Smutek ryb

Hannę Krall bardzo szanuję, jednak poczułam tutaj niedosyt. Trochę tych felietonów za mało. Przyznam, że nie czyta się łatwo - jest wiele pojęć, które wymagają zajrzenia do słownika filozofii, nie jest to lektura, którą się połyka - ale też chyba nikt się tego po autorce nie spodziewał. W swoich tekstach publikowanych w magazynie dla wędkarzy Krall przemyca wiele mądrych i ważnych tematów, często na przekór ówczesnej władzy.

Hannę Krall bardzo szanuję, jednak poczułam tutaj niedosyt. Trochę tych felietonów za mało. Przyznam, że nie czyta się łatwo - jest wiele pojęć, które wymagają zajrzenia do słownika filozofii, nie jest to lektura, którą się połyka - ale też chyba nikt się tego po autorce nie spodziewał. W swoich tekstach publikowanych w magazynie dla wędkarzy Krall przemyca wiele mądrych i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Piękna książka. Ciekawe wywiady. Podteksty. Cudowne ilustracje. Trochę jak w bajce. Tylko w ciężkich czasach.

Piękna książka. Ciekawe wywiady. Podteksty. Cudowne ilustracje. Trochę jak w bajce. Tylko w ciężkich czasach.

Pokaż mimo to

Ciekawa, inteligentnie napisana, przepięknie ilustrowana książka. Polecam!

Ciekawa, inteligentnie napisana, przepięknie ilustrowana książka. Polecam!

Pokaż mimo to

Tytuł może zastanawiać - o co chodzi, czy ryby mogą być smutne? Okazuje się, że jako symbol,a i owszem. W tej książce znajdziemy rozmowy Hanny Krall z inteligentnymi osobami, z różnych dziedzin zawodowych. Jednak wszystko to łączy motyw przewodni, którym są ryby i ich znaczenie. Wynika to z faktu, iż rubryka ,, Smutek ryb” była publikowana w ,, Wiadomościach Wędkarskich “. Miało być to głównie skierowane do żon, które w domu czekają na mężów wracających z wędkowania.
Każda rozmowa tak naprawdę wnosi coś innego. Od symbolu ryby w literaturze, do malarstwa, astrologii, antropologii… Czytając dokładne i między wierszami, mimo, iż wszystko kręciło się wokół ryb, dało się odnaleźć nawiązania do tego, co działo się wtedy w Polsce.
Wywiady są ozdobione pięknymi grafikami ryb, więc wszystko jest też miłe dla oka :).
Jak najbardziej polecam, dla osób lubiących literaturę faktu i poszerzanie swojej wiedzy w różnych dziedzinach. Jedynym minusem jest fakt, że po prostu było to za krótkie ! Zanim się obejrzałam był już koniec i było mi przykro, ponieważ tak dobrze się to czytało.

Tytuł może zastanawiać - o co chodzi, czy ryby mogą być smutne? Okazuje się, że jako symbol,a i owszem. W tej książce znajdziemy rozmowy Hanny Krall z inteligentnymi osobami, z różnych dziedzin zawodowych. Jednak wszystko to łączy motyw przewodni, którym są ryby i ich znaczenie. Wynika to z faktu, iż rubryka ,, Smutek ryb” była publikowana w ,, Wiadomościach Wędkarskich “....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po wprowadzeniu stanu wojennego praca w „Wiadomościach Wędkarskich” pomogła Hannie Krall przetrwać trudne czasy. Tylko jak napisać coś o rybach, żeby było ciekawie, zajmująco? Żeby podobało się  i tym, którzy wędkarstwem się interesują i tym, którzy wędkarstwem interesują się trochę mniej, ale za to bardzo interesują się tym, co pisze Hanna Krall? I tu można poznać prawdziwy talent, który z każdego tematu potrafi wycisnąć maksimum. Tak, żeby było i erudycyjnie i zabawnie. Jestem pod wrażeniem jej podejścia do tej sytuacji. I bardzo podobają mi się rybne powiązania, nawiązania, metafory i rybne znaczenia. 
I do tego piękne ilustracje. 

Po wprowadzeniu stanu wojennego praca w „Wiadomościach Wędkarskich” pomogła Hannie Krall przetrwać trudne czasy. Tylko jak napisać coś o rybach, żeby było ciekawie, zajmująco? Żeby podobało się  i tym, którzy wędkarstwem się interesują i tym, którzy wędkarstwem interesują się trochę mniej, ale za to bardzo interesują się tym, co pisze Hanna Krall? I tu można poznać...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niepozorne rozmowy o rybach w wyjątkowym formacie z pięknymi ilustracjami Izabelii Zychowicz.
Przeczytaj i Ty, tak jak wędkarze i ich żony, wywiady Hanny Krall dla "Wiadomości Wędkarskich” o rybach i nie tylko. Bowiem między wierszami znajdziesz odniesienia do ludzi i sytuacji w Polsce w latach osiemdziesiątych.

Niepozorne rozmowy o rybach w wyjątkowym formacie z pięknymi ilustracjami Izabelii Zychowicz.
Przeczytaj i Ty, tak jak wędkarze i ich żony, wywiady Hanny Krall dla "Wiadomości Wędkarskich” o rybach i nie tylko. Bowiem między wierszami znajdziesz odniesienia do ludzi i sytuacji w Polsce w latach osiemdziesiątych.

Pokaż mimo to

Cudowna książeczka. Absurd, który znalazł się u jej narodzin (Hanna Krall w "Wiadomościach wędkarskich"!), tylko podkreśla jej znakomitość. Inteligentne wywiady z inteligentnymi ludźmi (i Putramentem) o rybach w socjologii, sztuce, astrologii... Pyszne.

Cudowna książeczka. Absurd, który znalazł się u jej narodzin (Hanna Krall w "Wiadomościach wędkarskich"!), tylko podkreśla jej znakomitość. Inteligentne wywiady z inteligentnymi ludźmi (i Putramentem) o rybach w socjologii, sztuce, astrologii... Pyszne.

Pokaż mimo to

Ryby mają głos.

Ryby mają głos.

Pokaż mimo to

Odjęłam jedną gwiazdkę, bo za krótkie! Książka spełniła moje oczekiwania, piękna podróż po kulturze spod znaku ryby. Perełka!

Odjęłam jedną gwiazdkę, bo za krótkie! Książka spełniła moje oczekiwania, piękna podróż po kulturze spod znaku ryby. Perełka!

Pokaż mimo to

Ponoć dzieci i ryby głosu nie mają, ale w „Smutku ryb” Hanny Krall do głosu dochodzą właśnie te ostatnie. I to na dodatek pełną gębą.
Hanny Krall nikomu przedstawiać nie trzeba. Pisarka, dziennikarka, reportażystka. Chyba największy rozgłos przyniosła jej książka pt. „Zdążyć przed Panem Bogiem” – wywiad z Markiem Edelmanem. Jedno z opowiadań Hanny Krall stało się kanwą do filmu Jana Jakuba Kolskiego pt. „Daleko od okna”, z kolei Krzysztof Kieślowski wyreżyserował „Krótki dzień pracy” również na podstawie reportażu jej autorstwa. A teraz Hanna Krall odnotowuje literacki come back. Wydawnictwo Dowody na Istnienie zebrało cykl rozmów, jakie pisarka przeprowadziła w latach 1983 i 1984 dla „Wiadomości Wędkarskich” o rybach. Czyżby Krall była miłośniczką tych wodnych stworzeń? Tego nie wiemy. Wiemy natomiast, że zagościła tam tymczasowo w wyniku zawieruchy politycznej. Wiemy też, że w czasach współpracy z miesięcznikiem z ryb wycisnęła chyba wszystko.
Krall wysoko ość zawiesiła, przepraszam, poprzeczkę, bo o rybach nie rozmawia z wędkarzami czy ichtiologami, czyli specami od budowy ryb, a zaprosiła do wywiadów, m.in. socjologa, historyków, antropologa czy astrologa. Cóż oni o rybach wiedzieć mogą? Otóż okazuje się, że nie tylko mogą, lecz i mają w tym zakresie niemało do powiedzenia. Krall bowiem zarzucając wędkę, sprytnie wyszukuje płaszczyzny styku, jakie mogą zachodzić między rybami a poszczególnymi dyscyplinami naukowymi. I tak dowiadujemy się, że emblematyka – tajemna wiedza „o prawdach moralnych w emlemach”*), przy czym emblem to kompozycja znaczeniowa składająca się z obrazu i tekstu) – znakiem ryb posługiwała się szczodrze, raz zaszyfrowując w nim poważny obraz egzystencji ludzkiej, innym razem… frywolny sens erotyczny. W poszukiwaniu źródeł autorka odwołała się także do czasów ewangelistów, a nawet starożytnego Babilonu. Jak widać, sieci rozciągnęła szeroko, wyławiając piękne okazy tematyczne pływające nie tylko w poszczególnych dziedzinach naukowych, lecz także drążyła epoki historyczne, w których choćby i najmniejsza płotka mogła stać się inspiracją do ciekawej dyskusji.
Tak więc nic, co dotyczy ryb, Krall nie jest obce. To akurat w zupełności zrozumiałe, biorąc pod uwagę fakt, do jakiej grupy odbiorców autorka kierowała swój przekaz. W materiale inaugurującym cykl pt. „Smutek ryb” wyjaśniała: „Ta strona nie jest dla wędkarzy. Wędkarz wędkuje i nie ma czasu na czytanie żadnych stron. Ta strona jest dla żony. Mąż wędkuje, a żona sobie czyta.”*) A przecież powszechnie wiadomo (głównie tym, którzy opierają swą wiedzę na teoriach św. Tomasza z Akwinu, zaliczanego nomen omen do doktorów Kościoła), że kobieta, zwłaszcza żona, a już małżonka spinningowca szczególnie, ma w sobie „nadmiar wilgoci”, co w dużej mierze tłumaczyłoby jej okołowodne zainteresowania. Dlatego więc, gdy „wszystkie rybki śpią w jeziorze”**), Krall proponuje współczesnym paniom, by nie stawały zajętym obcowaniem z naturą mężom okoniem i w zamian daje córkom, żonom tudzież pozostałym towarzyszkom rybaka niepowtarzalną okazję… zajrzeć rybie pod łuskę bez absorbowania męskiej części publiczności.
Przysłowiowa też jest i kobieca ciekawość, stąd Krall wręcz zmuszona była zapełnić rubrykę naprawdę inspirującym materiałem tak pod względem treści, jak i formy, a że dzisiejsza białogłowa (nieważne klasycznie farbowana czy z soft ombre) z natury jest tyleż gadatliwa co i bystra, to niejako staje się oczywistą oczywistością, że pogaduchy z luminarzami świata nauki powinny w równym stopniu zaspokajać tak dociekliwość, jak i inteligencję czytelniczek.
W efekcie otrzymaliśmy świetnie poprowadzony komplet rozmów, opatrzony swoistym Krallowym badżem. Badże to szkockie znaki herbowe, o których autorka rozprawia z profesorem Stefanem Kuczyńskim, historykiem kultury, koniecznie w kontekście rybich motywów, wybierając sobie na własny znak rozpoznawczy siatkę na zakupy skrzyżowaną z gęsim piórem. Dla młodszego pokolenia może słowo wyjaśnienia. W latach osiemdziesiątych shopping należał do aktywności wysoce specjalistycznych, wymagających od uczestnika niebagatelnych umiejętności rozpoznawczo-organizacyjnych ze względu na wprowadzoną reglamentację towarów. A z kolei z uwagi na warunki polityczne ówczesny język wypracował własny kod znaczeniowy, by unikać kursu kolizyjnego z cenzurą. Tak więc w życiu codziennym siatka na zakupy (nie mylić z kasarem, co ciekawe ryby akurat nie podlegały okartkowaniu), a w życiu literackim gęsie pióro, za pomocą którego autorka kreśli raczej krótkie acz treściwe pytania dla swoich rozmówców, pytania, które pozwalają im swobodnie rozwinąć skrzydła w dyskusji. I choć sama pozostaje niemal niewidoczna w tle, to jej reporterski zmysł bezbłędnie wyczuwa momenty zasługujące na przytrzymanie uwagi. Wyławia je wówczas na powierzchnię, podkreślając istotę tematu. A może i nawet uwypuklając zupełnie inny kontekst? Co szczególnie lubię w Krall, to właśnie jej indywidualny punkt spojrzenia na rzeczywistość, ponieważ materiały przez nią tworzone nie są prostym odbiciem wydarzeń, a odsłaniają ich głębszą tkankę.
W „Smutku ryb” nie tylko autorka zastosowała system przynęt, także wydawnictwo Dowody na Istnienie wabi czytelnika formą publikacji, na którą składają się choćby elegancka i twarda oprawa, wewnątrz kolorowe ilustracje Izabelli Zychowicz, a nawet zakładka w kształcie pręgowanej… ryby oczywiście. Czy smutnej? Nie wiem, ale moim zdaniem na pewno wieloznaczeniowej.

*) cytaty z książki Hanny Krall „Smutek ryb” z Wydawnictwa Dowody na Istnienie
**) fragment piosenki biesiadnej

Ponoć dzieci i ryby głosu nie mają, ale w „Smutku ryb” Hanny Krall do głosu dochodzą właśnie te ostatnie. I to na dodatek pełną gębą.
Hanny Krall nikomu przedstawiać nie trzeba. Pisarka, dziennikarka, reportażystka. Chyba największy rozgłos przyniosła jej książka pt. „Zdążyć przed Panem Bogiem” – wywiad z Markiem Edelmanem. Jedno z opowiadań Hanny Krall stało się kanwą do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to