Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„ Szczęście w czasie wojny jest tak kruche jak rosnący na polu mak. Wystarczy go zaledwie trącić, a wnet traci wszystkie płatki.” (str.258)

Jest to historia miłości polskiej lekarki i niemieckiego komendanta.
Alicja Sambor była jedną z dwóch kobiet studiujących medycynę w Wiedniu przed wojną. Była pracowita, uparta, ambitna, dzięki czemu udało jej się ukończyć uczelnię i podjąć pracę, którą kochała wraz z mężem w szpitalu w Warszawie.

Wybuch wojny znacznie pogorszył warunki pracy. Żydowscy lekarze byli szykanowani, a później zwalniani z pracy. Polscy lekarze musieli leczyć niemieckich pacjentów. W roku 1941 po śmierci męża Alicja wraz z córką ucieka ze stolicy udając się do Nowogrodu. Po drodze ratuje życie niemieckiemu żołnierzowi. Była lekarzem z powołania i nie było dla niej ważne czy leczy rodaków czy wrogów.

Partyzanci oskarżali ją o współpracę z wrogiem, a mieszkańcy miasteczka początkowo ignorowali ją nazywając lekarką nazistów i jawnie okazując jej niechęć. Lecz z czasem przekonali się do niej i coraz częściej zwracali się z prośbą o poradę lub leczenie. Mieli zaufanie do niej jako do lekarza, lecz nie jako człowieka. Utrzymywała kontakt z komendantem żandarmerii i dowódcą partyzantów. Leczyła jednych i drugich. Mimo, że wcześniej podpisała volkslistę uważała się za Polkę. Okoliczności w jakich się znalazła świadczyły przeciwko niej.

Musiała mieć się na baczności. Z jednej strony była pod obserwacją Niemców, z drugiej strony obserwowali ją partyzanci. Jej obawy o życie wzrastały. Bała się Niemców i partyzantów. Ciągle była na celowniku. By ratować życie innych narażała swoje, czy też wykonywała zadania wbrew sobie i swojemu sumieniu. Ciągle walczyła o przetrwanie, w końcu nazwisko zobowiązywało.
„ Sambor oznacza tego, dla którego w życiu najważniejsza jest walka.” (str.102)

Jej uczucia do komendanta zmieniały się. Z jednej strony nienawidziła go, z drugiej strony ją pociągał. Mimo obaw często mu się stawiała. Komendant trzykrotnie uratował jej życie. Komendant potrafił być wrażliwy, jednak skrywał to na zewnątrz, ukazując twarz bezdusznego nazisty. Z upływem czasu Alicja widziała w nim człowieka. Stawał jej się coraz bliższy. Nie bała się już go. Zapominali co ich dzieli, mieli krótkie chwile, gdy byli szczęśliwi. Były momenty kiedy zapominali o wojnie i całym złu, jakie ze sobą niosła.

Czy miłość między wrogami w czasie wojny ma szansę na przetrwanie?
Co w powojennym życiu przeważy, miłość czy nienawiść?
To powieść o miłości, która nie miała prawa mieć miejsca w czasie wojennym. O trudnych wyborach. O lojalności. O powinności i oddaniu lekarza. Nie ważne czy leczyło się swojego czy wroga, przysięga Hipokratesa obowiązywała.

„ Szczęście w czasie wojny jest tak kruche jak rosnący na polu mak. Wystarczy go zaledwie trącić, a wnet traci wszystkie płatki.” (str.258)

Jest to historia miłości polskiej lekarki i niemieckiego komendanta.
Alicja Sambor była jedną z dwóch kobiet studiujących medycynę w Wiedniu przed wo...

Rozwiń

Zwiń

„ Robimy, co nam każą chociaż w to nie wierzymy.” (str.111)

Trudno czytało się tę książkę. Ogrom tragedii był niewyobrażalny. Parokrotnie musiałam przerywać czytanie, bo nie dawałam rady. Lektura trzyma w napięciu od samego początku do końca. Siostry Knotek Nikki, Sami, Tori, bratanek Shane, przyjaciele Kathy i Ron były ofiarami perwersyjnych poczynań sadystycznej matki i jej męża. Jest to prawdziwa historia, którą po latach siostry opowiedziały autorowi.

Shelly od małego była wrednym dzieckiem. Przejęła kontrolę nad braćmi. Dokuczała macosze i znajomym. Wszczynała awantury, miała ataki szału. Nie robiła tego na co nie miała ochoty. Nic nie było w stanie jej zadowolić. Im była starsza, tym sprawiała więcej kłopotów. Miała podły charakter. Była zmienna i nieprzewidywalna. Niszczyła wszystkim życie. Wymuszała na rodzicach różne rzeczy. To czego zapragnęła musiała mieć. Knuła gierki nie oszczędzając nikogo. W żadnej szkole nie zagrzała długo miejsca, wydalana z powodu niewłaściwego zachowania.

To, że Shelly była taka było też po części winą jej macochy i ojca, którzy ustępowali jej we wszystkim i spełniali każdą zachciankę. Rodzice Shelly odetchnęli kiedy córka szybko wyszła za mąż, lecz byli w błędzie sądząc, że ich problemy się skończyły. Shelly była intrygantką, manipulantką i kłamczuchą. Zawsze stawiała na swoim. Jej małżeństwa z góry były skazane na porażkę.

Swoje ofiary biła, katowała i głodziła, obojętnie czy zawiniły, czy nie. Zgotowała im piekło na ziemi. Stosowała przemoc fizyczną i psychiczną. Wymyślała najbardziej perfidne, bolesne i poniżające kary. Zadawanie im bólu czy upokorzenia sprawiało jej przyjemność. Wszyscy wiedzieli, że nie można było jej się sprzeciwić, bo to tylko pogarszało sytuację. Kłamała i oszukiwała twierdząc, że robi to wszystko z miłości do rodziny.

Trzeci mąż Shelly nigdy się jej nie sprzeciwiał. Wykonywał jej rozkazy bez protestu, biorąc udział w maltretowaniu lub przybierając bierną postawę. Był zarówno ofiarą jak i wspólnikiem robiąc odrażające rzeczy. Kochał swoją żonę i usprawiedliwiał ją na każdym kroku.

Domownicy wiedzieli, że w domu źle się dzieje, lecz nikt nie reagował. Nikomu nie mówili w jakim koszmarze żyli. Wszyscy milczeli. Nikt nie miał prawa myśleć samodzielnie. Jeśli coś źle się działo Shelly narzucała im co mieli mówić. Jeśli nawet mieli odmienne zdanie w jakiejś kwestii, szybko się wycofywali i przyznawali jej rację. Wykonywali bezwolnie wszystkie jej rozkazy nawet te najbardziej absurdalne.

Shelly była mistrzynią w pogrywaniu z ludźmi. Prokurowała dowody, by uczynić winnymi osoby, które nic złego nie zrobiły. Zawsze potrafiła znaleźć sobie nową ofiarę nad, którą się pastwiła. Była szczęśliwa kiedy ktoś cierpiał. Stosowała coraz wymyślniejsze tortury. Była patologiczną kłamczynią. Chciała mieć władzę nad ludźmi i to jej się udawało.

Siostry mimo piekła jakie zgotowała im matka jako dorosłe kobiety wiodły szczęśliwe życie z kochającą rodziną. Musiały znosić niegodziwości matki, a dzięki wzajemnemu wsparciu i siostrzanej więzi przetrwały.

„ Robimy, co nam każą chociaż w to nie wierzymy.” (str.111)

Trudno czytało się tę książkę. Ogrom tragedii był niewyobrażalny. Parokrotnie musiałam przerywać czytanie, bo nie dawałam rady. Lektura trzyma w napięciu od samego początku do końca. Siostry Knotek Nikki, Sami, Tori, bratanek Sha...

Rozwiń

Zwiń

„ Kierowanie uwagi na przyszłość nie oznacza, że trzeba odcinać się od przeszłości. Można mieć jedno i drugie. Wtedy życie jest znacznie bogatsze.” (str.431)

Do napisania powieści zainspirowały autorkę relacje usłyszane od prababci o okrutnych czasach Wielkiego Głodu na Ukrainie. Później rozpoczęła szeroko zakrojone badania na ten temat. Akcja toczy się dwutorowo. W latach 1929-1933 roku na Ukrainie i w 2004 w Stanach. Bohaterką obu części jest Katia jako młoda dziewczyna wchodząca w życie i jako staruszka u schyłku życia.

Część poświęcona Ukrainie jest wstrząsająca i przerażająca. Do wioski zamieszkałej przez Katię i jej rodzinę w roku 1929 wkroczyli funkcjonariusze Stalina mamiąc ludzi wspaniałymi perspektywami kolektywizacji. Ludzie byli niechętni tej polityce, nie chcieli oddawać tego na co zapracowali przez całe życie. Lecz rozkazy Stalina niosły jasny przekaz, że chciał zagarnąć żyzną ziemię ukraińską i odebrać ludziom ich własność.

Wkrótce zaczął się horror. Ludzie znikali, przejmowano ich domy i dobytek, a lokatorów wypędzano grożąc aresztowaniem. Wieśniacy byli zastraszani i szantażowani. Działała stalinowska tajna policja. Kto się sprzeciwił polityce wodza marnie kończył. Deportowano całe rodziny. Stalin nakazał eliminować kułaków wszelkimi dostępnymi metodami.

Ludzie żyli w ciągłym strachu i niepewności. Odebrano im wszystko, nawet możliwość należytego pożegnania zmarłych. Życie ludzi, których zmuszono do przyłączenia się do kołchozu stawało się coraz gorsze. Harowali od świtu do nocy i umierali z głodu.

Dzień, który miał być najpiękniejszym w życiu Katii przyniósł rozpacz, smutek i żałobę. I odcisnął się w jej psychice na całe życie. Była silną osobowością. Potrafiła znaleźć rozwiązanie z każdej sytuacji. Jednak los ją boleśnie doświadczył. Ból, starta bliskich, głód niszczyły ją. Były momenty, że traciła wolę do życia, lecz nie poddawała się. Przezwyciężała przeszkody, jakie pojawiały się na jej drodze. Dla rodziny gotowa była do największych poświęceń. To ona była opoką rodziny. Nie traciła nadziei. Mimo, że straciła tak wiele udało jej się odnaleźć szczęście i miłość.

W czasach współczesnych Katia jest staruszką. Do jej domu trafia wnuczka Cassie i jej mała córeczka, która nie mówiła po tragicznym wypadku taty. Po stracie męża i taty obie nie potrafiły się odnaleźć. Babcia nigdy nie dała się wciągnąć we wspomnienia z przeszłości, dlatego ten rozdział jej życia był dla rodziny tajemnicą. Wspomnienia przynosiły jej zbyt wiele bólu. „ Przeszłości już nie ma, teraz trzeba mieć na uwadze przyszłość” często powtarzała.

Wspólne zamieszkanie bohaterek korzystnie wpłynęło na wszystkie osoby. Babcia czasem dziwnie się zachowywała. Babcia też zaproponowała Cassie prowadzenie pamiętnika, by otrząsnąć się z żałoby, co okazało się oczyszczającym doznaniem. Sama prowadziła pamiętnik, w którym upamiętniła ten trudny okres w jej życiu. Uczynny sąsiad pomógł przetłumaczyć pamiętnik babci spisany po ukraińsku. Prawda, której się Cassie dowiaduje wstrząsnęła nią.

Cassie i jej matka nic nie wiedziały o Hołodomorze. Były przerażone. Zrozumiały, że babcia doświadczyła tego co najgorsze było w tych czasach. To tłumaczyło jej dziwne zachowanie.
Lektura chwytająca za serce. Warto przeczytać.

„ Kierowanie uwagi na przyszłość nie oznacza, że trzeba odcinać się od przeszłości. Można mieć jedno i drugie. Wtedy życie jest znacznie bogatsze.” (str.431)

Do napisania powieści zainspirowały autorkę relacje usłyszane od prababci o okrutnych czasach Wielkiego Głodu na Ukrainie. Później ...

Rozwiń

Zwiń

„ Podróżujemy po świecie, żeby szukać piękna, ale nigdy go nie znajdziemy, jeśli nie mamy go w sobie.” (str.68)

Jest to przepiękna powieść o trzech kobietach. Elizie amerykańskiej dziedziczce, Sofii kuzynce Romanowów i wieśniaczce Warince. Część bohaterów książki to postaci autentyczne, inne wzorowane na jakiś osobach, reszta to fikcja literacka. Autorka „Liliowych dziewczyn” cofa się w czasie by przybliżyć historię kobiet Woolseyów w czasie I Wojny Światowej. Udała się też w podróż na Wschód, by oddać atmosferę miejsc, które widziała. Udało jej się też odtworzyć życie i miejsca białej rosyjskiej arystokracji w Paryżu.

Eliza i Sofia były przyjaciółkami. Odwiedzały się wzajemnie mimo dzielącej ich odległości. Wybuch I Wojny Światowej ograniczył wzajemne wizyty, jednak przyjaciółki utrzymywały kontakt listowy. W Rosji coraz częściej dochodziło do zamieszek, sytuacja rodziny carskiej i ich krewnych stawała się coraz gorsza. Ruch bolszewicki rósł w siłę i coraz częściej dochodziło do bandyckich napadów na posiadłości arystokracji. W kraju panował chaos i bezprawie. Ludzie cara i jego rodzina zostali aresztowani, wielu zamordowano i zwolniono ze służby.

Rodzina Sofii kibicowała carowi i jego bliskim i mimo zamieszek nie dopuszczali do siebie myśli by koronowanym głowom coś się stało. W obawie o swoje bezpieczeństwo sami opuścili miasto i udając się do letniej rezydencji. Do pomocy we dworze zatrudnili wiejską dziewczynę Warinkę. Z upływem czasu Warince powierzono opiekę nad synem Sofii. Dziewczyna bardzo się do malca przywiązała. Warinkę oszołomiło bogactwo i przepych dworu, mnogość serwowanych potraw podczas posiłków. Z czasem dziewczyna stała się ważną częścią życia w rezydencji. Była lubiana przez wszystkich.

Jedyną czarną plamą w życiu Warinki był człowiek, który się nią opiekował. Krzywdził ją, szantażował, dostarczał jej bólu i cierpienia, lecz nie mogła się od niego uwolnić. Rodzinę Sofii spotkał los jaki doświadczyło wielu rosyjskich arystokratów. Napadnięto na ich majątek, ograbiono ich z cennych rzeczy, a ich samych uwięziono. Dawni mieszkańcy posiadłości szybko przekonali się co bandyci zrobili z ich domem, niszcząc wszystko co wpadło w ich ręce, kradnąc cenne rzeczy i obchodząc się z okrucieństwem z ich właścicielami.

Biali Rosjanie masowo opuszczali swój kraj szukając azylu za granicą, lecz tu też byli śledzeni i często mordowani. Eliza zaangażowała się w pomoc uciekinierom. Po urwaniu się kontaktu listowego poszukiwała też Sofii. Czasem mimo tragicznych wydarzeń trzeba było pogodzić się z rzeczywistością i żyć dalej, robiąc wszystko by przetrwać.

Dramat Sofii, która by przeżyć i uratować swoje dziecko dopuszcza się czynów, jakich nigdy nie dopuściłaby się w normalnych czasach. W samotnej drodze do Paryża czekało ją wiele przygód i niespodziewanych wydarzeń.

Wojna dobiegła końca, a wszyscy bohaterowie za punkt docelowy obrali Paryż. Zmagali się z dramatycznymi wydarzeniami, żałobą po śmierci bliskich i przystosowaniu się do nowej jakże odmiennej rzeczywistości. Mało było radosnych chwil w ich życiu od czasu wybuchu wojny i rewolucji.

Powieść czyta się z zapartym tchem, trudno oderwać się od lektury. Dramaturgia niektórych wydarzeń poraża. Jest to powieść o sytuacji w Rosji w obliczu rewolucji. O sile walki o przetrwanie. O prawdziwej przyjaźni, której nic nie było w stanie zniszczyć. O stracie bliskich i żałobie po nich. O stracie majątku i pozycji.

„ Podróżujemy po świecie, żeby szukać piękna, ale nigdy go nie znajdziemy, jeśli nie mamy go w sobie.” (str.68)

Jest to przepiękna powieść o trzech kobietach. Elizie amerykańskiej dziedziczce, Sofii kuzynce Romanowów i wieśniaczce Warince. Część bohaterów książki to postaci autentyczne, ...

Rozwiń

Zwiń

„ Są rzeczy, na które nie mamy wpływu, i pozostaje nam tylko je przyjąć, ale na wiele innych możemy coś poradzić.” (str.153)

Dalsze losy bohaterów „ Kresowej miłości”. Akcja toczy się trzytorowo. W roku 1930 bohaterką jest Hanna. Poznajemy jej historię dzięki pamiętniku, który prowadziła. Miała szczęśliwe dzieciństwo. Rodzina mieszkała we Lwowie, w którym byli zakochani. Zakochała się w chłopcu, z którym snuła plany na przyszłość, lecz on ją rzucił. Później mściła się na chłopcach. Rozkochiwała ich w sobie i porzucała.

Jej pierwszy bal okazał się prawdziwym sukcesem. Po raz drugi jej serce mocno zabiło. Byli szczęśliwym małżeństwem. Przyszłość zapowiadała się obiecująco do momentu, kiedy przeżyła osobistą tragedię. Po okresie niemocy powoli budziła się w niej chęć do życia. Do walki o swoje marzenia, o dobrą przyszłość. Jej świat nabierał barw, lecz nie na długo, bo wybuchła wojna. A z nią kolejne straty bliskich i zmaganie się z trudną wojenną rzeczywistością. Wojna zabrała jej bliskich, ukochane miasto i dawne beztroskie życie. Była silną osobowością i radziła sobie w życiu.

Bohaterką czasów współczesnych jest prawnuczka Hanny, Agnieszka. Od dziadka otrzymała pamiętnik prababci, dzięki czemu mogła przenieść się w tamte czasy i poznać historię przeszłości jej krewnej. Agnieszka była szczęśliwą dziewczyną. Miała przy boku ukochanego, planowali wspólną przyszłość. Lecz szczęściem nie cieszyła się długo, przeżyła dramat, po którym nie potrafiła się podnieść. Tkwiła w zawieszeniu. Nie potrafiła poradzić sobie ze sobą. Szukała swojej drogi, lecz nie mogła jej odnaleźć. Musiała uporać się z przeszłością. Zostawić ją za sobą i żyć teraźniejszością, co w końcu jej się udało.

Kolejnymi bohaterami są Dagmara i Adam, których pamiętamy z części pierwszej jako zakochaną w sobie parę. Od kiedy Dagmara poszła do pracy coraz bardziej oddalali się od siebie. Mimo uczucia pojawiały się wzajemne pretensje, szczególnie z jej strony. Dagmara stawała się zazdrosna. Czuła się rozczarowana, samotna, zagubiona. Chciała być w porządku w stosunku do matki i męża, ale nie wychodziło jej to.
Jej mama była apodyktyczną osobą, narzucającą swoją wolę. Dagmara nie potrafiła jej się przeciwstawić i cierpiało na tym małżeństwo. Małżonkowie żyli obok siebie jak obcy ludzie. Każdy zajmował się swoimi sprawami. Źle to wyglądało, ale w końcu wyjaśnili sobie pewne rzeczy i wszystko było w porządku.

To powieść o pierwszych i prawdziwych miłościach. O smakowaniu zakazanego owocu. O ludzkich rozterkach i dramatach. O radzeniu sobie z żałobą. Radość i szczęście miesza się ze smutkiem i tragedią.

„ Są rzeczy, na które nie mamy wpływu, i pozostaje nam tylko je przyjąć, ale na wiele innych możemy coś poradzić.” (str.153)

Dalsze losy bohaterów „ Kresowej miłości”. Akcja toczy się trzytorowo. W roku 1930 bohaterką jest Hanna. Poznajemy jej historię dzięki pamiętniku, który prowadziła....

Rozwiń

Zwiń