom tytułowy.
Wiele wierszy zapisanych, czytanych wielokrotnie. Jak zawsze u Bukowskiego - proste i w punkt.

Fantastyczny zbior wierszy jak to u Pana BUKOWSKIEGO

Fantastyczny zbior wierszy jak to u Pana BUKOWSKIEGO