Mam mieszane uczucia. Z jednej strony ocenianie lektur pisanych w nocy dlatego, że wspomnienia nie pozwalają zasnąć to zajęcie etycznie wątpliwe. Z drugiej zaś w książce Półtawskiej było sporo takich elementów, które bardzo mi przeszkadzały. Pisanie "baby" przez pierwsze pół książki o współwięźniarkach, pełna żalu pointa książki podszyta niechęcią w stosunku do Żydów, jednoznaczny obraz dziewczyny którą Półtawska chroniła, silne stawanie w opozycji do prostytutek, tych strasznych kobiet, Cyganek...coś mi tu nie gra. Traktuję to oczywiście jako kolejną, inną relację, ważną, bo opisującą eksperymenty medyczne w Ravensbruck. To szkoła przetrwania i rozumiem, że autorce potrzebne było to poczucie, że to Polki były takie wyjątkowe w tym obozie, drużyna, zresztą są tu takie elementy, w które aż trudno mi było uwierzyć kiedy je czytałam, dające świadectwo solidarności z obozem. Ale podkreślanie na każdym kroku, że oświęcimianki to były takie zdziczałe, bo rzucły się na jedzenie, jednoznaczne obrzydzenie w stosunku do miłości lesbijskiej i chronienie tej niewinnej Krysi, żeby tylko tego nie zobaczyła... to były takie rzeczy w opisie, które przełykałam z trudem. Wszystkie wspomnienia z obozów są wstrząsające, czytamy je po to, żeby zrozumieć. Ale nie wszyscy narratorzy mam wrażenie muszą być naszymi mentalnymi braćmi i siostrami, a niektórzy - i z tym zostałam - mogą też budzić niechęć.

Mam mieszane uczucia. Z jednej strony ocenianie lektur pisanych w nocy dlatego, że wspomnienia nie pozwalają zasnąć to zajęcie etycznie wątpliwe. Z drugiej zaś w książce Półtawskiej było sporo takich elementów, które bardzo mi przeszkadzały. Pisanie "baby" przez pierwsze pół książki o współwięźniarkach, pełna żalu pointa książki podszyta niechęcią w stosunku do Żydów,...