"Spotkamy się pod drzewem Ombu" to nostalgiczna i suma sumarum, strasznie smutna opowieść wiodąca nas przez historię rodziny Solanas.
Mimo, iż sama nie porywa podczas lektury, to jednak głęboko i na dłużej zapada w pamięć i zajmuje nasze serca i sumienia.
Książka przyciągnęła mnie do siebie cudną okładką i bardzo sugestywnym tytułem, oraz wysokimi ocenami na LC.
Nie wiem czemu, ale rozpoczęłam jej lekturę, nastawiona na piękny klasyczny i mocno rozbudowany romans, taki do poprzeżywania i popłakania na zakończenie ( z tego wszystkiego zgodził sie tylko płacz- choć króciutki, na sam koniec i wszechogarniające uczucie przygnębienia ), lecz cała reszta okazała się nie być dokładnie tym, na co liczyłam. Znajdziemy tu znacznie więcej stron poświęconych etapowi rozstania, niż faktycznemu romansowi.
Ogólnie rzecz biorąc, jest to bardziej książka obyczajowa, skupiona raczej na przekazie całej gamy emocji przeżywanych przez WSZYSTKICH bohaterów, ukazanymi na tle norm społecznych i obyczajowych, oraz zawirowań politycznych w XX wiecznej Argentynie. Akcja z jej niespiesznym tempem, nie porywa nas i nie przyprawia o palpitacje serca z powodu niesłychanie żywych emocji.. Jednak, kiedy uda nam się już przebrnąć przez nudny początek, cała reszta opowiadanej historii wciągnie nas na wiele godzin.
Jak dla mnie jest to jednak pozycja jedynie dobra, ponieważ książki obyczajowe nigdy nie wywierały na mnie jakiegoś większego wpływu emocjonalnego. Trzeba jednak zaznaczyć, iż ta jest napisana bardzo ładnym, prostym i obrazowym językiem, który dogłębnie umie dotrzeć do naszych serc i wzbudzić w nas różnorakie dylematy związane z postępowaniem wielu postaci w tej historii...całe ich mnóstwo.
To czego mi tu zabrakło, to zdecydowanie ognia, żaru emocji, wyraźnego pokazania ( oddania ) wielkości i głębokości uczucia łączącego Santiego i Sofi, wtedy, kiedy się to wszystko zaczynało.. Wszystko tutaj zdało mi się jakieś takie letnie i lekkie.
Mimo, iż opisywano tu przecież największe namiętności targające ludźmi: miłość, pożądanie, zazdrość, rozpacz, przygnębienie...to jednak wcale jakoś przesadnie nie odczułam w sercu tych ekstremalnych emocji.
Jest to pozycja dobrze napisana i ma swój urok, lecz nie każdemu jednak przypadnie do gustu. Niemniej, warto w którejś wolnej chwili po nią sięgnąć, ot choćby z czystej ciekawości.

"Spotkamy się pod drzewem Ombu" to nostalgiczna i suma sumarum, strasznie smutna opowieść wiodąca nas przez historię rodziny Solanas.
Mimo, iż sama nie porywa podczas lektury, to jednak głęboko i na dłużej zapada w pamięć i zajmuje nasze serca i sumienia.
Książka przyciągnęła mnie do siebie cudną okładką i bardzo sugestywnym tytułem, oraz wysokimi ocenami na LC.
Nie wiem...