Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Jednym drżą głosy, innym idzie w oczy”. Jeszcze innym, takim jak ja, idzie w duszę i w serce. I ja w tym poczuciu wewnętrznego rozedrgania i natrętnych myśli odczuwam przymus umycia się. To zawsze dobrze świadczy o twórcy, gdy w odbiorcy swojego dzieła pozostawia pewne wrażenia i emocje. A ja teraz, kilkadziesiąt minut po zamknięciu „Białych nocy” czuję się brudna, spocona i oblepiona pajęczyną niepokoju. I chociaż mam nieodpartą chęć wyszorowania się z tych wszystkich odczuć, zapomnienia o nich i wypuszczenia ich w niebyt, nie sądzę, by przyniosło mi to jakąkolwiek ulgę. Może i jestem zbyt zuchwała i bezczelna w tym moim pragnieniu podzielenia się moimi odczuciami związanymi z tą książką, ale uważam, że tak trzeba. Że jeżeli poznajesz coś, co rozpi***ala Cię emocjonalnie, to padasz na kolana przed twórcą i dziękujesz mu za to, że Cię pokiereszował. Posklejasz się sam. I teraz trochę właśnie tak mam, rozj***ło mnie to na cząsteczki elementarne, jak kiedyś „Dygot” Jakuba Małeckiego, czy „Ma być czysto” Anny Cieplak. Autorko, dziękuję, że mnie pokiereszowałaś. Boli, ale posklejam.