Bardzo trudny tekst w odbiorze, w szczególności dla osób łatwo się rozpraszających. Tekst przypomina bardziej zapis mowy potocznej niż słowo pisane. W książce występuje ogromna zawiłość narracyjna. Kompozycja utworu jest sporym utrudnieniem. Można się czuć zagubionym. Niełatwa tematyka i pourywane wątki trafnie opisują tą książkę. Lektura obowiązkowa dla terapeutów, psychoterapeutów, czy psychologów. Według Wacława Sadkowskiego książka to potrzeba wypowiedzenia jednego z najboleśniejszych i najgłębiej tragicznych doświadczeń, które dotyczyły człowieczeństwa." Posiada wyszukany i wyrafinowany kształt formalny. "Podwojona w swym przezywaniu i odczuwaniu. Narratorka to jednocześnie lokatorka i sublokatorka. Niezwykły zabieg artystyczny jako psychologiczna i literacka wirtuozeria.
Odważny zamysł polegający na ujawnieniu i wyrażeniu wszystkich urazów, kompleksów i okaleczeń wewnętrznych. Nic tamtych przeżyć nie zatrze. Opowieść o bliźnie: zagojonej ,zabliźnionej i zapomniałej ranie.. Wyraz prawdy własnej , prawdy bolesnej i gorzkiej, w osobisty sposób stronniczej. Niewygodnie , niekiedy jest żyć z wewnętrzną blizna. Każdy z nas może być sublokatorem".

Bardzo trudny tekst w odbiorze, w szczególności dla osób łatwo się rozpraszających. Tekst przypomina bardziej zapis mowy potocznej niż słowo pisane. W książce występuje ogromna zawiłość narracyjna. Kompozycja utworu jest sporym utrudnieniem. Można się czuć zagubionym. Niełatwa tematyka i pourywane wątki trafnie opisują tą książkę. Lektura obowiązkowa dla terapeutów,...

Cudowne!

Cudowne!

"Przede wszystkim musisz postanowić, że przeżyjesz". Reportaże Krall się po prostu czyta, a nie recenzuje :)

"Przede wszystkim musisz postanowić, że przeżyjesz". Reportaże Krall się po prostu czyta, a nie recenzuje :)

“Sublokatorka” jest tekstem trudnym, ale nie przekombinowanym, jak twierdziło swego czasu wielu krytyków. Ze względu na złożoności narracyjne, należy tę książkę czytać w skupieniu. Zwracać uwagę na szczegóły, bo tak naprawdę wszystko w niej zawarte ma znaczenie. Tekst jest skondensowany, nie ma w nim żadnych niepotrzebnych słów. Być może właśnie dlatego, mimo ciężkiego tematu i zawiłości narracyjnych, przeczytałam go jednym tchem.
Wbrew pozorom, podział na czerń i biel, ciemność i jasność - nie jest dualny. To dwie strony medalu. Nie chodzi o dobrą czy złą naturę człowieka. Chodzi o okoliczności. O to w jakiej rodzinie się urodziliśmy, o to jak traktują nas inni, o to jakie decyzje podejmujemy, bądź jesteśmy zmuszeni podejmować. Nie jest to banalny podział, który nas klasyfikuje. Jest to zwykła umowa społeczna (stworzona przez jasnych),która nas ogranicza. Hannie Krall w tej krótkiej powieści sprzed ponad 30 lat udało się ten problem nakreślić.

“Sublokatorka” jest tekstem trudnym, ale nie przekombinowanym, jak twierdziło swego czasu wielu krytyków. Ze względu na złożoności narracyjne, należy tę książkę czytać w skupieniu. Zwracać uwagę na szczegóły, bo tak naprawdę wszystko w niej zawarte ma znaczenie. Tekst jest skondensowany, nie ma w nim żadnych niepotrzebnych słów. Być może właśnie dlatego, mimo ciężkiego...

Mam mieszane uczucia odnośnie do tekstów Hanny Krall. Największym utrudnieniem jest kompozycja. Urywane zdania. Niedopowiedzenia.

Starałam się nadążać za tym fragmentaryzmem, jednak nie było łatwo. Dzięki takim zabiegom osiągnięty został efekt mowy potocznej, opowiadania ustnego, pewnej spontaniczności wypowiedzi oraz naturalności ("ach, zapomniałabym napisać o..." itp.),ale jednocześnie jako czytelniczka czułam się zagubiona.

Spodziewam się, że niedługo po raz kolejny sięgnę po tę książkę, by głębiej rozpracować kategorię rozdwojenia, "sublokatorstwa", a także, co dla mnie chyba najbardziej interesujące - czerni i bieli.

Bo "żeby wyćwiczyć jasność, należy przeżyć czerń".

Mam mieszane uczucia odnośnie do tekstów Hanny Krall. Największym utrudnieniem jest kompozycja. Urywane zdania. Niedopowiedzenia.

Starałam się nadążać za tym fragmentaryzmem, jednak nie było łatwo. Dzięki takim zabiegom osiągnięty został efekt mowy potocznej, opowiadania ustnego, pewnej spontaniczności wypowiedzi oraz naturalności ("ach, zapomniałabym napisać o..."...

"Jedyne, co można z czernią sensownego uczynić, to przemienić ją w sztukę, jak zrobili Charlie Chaplin, Woody Allen i Bruno Schulz."

"Jedyne, co można z czernią sensownego uczynić, to przemienić ją w sztukę, jak zrobili Charlie Chaplin, Woody Allen i Bruno Schulz."

Trudna do zrozumienia pozycja, nie mogłam dojść kto jest kim. Moi drodzy przy tej lekturze nie będzie łatwo...

Trudna do zrozumienia pozycja, nie mogłam dojść kto jest kim. Moi drodzy przy tej lekturze nie będzie łatwo...

Łatwo się czyta, ale książka jest trudna w odbiorze, bo wątki pourywane a i tematyka niełatwa. Momentami nie wiadomo, czy czyta się o tytułowej żydowskiej sublokatorce czy o córce ludzi ukrywających ją. Mimo wszystko warto.

Łatwo się czyta, ale książka jest trudna w odbiorze, bo wątki pourywane a i tematyka niełatwa. Momentami nie wiadomo, czy czyta się o tytułowej żydowskiej sublokatorce czy o córce ludzi ukrywających ją. Mimo wszystko warto.