Tom drugi zdecydowanie podszedł mi lepiej niż pierwszy. Może dlatego, że nie było tu widać widma mezaliansu. Znowu wspomniano o wieży, ale zdecydowanie nie tej, o której mowa w poprzedniej części.

Tom drugi zdecydowanie podszedł mi lepiej niż pierwszy. Może dlatego, że nie było tu widać widma mezaliansu. Znowu wspomniano o wieży, ale zdecydowanie nie tej, o której mowa w poprzedniej części.

Określenie, że powieść ta to polska wersja Pokuty utrzymana w klimacie Daphne du Maurier byłoby dość dużym naciągnięciem, lecz chyba trafnym. Mamy tu miłość w czasie wojny, która rozkwita na terenie rodzinnej posiadłości owianej mroczną tajemnicą i nadprzyrodzoną legendą. Teoretycznie wszystko się zgadza, w praktyce lektura nie porwała mnie jak twórczość Iana McEwana. Ot, poprawny umilacz czasu, niestety nic więcej. Nie zapadnie mi w pamięci na dłużej.

Określenie, że powieść ta to polska wersja Pokuty utrzymana w klimacie Daphne du Maurier byłoby dość dużym naciągnięciem, lecz chyba trafnym. Mamy tu miłość w czasie wojny, która rozkwita na terenie rodzinnej posiadłości owianej mroczną tajemnicą i nadprzyrodzoną legendą. Teoretycznie wszystko się zgadza, w praktyce lektura nie porwała mnie jak twórczość Iana McEwana. Ot,...

Trylogia Magdaleny Wali "Klatwa riun", "Pani z wieży" i Duchy kurchanów" opowiada o dzielnych kobietach, które podczas wojny polsko - bolszewiciej wykazały odwagę i hart ducha oraz nie dały sobie " w kaszę dmuchać". Przewijają się tam również stare legendy z nutką mistycyzmu, który tworzy fajny klimat.

Po słabiuteńkim pierwszym tomie, byłam pozytywnie rozczarowana, gdyż tom drugi okazał się dużo lepszy i po prostu ciekawszy od pierwszego, chociaż nie czarujmy się, iż jest to wielkie dzieło historyczne. Odebrałam tę książkę jako przyjemną bajkę z zakończeniem w stylu "i żyli długo i szczęśliwie". I tak w tej oto bajce bolszewicy napadli na wieś Janowo i grabili majątki ziemskie oraz gwałcili kobiety i mordowali mieszkańców dworków. Na tym tle rozgrywa się burzliwa i dramatyczna historia Emilii Baranowskiej i jej rodziny. Mamy tu miłość, wojnę, ducha kniaziowej Sonki, który ukazuje się w wieży, dramaty na polu bitwy.

Chociaż wszystkie wydarzenia raczej mało prawdopodobne, to jednak książka napisana w taki sposób, że może się podobać i przyjemnie się ją czyta. Pod koniec już było trochę gorzej. Dalsze losy bohaterów stały się przewidywalne, zaczęło się robić trochę nudnawo i dopiero na sam koniec autorka zaserwowała kilka petard, które wniosły do powieści powiew świeżości. Jeżeli lubicie bajki dla dorosłych, to polecam, gdyż akurat ta bajka jest przyjemna w odbiorze i można ją potraktować jako miły czasoumilacz.

Trylogia Magdaleny Wali "Klatwa riun", "Pani z wieży" i Duchy kurchanów" opowiada o dzielnych kobietach, które podczas wojny polsko - bolszewiciej wykazały odwagę i hart ducha oraz nie dały sobie " w kaszę dmuchać". Przewijają się tam również stare legendy z nutką mistycyzmu, który tworzy fajny klimat.

Po słabiuteńkim pierwszym tomie, byłam pozytywnie rozczarowana, gdyż...

„ Świat nie jest czarno-biały, a bohater jednych może stać się krzywdzicielem innych.” (str. 218)

Rok 1920, w majątku na Kresach mieszkała Eliza z macochą i przyrodnią siostrą. Siostry bardzo różniły się od siebie. Eliza zarządzała majątkiem, który w spadku zapisała jej mama. Dbała o służbę i dobytek. Była rozsądną dziewczyną. Lubiła stabilność. Była silną osobowością. Młodszej siostrze w głowie były tylko rozrywki, bale i kandydaci na męża. Macocha też nie należała do osób, które można było polubić. Była chciwa i zazdrosna.

Po rewolucji bolszewickiej nastały niespokojne czasy. Chłopi białoruscy sprzyjający bolszewikom napadali na dwory, mordowali ich mieszkańców i grabili dobytek. Dwór Elizy też stał się obiektem ataku chłopów, a jego mieszkańcy ledwo uciekli z życiem chroniąc się w wieży, która była przeklęta, a w dodatku straszyło w niej. Z pomocą polskiego wojska zrabowany Elizie majątek został zwrócony. Część z niego postanowiła mimo sprzeciwu macochy przekazać na potrzeby wojska.

Eliza była osobą samotną. Na wojnie straciła swoją pierwszą miłość, na pomoc rodziny nie mogła liczyć. Małżeństwo jej rodziców nie było udane. Jako dziecko była świadkiem ich kłótni i awantur. Później mama zmarła a ojciec szybko się pocieszył zawierając nowy związek. Mimo nie najlepszych stosunków z macochą i siostrą Eliza troszczyła się o nie, dbała o ich bezpieczeństwo. Jednak obie kobiety okazały się podłymi istotami i szybko „ odwdzięczyły” się Elizie za jej dobroć.

Majątek odwiedził kuzyn Elizy, Mateusz, z którym w dzieciństwie się wychowywała, z którym nie widziała się od 20 lat. Mieszkał we Francji. Po wybuchu I Wojny Światowej jako lekarz wojskowy zaciągnął się do wojska. A teraz walczył o swoją ojczyznę w wojnie polsko-bolszewickiej.

Eliza po przebytych doświadczeniach, wiedziała, że może liczyć tylko na siebie. Polegać na własnych umiejętnościach. Wiedziała , że nie należy się poddawać tylko szukać rozwiązań do skutku. Z każdej sytuacji jest wyjście, tylko trzeba uzbroić się w cierpliwość, czasem konieczne jest ryzyko.

Wojna polsko- bolszewicka zataczała coraz szersze kręgi. Ewakuacja Polaków zamieszkałych na tych terenach stawała się coraz trudniejsza. W związku z tym za namową kuzyna Eliza została sanitariuszką, z czym radziła sobie zupełnie nieźle. Mimo grożącego niebezpieczeństwa i trudów misji nie chciała się wycofać.

W końcu miłość niespodziewanie zapukała do jej drzwi. Ci, których pogrzebała i opłakiwała nagle ożywają. Skrywane przez lata tajemnice ujrzały światło dzienne i szokowały otoczenie. Wojna zweryfikowała wiele jej planów. Kobiety z jej rodu były wykorzystywane i zdominowane przez mężczyzn. Były nieszczęśliwe.

Poznajemy też tragiczną historię kniaziówny Sonki, żyjącej za czasów Zygmunta Augusta. Kobiety zamożnej i mądrej, która natrafiła na niewłaściwego człowieka, który zgotował jej okropny los.

Lektura bardzo ciekawa i interesująca. W tle okrucieństwo wojny polsko- bolszewickiej i trudy z jakimi musiało się zmierzyć wojsko polskie.

„ Świat nie jest czarno-biały, a bohater jednych może stać się krzywdzicielem innych.” (str. 218)

Rok 1920, w majątku na Kresach mieszkała Eliza z macochą i przyrodnią siostrą. Siostry bardzo różniły się od siebie. Eliza zarządzała majątkiem, który w spadku zapisała jej mama. Dbała o służbę i dobytek. Była rozsądną dziewczyną. Lubiła stabilność. Była silną osobowością....

Piękna powieść z czasów w\ojny z bolszewią

Piękna powieść z czasów w\ojny z bolszewią

Od dawna książka kusiła mnie cudowną okładką zapowiadającą tajemnicę i romans z historią w tle. Nie jest to jednak lekki, przewidywalny romans. Powieść stanowi fascynującą historię rodzinną podbudowaną sporą dawką rzetelnych faktów i wydarzeń historycznych. Opowiada losy Elizy Baranowskiej - dziedziczki dworku na Kresach, której świat runął z chwilą napaści wojsk białoruskich w 1920 roku. Ten okres historyczny był w poprzednich dekadach przemilczany, a autorka zawodowo zajmująca się historią rzetelnie przybliża czytelnikowi obraz i realia tamtych czasów.
Zmuszona do opuszczenia swojego domostwa Eliza ukrywa się w owianej złą sławą opuszczonej wieży o której krążą legendy jej przodkini.
Książka napisana niezwykle sugestywnie, czytałam z wielkim zaciekawieniem, trudno było mi się oderwać się od lektury, odnosząc wrażenie, że jestem w centrum wydarzeń. Sporo wątków, które również mogłyby wydarzyć się w dzisiejszych czasach, szczególnie dot. chciwości i pazernego zachowania najbliższej rodziny Elizy czy radzenia sobie z trudnymi realiami rzeczywistości samotnej kobiety zdanej wyłącznie na własne siły w latach 20. XX wieku. Wciągająca powieść z subtelnym romansem w tle i bogatymi realiami obyczajowymi.

Od dawna książka kusiła mnie cudowną okładką zapowiadającą tajemnicę i romans z historią w tle. Nie jest to jednak lekki, przewidywalny romans. Powieść stanowi fascynującą historię rodzinną podbudowaną sporą dawką rzetelnych faktów i wydarzeń historycznych. Opowiada losy Elizy Baranowskiej - dziedziczki dworku na Kresach, której świat runął z chwilą napaści wojsk...

Przeczytałam jednym tchem. Fabuła umieszczona w trudnym wojennym czasie. Główna bohaterka jest twardą, zaradną kobietą, której los nie oszczędza. Mimo kolejnych przeciwności prze naprzód. Świetnie napisane, trzyma w napięciu, a zwrot akcji pod koniec, wbił mnie w fotel.

Przeczytałam jednym tchem. Fabuła umieszczona w trudnym wojennym czasie. Główna bohaterka jest twardą, zaradną kobietą, której los nie oszczędza. Mimo kolejnych przeciwności prze naprzód. Świetnie napisane, trzyma w napięciu, a zwrot akcji pod koniec, wbił mnie w fotel.

Po przeczytaniu ok. 1/3 książki jednak poddałam się. Jakoś nie było miedzy nami chemii...

Po przeczytaniu ok. 1/3 książki jednak poddałam się. Jakoś nie było miedzy nami chemii...

+

+

Eliza Baranowska mieszka wraz z macochą i przyrodnią w pięknym dworze, który odziedziczyła po matce. Matka i ojciec już nie żyją, tak przynajmniej myśli. Po wybuchu wojny z bolszewikami chronią się w wieży, która nie cieszy się dobrą sławą. Zmuszone są uciekać. Eliza zostaje sanitariuszką, poznaje dalekiego kuzyna Mateusza i wyjaśniają się sprawy z przeszłości.

Eliza Baranowska mieszka wraz z macochą i przyrodnią w pięknym dworze, który odziedziczyła po matce. Matka i ojciec już nie żyją, tak przynajmniej myśli. Po wybuchu wojny z bolszewikami chronią się w wieży, która nie cieszy się dobrą sławą. Zmuszone są uciekać. Eliza zostaje sanitariuszką, poznaje dalekiego kuzyna Mateusza i wyjaśniają się sprawy z przeszłości.