Świetny język, logika wywodu, niebanalność spojrzenia na rzeczywistość w jej różnych aspektach.
Minusy? Konstrukcja tomu mieszcząca felietony z lat 2019-2020, z których część była świetnym komentarzem bieżącym. Z dystansu widać jednak ślady starzenia się. To samo z grupowaniem tematów w częściach, gdzie niektóre są naprawdę frapujące. a inne to trochę wyważanie otwartych drzwi (teksty o kościele katolickim i jego roli w PL). Słowem, wszystkie grzechy pierworodne tomów tekstów zbiorowych.

Osobista kosa z autorem za nazywanie prof. Cialdiniego i dużej części psychologii społecznej/wywierania wpływu "ekspertami od mącenia ludziom w głowach".

Świetny język, logika wywodu, niebanalność spojrzenia na rzeczywistość w jej różnych aspektach.
Minusy? Konstrukcja tomu mieszcząca felietony z lat 2019-2020, z których część była świetnym komentarzem bieżącym. Z dystansu widać jednak ślady starzenia się. To samo z grupowaniem tematów w częściach, gdzie niektóre są naprawdę frapujące. a inne to trochę wyważanie otwartych...

W sumie to spodziewałam się, że znajdę tutaj coś innego, ale nie jestem zawiedziona. Autor konsekwentnie rozmywa idealny obraz świata, stara się otworzyć oczy społeczeństwu i ciężko się z nim nie zgodzić.

W sumie to spodziewałam się, że znajdę tutaj coś innego, ale nie jestem zawiedziona. Autor konsekwentnie rozmywa idealny obraz świata, stara się otworzyć oczy społeczeństwu i ciężko się z nim nie zgodzić.

Kiedy byłam młodsza w moim kręgu znajomych pojawiły się dwie osoby, które powiedziały mi, że studiują filozofię. Wtedy myślałam o nich, że to „leserzy”, że są leniwi, bo wybierają studia, na których tylko się czyta i gada. Nic przydatnego, nic co może odmienić ludzkie życie, a w ogóle to gdzie będą pracować po studiach? Z perspektywy czasu patrzę na siebie i wstydzę się za tamte myśli. Dopiero jako dorosła osoba zrozumiałam, jak ważna jest umiejętność czytania i wyciągania wniosków. Jak ważne są umiejętności pozwalające na spokojną i rzeczową dyskusję. Jak bardzo myśl filozoficzna kształtuje społeczeństwo i jego zachowania. Ta wiedza przyszła do mnie z czasem, żałuję, że nie miałam jej jako nastolatka.
Stosunkowo niedawno zainteresowałam się tekstami filozoficznymi i „Co robić przed końcem świata” Tomasza Stawiszyńskiego to doskonała pozycja dla początkujących w tej materii. Myślę, że to dobry wstęp do innych dzieł, które prowokują do rozważań nad rzeczywistością. Ten zbiór esejów, które powstały przy okazji tworzenia audycji „Kwadrans filozofa” to doskonałe eksperymenty myślowe, przedstawienie znanych już faktów z innej perspektywy. To zmuszenie czytelnika do myślenia o sobie i innych inaczej. Tomasz Stawiszyński genialnie pokazuje, że możliwa jest rozmowa z uszanowaniem uczuć „drugiej” strony - możemy się usłyszeć i możemy się ze sobą nie zgadzać. Książka ma jasną strukturę, możemy czytać w kawałkach (po eseju),można też „łyknąć na raz”. Na pewno zostawia z refleksją, dlatego polecam osobom, które lubią się zatrzymać i zastanowić nad problemem. Ja na pewno sięgnę po pozostałe pozycje tego Autora.
(Instagram @eaw.books)

Kiedy byłam młodsza w moim kręgu znajomych pojawiły się dwie osoby, które powiedziały mi, że studiują filozofię. Wtedy myślałam o nich, że to „leserzy”, że są leniwi, bo wybierają studia, na których tylko się czyta i gada. Nic przydatnego, nic co może odmienić ludzkie życie, a w ogóle to gdzie będą pracować po studiach? Z perspektywy czasu patrzę na siebie i wstydzę się za...

audio.

audio.

Część I i II książki czyli pierwszych 14 rozdziałów była rewelacyjna, a potem już tylko dobra, bo nie sposób nie docenić języka jakim zostala napisana oraz argumentów w niej przedstawionych. Niemniej jednak, jako iż jest to ocena jak najbardziej subiektywna te dwie pierwsze części przemówiły do mnie najbardziej, bo dotykają spraw które mnie żywo interesują a i czesto ukazują jak współczesny świat robi nas, zwyklych ludzi w bambuko.

Część I i II książki czyli pierwszych 14 rozdziałów była rewelacyjna, a potem już tylko dobra, bo nie sposób nie docenić języka jakim zostala napisana oraz argumentów w niej przedstawionych. Niemniej jednak, jako iż jest to ocena jak najbardziej subiektywna te dwie pierwsze części przemówiły do mnie najbardziej, bo dotykają spraw które mnie żywo interesują a i czesto...

O wszystkim i strasznie o niczym. Szkoda.

O wszystkim i strasznie o niczym. Szkoda.

Jedna z tych książek, która szybko się starzeje i nie smakuje tak dobrze po paru latach od wydania. Raczej dla fanów autora, i/bądź audycji którą prowadzi. Tematem felietonów są sytuacje sprzed paru lat, i niby są przekazywane jakieś ponadczasowe filozoficzne przemyślenia, ale jednak podstawą felietonów są wydarzenia z przeszłości, wcale nie jakieś turbo przełomowe. Od tamtego czasu wydarzyło się tyle, że książka wydaje się trochę przedawniona.
Ciekawe rozważania, słuszne wnioski, pobudza do przemyśleń, ale chyba wolałabym posłuchać tych audycji radiowych tak na gorąco, niż mieć je wszystkie spisane i czytać o nich po czasie. Aż tak przełomowa niestety nie jest.

Jedna z tych książek, która szybko się starzeje i nie smakuje tak dobrze po paru latach od wydania. Raczej dla fanów autora, i/bądź audycji którą prowadzi. Tematem felietonów są sytuacje sprzed paru lat, i niby są przekazywane jakieś ponadczasowe filozoficzne przemyślenia, ale jednak podstawą felietonów są wydarzenia z przeszłości, wcale nie jakieś turbo przełomowe. Od...

Zachęcona uprzednim zaznajomieniem się z podcastem Tomasza Stawiszyńskiego, z przyjemnością sięgnęłam po tą książkę w dziale nowości lokalnej biblioteki. Swoboda wygłaszania refleksji nad kłopotliwą problematyką i ogólna elokwencja autora podpowiadały mi, że warto.
Przechodząc do konkretów.
Początek robi dobre wrażenie; okładka i rozkład książki są schludne. Wstępne tematy zapowiadają czytelnikowi szerokie spojrzenie na mnogość różnorodnych tematyk oscylujących wokół tematyki ogólnego poczucia zbliżającego się końca świata, wyobrażonego w lękach współczesnego człowieka. Na niektóre motywy cieszyłam się szczególnie np. rozwój technologii generujący pytania o redukcje zawodów czy też upowszechnienie się teorii spiskowych. Niestety, uważam że potraktowano je pobieżnie, w sposób mało odkrywczy i nie wyróżniający się od ogólnego dyskursu. Publikacja ta jest zadziwiająco nieaktualna, biorąc pod uwagę, że od czasu jej wydania minęły zaledwie trzy lata. Nie dowiedziałam się niczego nowego, nie rozwinęłam światopoglądu, za to zostałam zasypana "mądrymi" słowami, w miejsce których równie dobrze można było użyć ich powszechnie znanych synonimów, których z jakiegoś powodu nie użyto. Ponadto autor się powtarza - zamiast rozwijać myśli w kolejnych rozdziałach raczej zatacza koło , tworząc w czytelniku uczucie myśli domkniętej i powielonej.
Nie twierdzę, że niektórych spośród spostrzeżeń autora nie uważam za trafne, co więcej , większość z wyznawanych przez Niego poglądów również wyznaję , natomiast nie widzę jaki był sens (poza monetyzacją, rzecz jasna) tej publikacji, powielonej skądinąd, tyle, że na wersję papierową.
Nie wiem do kogo została skierowana; śmiem domniemywać, że czytelnik na co dzień nie zaznajomiony z pojęciami specjalistycznymi nauk humanistycznych (również z terminami łacińskimi) może się zwyczajnie zniechęcić i skutecznie ułatwi mu to nieprzystępny sposób w jaki autor formułuje zdania.
Dla mnie za dużo inteligenckiego zawoalowania, za mało zaś soczystych konkretów.
Osobiście nie posiadam tytułów, ba, nie jestem nawet studentką, a jednak tematyka stawiania pytań nad kondycją współczesnego człowieka wobec nowych zagrożeń jest mi na tyle bliska, że ta lektura wprawiła mnie w lekkie uczucie zażenowania. Uważam, iż stać Pana na wiele więcej i więcej będę oczekiwać od kogoś mianującego się filozofem.

Zachęcona uprzednim zaznajomieniem się z podcastem Tomasza Stawiszyńskiego, z przyjemnością sięgnęłam po tą książkę w dziale nowości lokalnej biblioteki. Swoboda wygłaszania refleksji nad kłopotliwą problematyką i ogólna elokwencja autora podpowiadały mi, że warto.
Przechodząc do konkretów.
Początek robi dobre wrażenie; okładka i rozkład książki są schludne. Wstępne tematy...

Spodziewałam się czegoś innego. Nie miałam ochoty na czytanie analizy sytuacji politycznej w kraju.

Spodziewałam się czegoś innego. Nie miałam ochoty na czytanie analizy sytuacji politycznej w kraju.

W kilku miejscach autor przesadza, ale w sumie jego spostrzeżenia są bardzo celne. Właściwie Stawiszyński nie mówi niczego, czego samemu by się nie dostrzegło, ale... no właśnie: on to zobaczył. I opisał.
I wyszło bardzo dobrze.
Trochę w stylu Harariego. Trochę filozofii, trochę socjologii i duuużo pesymizmu.

W kilku miejscach autor przesadza, ale w sumie jego spostrzeżenia są bardzo celne. Właściwie Stawiszyński nie mówi niczego, czego samemu by się nie dostrzegło, ale... no właśnie: on to zobaczył. I opisał.
I wyszło bardzo dobrze.
Trochę w stylu Harariego. Trochę filozofii, trochę socjologii i duuużo pesymizmu.