Fascynujący świat pogrążony w męczącej formie. Chwilami miałem wrażenie, jakbym czytał nekrologi, dziesiątki nekrologów. Po wyjściu z cmentarza pamiętam jedynie, że paliły się świeczki. Kapuściński w swojej recenzji pisał o potrzebie skupienia w czytaniu. Człowieku! Tu trzeba wręcz benedyktyńskiej cierpliwości! Została we mnie wyrwa po zrzuconej bombie. I złości mnie jedynie forma, forma...

Fascynujący świat pogrążony w męczącej formie. Chwilami miałem wrażenie, jakbym czytał nekrologi, dziesiątki nekrologów. Po wyjściu z cmentarza pamiętam jedynie, że paliły się świeczki. Kapuściński w swojej recenzji pisał o potrzebie skupienia w czytaniu. Człowieku! Tu trzeba wręcz benedyktyńskiej cierpliwości! Została we mnie wyrwa po zrzuconej bombie. I złości mnie...

Historie, które minęły. Już opisane i opłakane. Wyliczone: czyja krzywda, czyja sprawka. Krall zaskakuje mnie jednak horyzontem, wyczuciem, wrażliwością. Nie drażni palec oskarżycielski, bo autorka go nie podnosi. Jest żal, bez czekania na karę. Nikt nie zmusza mnie do „dźwigania”. To zmienia odbiór. Odruch obronny ewoluuje w ciekawość, a ciekawość spraw małych, wioskowych, z okolic Kocka na przykład, wciąż we mnie nienasycona.
Żal. Emocja, od której uciekam. Kojarzy mi się z rozlewaniem czegoś wewnątrz. Nawet brzmienie słowa odstrasza. A przecież żal jest ważny. Jest czymś, co wypełnia dziurę. Na przykład po sprawiedliwości, której nigdy nie było, nie ma, i nigdy nie będzie. Zauważyłem, że żal się odwdzięczy, za czas mu poświęcony. Przywiązuje się. Zostaje z tym, kto go ceni.

Historie, które minęły. Już opisane i opłakane. Wyliczone: czyja krzywda, czyja sprawka. Krall zaskakuje mnie jednak horyzontem, wyczuciem, wrażliwością. Nie drażni palec oskarżycielski, bo autorka go nie podnosi. Jest żal, bez czekania na karę. Nikt nie zmusza mnie do „dźwigania”. To zmienia odbiór. Odruch obronny ewoluuje w ciekawość, a ciekawość spraw małych, wioskowych,...

Cały czas zastanawiam się, co napisać. Nie czytało mi się "Żalu" łatwo. Hanna Krall wymaga od czytelnika skupienia, wejścia niemal w opisywane historie, spotkania. Z wielką dbałością o szczegół, z wyczuciem, bez patosu pisze Hanna Krall o holokauście, o ocalonych, o nieobecnych, o pamięci...
Kilka historii zostało we mnie i tak powinno być.

Cały czas zastanawiam się, co napisać. Nie czytało mi się "Żalu" łatwo. Hanna Krall wymaga od czytelnika skupienia, wejścia niemal w opisywane historie, spotkania. Z wielką dbałością o szczegół, z wyczuciem, bez patosu pisze Hanna Krall o holokauście, o ocalonych, o nieobecnych, o pamięci...
Kilka historii zostało we mnie i tak powinno być.

Proza Hanny Kral jest niezwykła...jej książki trzeba czytać bardzo uważnie gdyż ważne jest każde zdanie, każdy drobiazg bo z nich składa się...życie.
Polecam wyrobionym czytelnikom

Proza Hanny Kral jest niezwykła...jej książki trzeba czytać bardzo uważnie gdyż ważne jest każde zdanie, każdy drobiazg bo z nich składa się...życie.
Polecam wyrobionym czytelnikom