Czytałam pożyczoną książkę i ciągle ubolewałam nad tym, że nie mogę sobie ołówkiem podkreślić ważnych dla mnie zdań coby powrócić do nich do głębszej analizy poszczególnych osób. Trudno, na bieżąco rozważyłam i gorąco polecam książkę zainteresowanym.

Czytałam pożyczoną książkę i ciągle ubolewałam nad tym, że nie mogę sobie ołówkiem podkreślić ważnych dla mnie zdań coby powrócić do nich do głębszej analizy poszczególnych osób. Trudno, na bieżąco rozważyłam i gorąco polecam książkę zainteresowanym.

Kiedy myślę sobie o książce, której konstrukcja zachwyciła mnie wyjątkowo, pierwszą moją myślą jest natychmiast "Noszę jego nazwisko. Rozmowy z dziećmi przywódców III Rzeszy". Przede wszystkim śmiem twierdzić, że tej książce można poświęcić czas oraz uwagę, nawet jeśli nie jest się bardzo zainteresowanym literaturą wojenną.
W 1993 roku Stephan Lebert porządkując papiery zmarłego ojca odkrywa zapiski, wywiady przeprowadzone paręnaście lat po II wojnie światowej przez swojego ojca. Norbert Lebert postanowił w 1959 roku przeprowadzić rozmowy z dziećmi najbardziej prominentnych nazistów takich jak Heinrich Himmler, Herman Göring, Hans Frank czy Rudolf Heß.
Stephan Lebert, autor, wybitny dziennikarz i redaktor naczelny "Berliner Tagesspiel" postanawia iść w ślady ojca i przeprowadza wywiady z tymi samymi osobami, jednak po 40 latach. Wszyscy ci, którzy godzą się na rozmowę z autorem zostają skonfrontowani że swoją hitlerowską przeszłością. Z rozmów z Wolfem-Rüdigerem Heß, Niklasem Frank, Gudrun Himmler czy Eddy Göring wiemy, że są to rozmowy wkraczające na bardzo wrażliwe, intymne i osobiste sfery. To właśnie, stanowi wyjątkowość tej lektury. Nie istnieje bowiem wiele dzieł, które poświęcone są rozrachunkowi z nazistowską przeszłością. Nie znajdzie się wiele publikacji, które opisują jak jest żyć u boku człowieka, który dziennie zabijał setki, tysiące niewinnych osób, tylko że względu na ich pochodzenie, a w domu był najukochańszym i najbardziej troskliwym ojcem. Zdobywając się na rozmowę z autorami, bohaterowie - dzieci nazistów, rozdzierają stare, choć może wciąż niezabliźnione rany. Poruszają tematy swojego dzieciństwa, wspominają najwspanialsze momenty, które było dane dzielić im z ojcem nazistą. Ta właśnie lektura daje odpowiedzi na wiele zaskakujących, nurtujących pytań. Czy to możliwe, żeby człowiek miał dwa oblicza? Mordercy i kochanego ojca. Jak radzą sobie potomkowie nazistów, którzy przecież noszą te same nazwisko, którego setki tysięcy ludzi się boją, wręcz brzydzą? Czy przepracowanie hitlerowskiej przeszłości jest właściwie w jakiś sposób możliwe? Jakąś drogę wybierają dzieci przywódców narodowego socjalizmu - wierności ojcu naziście czy nienawiści, po odkryć kim właściwie był ich tata i jaką rolę odegrał w machinie hitlerowskiej zagłady. Czy w odstępie 40 lat, kiedy to były przeprowadzone oba wywiady, postrzeganie ojca uległo zmianie?
Na te oraz wiele innych pytań, lektura ta dostarcza odpowiedzi. Jest to książka mocna, rewelacyjnie skonstruowana lecz temat, który porusza jest ciężki, momentami miażdżący.

Kiedy myślę sobie o książce, której konstrukcja zachwyciła mnie wyjątkowo, pierwszą moją myślą jest natychmiast "Noszę jego nazwisko. Rozmowy z dziećmi przywódców III Rzeszy". Przede wszystkim śmiem twierdzić, że tej książce można poświęcić czas oraz uwagę, nawet jeśli nie jest się bardzo zainteresowanym literaturą wojenną.
W 1993 roku Stephan Lebert porządkując papiery...

Dzieci nazistów. Wysokich rangą, całym sercem zaangażowanych w eliminację innych narodów. Jedni wypierają, inni chcą przekonać i siebie i innych, że tatuś był dobrym człowiekiem, a jeszcze inni (tych najmniej) mówią wprost, że nosić takie geny to coś niewyobrażalnego i strasznego. I każdy z nich ma rację. Większość dzieci kocha swoich rodziców, nawet jeśli ci rodzice nie zasługują na miłość. Dzieci w domach dziecka to świetny przykład tego. Ale czy nie zastanawialiście się nigdy skąd w trakcie wojny tylu sadystów, psychopatów, egoistów wypłynęło na światło dzienne? Pewne warunki, jak dowiódł eksperyment, sprzyjają takim zachowaniom. Kto jest zły to wtedy nie hamują go okoliczności, że nie wypada, czy reakcja otoczenia. Idzie na całość. Fanatycy też. A dzieci? Postrzegają rodziców z pozycji dziecka. Przeważnie dzieciństwo jest czymś do czego się chce wracać. Szkoda, że dorosłe już dzieci niektórych nazistów psychicznie zostały na tamtym etapie. Ciekawie się czyta, choć niedosyt pozostał i ponury obraz, że nazizm wciąż jest niestety żywy, a źli ludzie żyją wśród nas.

Dzieci nazistów. Wysokich rangą, całym sercem zaangażowanych w eliminację innych narodów. Jedni wypierają, inni chcą przekonać i siebie i innych, że tatuś był dobrym człowiekiem, a jeszcze inni (tych najmniej) mówią wprost, że nosić takie geny to coś niewyobrażalnego i strasznego. I każdy z nich ma rację. Większość dzieci kocha swoich rodziców, nawet jeśli ci rodzice nie...

Muszę przyznać, że dziwiłam się odpowiedziom dzieci nazistów, ich miłości do ojców i usprawiedliwiania ich z morderstw milionów ludzi. Przeczytałam sporo biografii więźniów różnych obozów (NIEMIECKICH) koncentracyjnych, a teraz będąc po drugiej stronie barykady, przed lekturą uważałam, że sama będąc dzieckiem niemieckiego nazisty nienawidziłabym ojca. Niestety tak nie jest. "Noszę jego nazwisko" otwiera oczy na sprawy wydające się oczywistymi i kompletnie zmienia ich punkt widzenia. Gorąco polecam miłośnikom czasów II WŚ oraz psychologii.

Muszę przyznać, że dziwiłam się odpowiedziom dzieci nazistów, ich miłości do ojców i usprawiedliwiania ich z morderstw milionów ludzi. Przeczytałam sporo biografii więźniów różnych obozów (NIEMIECKICH) koncentracyjnych, a teraz będąc po drugiej stronie barykady, przed lekturą uważałam, że sama będąc dzieckiem niemieckiego nazisty nienawidziłabym ojca. Niestety tak nie jest....

Poruszająca.

Poruszająca.

Książka fantastyczna. Jedyną jej wadę jest ilość stron. Zdecydowanie było mi mało.
Napisana lekko. Mimo ciężkiego tematu. Dobrze zredagowana. Spójna. Prawdziwa. Bez lukru, bez oskarżeń.

Kilkoro dzieci nazistów, parę rozmów, parę dramatów, żal do ojca, żal do świata, trauma - znajdziemy tam różne historie i różne reakcje dzieci na przewinienia rodziców i bieg historii.
Wszystkie ciekawe, chociaż trudne.

Książka dziś szalenie droga. Nie wiem czy jest w bibliotekach. Ale naprawdę świetna. Bo wyjątkowa.

Książka fantastyczna. Jedyną jej wadę jest ilość stron. Zdecydowanie było mi mało.
Napisana lekko. Mimo ciężkiego tematu. Dobrze zredagowana. Spójna. Prawdziwa. Bez lukru, bez oskarżeń.

Kilkoro dzieci nazistów, parę rozmów, parę dramatów, żal do ojca, żal do świata, trauma - znajdziemy tam różne historie i różne reakcje dzieci na przewinienia rodziców i bieg historii....

Choć o II wojnie światowej napisano już setki książek, ta pozycja jest trochę inna. Przedstawia ona powojenne losy nazistowskich zbrodniarzy, widziane z perspektywy ich dzieci. Warto przeczytać.

Choć o II wojnie światowej napisano już setki książek, ta pozycja jest trochę inna. Przedstawia ona powojenne losy nazistowskich zbrodniarzy, widziane z perspektywy ich dzieci. Warto przeczytać.

Dobrze czasem przeczytać coś z innej półki,coś tak prawdziwego jak ta książka.Tytuł mówi właściwie wszystko jeśli chodzi o temat.I teraz zaczyna się najciekawsze:opowieści początkowo młodych ludzi,a potem już mocno dojrzałych o swoim dzieciństwie i początkach życia po wojnie,o swoich dalszych losach.Zastanawiające,że najgorsi zbrodniarze,którzy z zimną krwią potrafili zgładzić miliony niewinnych ludzi,we wspomnieniach swoich dzieci byli kochającymi tatusiami,autorytetami,z nimi wiązały się najpiękniejsze wspomnienia z dzieciństwa.I dalej np.sprawa sumienia,oni tzn.ci zapaleni naziści właściwie nie mieli wyrzutów,do końca i cały czas wierzyli w swoją rację.To ich ofiary częściej cierpiały obwiniając się o to,że przeżyły to piekło,a ich najbliżsi zginęli.I jeszcze sprawa odpowiedzialności rodzinnej:czy dzieci mają odpowiadać za winy ojców? Albo sprawa wybaczenia,odpokutowania win,czy na godzinę przed śmiercią można rozgrzeszyć z takich czynów,czy dwadzieścia lat w więzieniu lub nawet dożywocie załatwi sprawę? Oj dużo tych pytań i tyle wątpliwości,wcale to nie są oczywiste odpowiedzi.

Dobrze czasem przeczytać coś z innej półki,coś tak prawdziwego jak ta książka.Tytuł mówi właściwie wszystko jeśli chodzi o temat.I teraz zaczyna się najciekawsze:opowieści początkowo młodych ludzi,a potem już mocno dojrzałych o swoim dzieciństwie i początkach życia po wojnie,o swoich dalszych losach.Zastanawiające,że najgorsi zbrodniarze,którzy z zimną krwią potrafili...

Zbiór historii dzieci SSmannów. Jak one to widzą? Jak przeżywają fakt, iż ich ojcowie dopuszczali się brutalnych czynów? nie raz wręcz bestialskich? Każdy reaguje inaczej. Jedni dumą, inni nienawiścią. Dość ciekawe wywiady, pozwalające dostrzec problemy też "tej drugiej strony".

Zbiór historii dzieci SSmannów. Jak one to widzą? Jak przeżywają fakt, iż ich ojcowie dopuszczali się brutalnych czynów? nie raz wręcz bestialskich? Każdy reaguje inaczej. Jedni dumą, inni nienawiścią. Dość ciekawe wywiady, pozwalające dostrzec problemy też "tej drugiej strony".

Świetna książka. Historia nazizmu nie skończyła się wraz z samobójstwem, ucieczką, czy wraz z dokonaniem egzekucji na zbrodniarzach III Rzeszy. Ma ona swój dalszy ciąg i rzutuje nie tylko na życie świata, ale także na tych, których owi zbrodniarze zostawili - na ich żony, dzieci. Dzięki tej książce możemy się dowiedzieć jaki wpływ wywarli rodzice - mordercy na swoje dzieci, jak ich dzieci radzą sobie z przeszłością. Fantastyczna pozycja książkowa!

Świetna książka. Historia nazizmu nie skończyła się wraz z samobójstwem, ucieczką, czy wraz z dokonaniem egzekucji na zbrodniarzach III Rzeszy. Ma ona swój dalszy ciąg i rzutuje nie tylko na życie świata, ale także na tych, których owi zbrodniarze zostawili - na ich żony, dzieci. Dzięki tej książce możemy się dowiedzieć jaki wpływ wywarli rodzice - mordercy na swoje dzieci,...