Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Ledwie dostateczny z religii - później magister teologii. Prawie ksiądz - później mąż i ojciec dwóch synów" - - takie szczere wyznanie Jerzego Jabłońskiego przeczytałam we wstępie do jego książki "Miłość... nie ogarniam. Męskie spojrzenie na życiowe sprawy". O! Będzie ciekawie - przemknęło mi przez myśl - Człowiek nie czaruje, nie udaje eksperta od wszystkiego. Już na początku pokornie przyznaje się do błędów i uprzedza, że nie znajdziemy w jego książce motywujących tekstów i życiowych mądrości. Dlaczego? Bo sam ma takich dosyć! I rzeczywiście słowa dotrzymuje. Z ujmującą uczciwością pokazuje poplątane ścieżki swojego życia, w którym dużo było pychy i perfekcjonizmu. Nie ukrywa swoich słabości i upadków. Nieustannie wyznaje, że "nie ogarnia" Bożej miłości, ale w swoim życiu widzi owoce Bożego prowadzenia i poddaje Mu się z coraz głębszą wiarą. A wszystko to ujmuje w słowach prostych, z których wyczytać można wrażliwość i delikatność uczuć. A wszystko to zamyka w krótkich rozdziałach, z których każdy skłania do refleksji, a jednocześnie wywołuje uśmiech i przenika serce ciepłem. Mnie samą najmocniej poruszyły wyznania dotyczące perfekcjonizmu, z którym sama mam ciągle problem. Dlatego tak mnie dotknęły słowa wiersza "Z listu do perfekcjonisty", napisanego przez samego autora: "Chciałem bogactwo słabości uwięzić w sterylnej klatce doskonałą kontrolą wyjałowić najbardziej człowiecze źródło bijące między żebrami ojczyznę trwogi i żalu wulkany gniewu i podniecenia Chciałem uśmiechem przewiązać rany własnymi rękami zbawiać w zaślepieniu stać się jak Bóg". I mimo że to przecież "męskie spojrzenie na życiowe sprawy", jako kobieta odnalazłam w nich swoje, bo po prostu ludzkie, rozterki i dylematy. I dlatego wszystkim polecam tę małą książeczkę, która pokazuje, że człowiek nie musi (a nawet nie powinien!) "ogarniać" i kontrolować wszystkiego. Jesteśmy przecież "glinianym naczyniem" ( "dzbanem"! ) w Jego Rękach... Kruchym i od Boga zależnym, ale w pełni wartościowym! Może właśnie teraz, w Adwencie, warto to sobie uświadomić?