Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Staram się czytać sporo literatury azjatyckiej. Myślałam, że już dość dobrze poznałam ten styl. „Sny umarłych” pokazały mi jak bardzo się myliłam! Pochylam głowę z pokorą przed Borą Chung, bo udało się mnie zaskoczyć, poruszyć i zniesmaczyć.
To nie będzie lekka lektura. Jest brutalnie, poruszono tutaj bardzo trudny temat przemocy wobec kobiet (fizycznej i psychicznej). Do tego sprawa kryminalna, w której główny bohater stara się rozwikłać zagadkę śmierci „kolegi” ze szkolnych lat. I nad tym wszystkim góruje wątek paranormalny, który nadaje całej historii rytm.
Przede wszystkim to skomplikowana książka. Skomplikowane są wydarzenia i charaktery postaci. Autorka nie wyjaśnia dokładnie systemu magicznego, zostawia nas z ogromem niedopowiedzeń, ze szczątkami informacji, fragmentarycznymi wspomnieniami. Poznajemy zarys historii naszych bohaterów, ale nie możemy powiedzieć, że ich znamy. Czasami czułam się zagubiona, nie wiedziałam co jest jawą, a co snem. Czasem nie wiedziałam już czyj punkt widzenia czytam. Było mi trudno, ale też byłam zafascynowana i chciałam wiedzieć więcej. Wszystkiego niestety się nie dowiedziałam, a po ostatnim zdaniu nadal miałam masę pytań - ale ostatecznie to sprawiło, że ciągle myślę o „Snach (…)”.
Takiej historii jeszcze nie czytałam. Nie jest to horror, a przynamniej ja tak tego nie odbieram. To fantastyka, która stara się poruszyć trudne tematy nierówności społecznych, ale momentami ten przekaz ginie wśród paranormalnych wydarzeń.
W posłowiu dowiadujemy się, że Autorka inspirowała się prawdziwą historią i to chyba właśnie ten fakt ostatecznie mną wstrząsnął. Poziom niesprawiedliwości i bezkarności po prostu mnie głęboko zasmucił.
(Instagram @eaw.books)

Staram się czytać sporo literatury azjatyckiej. Myślałam, że już dość dobrze poznałam ten styl. „Sny umarłych” pokazały mi jak bardzo się myliłam! Pochylam głowę z pokorą przed Borą Chung, bo udało się mnie zaskoczyć, poruszyć i zniesmaczyć.
To nie będzie lekka lektura. Jest brutalnie, por...

Rozwiń

Zwiń

Czy przygody Emerytów z Cooper Chase kiedyś mi się znudzą? Być może. Ale jeszcze nie teraz. Bardzo lubię klimat cosy crime, który tworzy Richard Osman. Sprawiają mi sporo frajdy i realnie pomagają mi się odprężyć.
Lubię podążać za „naszymi” emerytami, podoba mi się fakt, że poznaję ich dalsze losy. Formuła jest podobna do poprzednich tomów, więc jeśli czytaliście wcześniejsze książki, to i ta przypadnie Wam do gustu.
W „Kuli, która chybiła” poznajemy kolejne osoby z przeszłości Elizabeth i jednocześnie rozwiązujemy sprawę morderstwa dziennikarki sprzed lat.
Tak jak w poprzednich odsłonach, tak i tutaj sprawa kryminalna jest przykrywką do poruszenia tematów związanych z problemami starości - samotnością, utratą zdolności poznawczych i radzeniu sobie z konsekwencjami czynów z młodzieńczych lat.
Mnie osobiście bardzo te książki relaksują. Zawsze pozostawiają mnie z ciepłym uczuciem w sercu, z ukojonymi nerwami. Kwintesencja gatunku „cosy crime”. Spróbujecie, może i Wam się spodoba?
(Instagram @eaw.books)

Czy przygody Emerytów z Cooper Chase kiedyś mi się znudzą? Być może. Ale jeszcze nie teraz. Bardzo lubię klimat cosy crime, który tworzy Richard Osman. Sprawiają mi sporo frajdy i realnie pomagają mi się odprężyć.
Lubię podążać za „naszymi” emerytami, podoba mi się fakt, że poznaję ich da...

Rozwiń

Zwiń

Nie miałam szczególnych oczekiwań, przyciągnął mnie tytuł. I jestem mile zaskoczona. „Król Kruków” to porządna młodzieżowa fantastyka. W tej recenzji chciałabym podsumować moje odczucia dotyczące całego cyklu Maggie Stiefvater.
Historia opiera się na poszukiwaniach legendarnego Króla Kruków i związanych z nim lini mocy. Trójka przyjaciół z elitarnego liceum: Gansey, Adam i Ronan od kilkunastu miesięcy prowadzą swoje śledztwo. Okazjonalnie towarzyszy im Noah, skryty, niewyraźny kolega. Kolejne wydarzenia splatają ich losy z losem Blue - córką miejscowej wróżki, która choć sama nie jest medium to działa niczym wzmaciacz dla wszelkiego rodzaju magii. Razem tworzą różnorodną, ale bardzo ciekawą ekipę, która stara się odnaleźć Glendowera, jednocześnie stawiając czoła codziennym wyzwaniom i próbując zmienić przeznaczenie. Każdy z tomów dodaje nam postacie drugoplanowe i jednocześnie odkrywa kolejne elementy układanki.
Naprawdę dobrze się bawiłam. Zazwyczaj jest we mnie obawa, że przy takiej ilości głównych bohaterów, Autorka nie znajdzie przestrzeni na zbudowanie ich charakterów. Natomiast tutaj całość jest fenomenalnie przemyślana. Nasi główni bohaterowie rozwijają się, kształtują i szukają odpowiedzi. Co ciekawe same postacie z drugiego planu też są dobrze poprowadzone - każda z nich ma swój osobisty rys, znamy ich motywacje, ich działania są logicznym ciągiem przyczyn i skutków.
Nawet wiedząc, co się ostatecznie wydarzy czytałam z zapartym tchem. Dopiero po lekturze odkryłam, jak bardzo mi tego brakowało - porządnej przygodówki, gdzie właśnie przygoda i przyjaźń są na pierwszym planie. Magii i odkrywania, prostych gestów i podniosłych słów. Cykl idealny.
P.S. Wiem, że @wydawnictwo_uroboros wydało te serię z nowymi okładkami, ale to starsze wydanie bardziej mi przemawia do serduszka.
(Instagram @eaw.books)

Nie miałam szczególnych oczekiwań, przyciągnął mnie tytuł. I jestem mile zaskoczona. „Król Kruków” to porządna młodzieżowa fantastyka. W tej recenzji chciałabym podsumować moje odczucia dotyczące całego cyklu Maggie Stiefvater.
Historia opiera się na poszukiwaniach legendarnego Króla Kru...

Rozwiń

Zwiń

Nie miałam szczególnych oczekiwań, przyciągnął mnie tytuł. I jestem mile zaskoczona. „Król Kruków” to porządna młodzieżowa fantastyka. W tej recenzji chciałabym podsumować moje odczucia dotyczące całego cyklu Maggie Stiefvater.
Historia opiera się na poszukiwaniach legendarnego Króla Kruków i związanych z nim lini mocy. Trójka przyjaciół z elitarnego liceum: Gansey, Adam i Ronan od kilkunastu miesięcy prowadzą swoje śledztwo. Okazjonalnie towarzyszy im Noah, skryty, niewyraźny kolega. Kolejne wydarzenia splatają ich losy z losem Blue - córką miejscowej wróżki, która choć sama nie jest medium to działa niczym wzmaciacz dla wszelkiego rodzaju magii. Razem tworzą różnorodną, ale bardzo ciekawą ekipę, która stara się odnaleźć Glendowera, jednocześnie stawiając czoła codziennym wyzwaniom i próbując zmienić przeznaczenie. Każdy z tomów dodaje nam postacie drugoplanowe i jednocześnie odkrywa kolejne elementy układanki.
Naprawdę dobrze się bawiłam. Zazwyczaj jest we mnie obawa, że przy takiej ilości głównych bohaterów, Autorka nie znajdzie przestrzeni na zbudowanie ich charakterów. Natomiast tutaj całość jest fenomenalnie przemyślana. Nasi główni bohaterowie rozwijają się, kształtują i szukają odpowiedzi. Co ciekawe same postacie z drugiego planu też są dobrze poprowadzone - każda z nich ma swój osobisty rys, znamy ich motywacje, ich działania są logicznym ciągiem przyczyn i skutków.
Nawet wiedząc, co się ostatecznie wydarzy czytałam z zapartym tchem. Dopiero po lekturze odkryłam, jak bardzo mi tego brakowało - porządnej przygodówki, gdzie właśnie przygoda i przyjaźń są na pierwszym planie. Magii i odkrywania, prostych gestów i podniosłych słów. Cykl idealny.
P.S. Wiem, że @wydawnictwo_uroboros wydało te serię z nowymi okładkami, ale to starsze wydanie bardziej mi przemawia do serduszka.
(Instagram @eaw.books)

Nie miałam szczególnych oczekiwań, przyciągnął mnie tytuł. I jestem mile zaskoczona. „Król Kruków” to porządna młodzieżowa fantastyka. W tej recenzji chciałabym podsumować moje odczucia dotyczące całego cyklu Maggie Stiefvater.
Historia opiera się na poszukiwaniach legendarnego Króla Kru...

Rozwiń

Zwiń

Nie wiem kiedy i dlaczego (choć się domyślam), ale pochłonęła mnie azjatycka literatura. Jest coś w tych opowieściach - w ich prostej konstrukcji, ale wielopoziomowym przekazie, co sprawia, że po prostu podążam za nimi. I czuję, że te książki mnie na jakimś poziomie zmieniają. Tym razem padło na „Fotografa utraconych wspomnień”. Pomysł jest w zasadzie prosty, bo oto mamy studio fotograficzne - ostatni przystanek ludzi/dusz przed przejściem na „drugą stronę”. Każdy zmarły otrzymuje tyle zdjęć, ile dni przeżył i ma też okazję jedno z nich odtworzyć. Sami przyznacie, że nie jest to zbyt skomplikowane. Ale! Ważne jest jacy ludzie się pojawiają. Jak ich historie się toczą, przeplatają. Książka zawiera szczegółowe opisy z zakresu fotografii, Autorka poświęciła sporo miejsca na omówienie procesu wywoływania zdjęcia czy wyboru modelu aparatu. Myślę, że fani fotografii będą zainteresowani. Z drugiej strony ja fotografią się nie interesuję, ale te fragmenty nie były dla mnie nużące. Odrobinę wybijały mnie z rytmu, nie mniej uważam, że są potrzebne.
Jak zwykle w japońskiej literaturze, wszystko tutaj opiera się na emocjach. Na wspomnieniach, żalach, obawach, strachu, traumach. Mamy różnorodne postacie, które reprezentują zupełnie skrajne postawy. Jest trochę o historii Japonii, ale z punktu widzenia „szarego” obywatela. Zadziwia mnie jak wiele emocji można przekazać w tak prostej formie. Ostatnie opowiadanie - cóż, nie wstydzę się przyznać, że pozostawiło mnie z łzą na policzku. I choć nie jest to najlepsza książka z tego gatunku, to nie żałuję poświęconego jej czasu.
(Instagram @eaw.books)

Nie wiem kiedy i dlaczego (choć się domyślam), ale pochłonęła mnie azjatycka literatura. Jest coś w tych opowieściach - w ich prostej konstrukcji, ale wielopoziomowym przekazie, co sprawia, że po prostu podążam za nimi. I czuję, że te książki mnie na jakimś poziomie zmieniają. Tym razem pa...

Rozwiń

Zwiń

Zyta Rudzka i „Ten się śmieje kto ma zęby”, czyli Nagroda Literacka NIKE 2023. Nie kieruję się w życiu zasadą: jak wygrało to trzeba przeczytać. Zwróciłam na nią uwagę przez wywiad u @karolpaciorek (Imponderabilia) z @Remigiuszmróz. Lubię sprawdzać co polecają inne osoby zanurzone w literaturze.
Książka to przede wszystkim historia Wery i jej starań, aby godnie pochować męża, dżokeja. Narrację prowadzi sama Wera, poznajemy fragmenty jej życiorysu, poznajemy jej inne miłości i obserwujemy jak wyprzedaje majątek na bazarze z Waciakiem u nogi.
Zacznijmy od plusów. Świetnie poruszone wątki śmierci, straty, problemów z kapitalizmem, samotności, choroby i ogólnego przemijania. Wera jest niezależna, robi i mówi co chce, nie bacząc na innych. Jest twarda, bezkompromisowa i zdecydowana, by pochować dżokeja, tak jak na to zasłużył. By zdobyć buty dla nieboszczyka nie cofnie się przed niczym.
Bardzo ciekawy jest język. Zyta Rydzka zdecydowała się na stylizowanie języka, jakim wypowiada się Wera. Pierwsze strony przywiodły mi na myśl kobiety, które „za dzieciaka” widziałam na Rynku Wildeckim i Łazarskim. Te same wulgaryzmy, te same krótkie, cięte wypowiedzi. Proste, bezwzględne, bez żadnych ozdobników. Podobało mi się, że Wera wspominając swojego Dżokeja używała porównań prosto ze stajni - Dżokej nie chodził, on brykał; Dżokej nie umarł, on wyciągnął kopyta.
Dla wielu to będzie minus. Właśnie ten język podzieli nas wszystkich. Jedni zobaczą w nim nietuzinkową stylizację prostej fryzjerki, której życie nie oszczędzało. Inni zobaczą wulgarną, bezczelną babę i uznają, że jest tego za dużo, by komfortowo przeczytać całość. Wielu uzna Werę za niesmaczną, obrzydliwą i zbyt chamską. Ale wiecie co? Wery to zupełnie nie będzie obchodzić.
Przeczytałam całość, ale na raty. Nie jest to najłatwiejsza w odbiorze książka, ale myślę, że każdy z nas odnajdzie w niej jakieś znajome nuty - może i w Waszym mieście był zakład „Wera. Zakład fryzjerski męski”? Bo ostatecznie Wera stara się poradzić sobie z żałobą, z byciem Wdową, na swój własny, pokręcony sposób. I czy można ją za to winić?
Nie każdemu przypadnie do gustu.
(Instagram @eaw.books)

Zyta Rudzka i „Ten się śmieje kto ma zęby”, czyli Nagroda Literacka NIKE 2023. Nie kieruję się w życiu zasadą: jak wygrało to trzeba przeczytać. Zwróciłam na nią uwagę przez wywiad u @karolpaciorek (Imponderabilia) z @Remigiuszmróz. Lubię sprawdzać co polecają inne osoby zanurzone w litera...

Rozwiń

Zwiń