Santa Montefiore

Angelica Lativiere ma teoretycznie wszystko czego potrzeba do bycia szczęśliwą: przystojnego męża Oliviera, dwójkę dzieci, jej kariera literacka się rozwija, a zarobki męża pozwalają na dostanie życie. Jednak Angelica czuje się zaniedbywana w związku, czuje jakby mężowi już nie zależało na niej. Wszystko zmienia się na kolacji u przyjaciół, gdzie spotyka przystojnego właściciela winnicy z Republiki Południowej Afryki, Jacka. Sympatyczna rozmowa przy stole zmienia się w pełną flirtu i niedopowiedzeń wymianę e-maili. Z czasem relacja Angelici i Jacka wchodzi na nowy poziom, który osiąga swoją kulminację, gdy Angelica wyrusza w trasę promocyjną do RPA. Kogo wybierze Angelica: męża czy Jacka? Czy w pogoni za szczęściem można rozbić dwie rodziny? „Smak szczęścia” to już kolejna powieść obyczajowa w dorobku Montefiore, którą miałam okazję przeczytać. Choć powieść skupia się przede wszystkim na Angelice, to możemy też obserwować życie jej przyjaciółek: Kate, Letizii, Candace. Wszystkie kobiety łączy przyjaźń i zamiłowanie do luksusu, przy czym większość z nich to „żony przy mężach”, przy jednej z wielu kolacji Chantal, jedna z wielu znajomych Angelici wypomina „Wy, mężczyźni ciągle gdzieś wyjeżdżacie, a my siedzimy w domu i zajmujemy się dziećmi.” Na co jej mąż ripostuje „I wydajecie nasze pieniądze”. Wątek pieniędzy przewija się niezwykle często w tej powieści, chyba na równi z wątkiem miłosnym. Kobiety wydają pieniądze, na które w „City” pracują ich mężowie. Angelica zarabia całkiem dobrze na swoich książkach dla dzieci, jednak „Sęk w tym, że Olivier nie uważa mojej kariery za karierę”. Nawet w obliczu nadchodzącego kryzysu finansowego, mąż Angelici ma problem z przyznaniem, że jej wkład finansowy do domowego budżetu może być znaczący. O tym jak dobrze powodzi się kobietom, przekonuje nas sama autorka, zarzucając czytelnika przytłaczającą ilością szczegółowych opisów strojów i biżuterii od znanych projektantów. Jeśli chodzi o wątek romansu między Angelicą a Jackiem, to od początku autorka pokazuje Jacka w korzystnym świetle, nawet jeśli ma on żonę i uważany jest za kobieciarza, to ustami wszystkich bohaterów podkreśla jak wspaniały jest Jack, jak bohatersko wygrał z rakiem. Flirt z Jackiem był początkowo bardzo uroczy, jednak miałam wrażenie, że wraz z rozwojem relacji z przystojnym właścicielem winnicy, Angelica zaczęła bardziej krytycznie oceniać męża, chcąc znaleźć usprawiedliwienie dla swoich czynów. Z jednej strony całkowicie ją rozumiem, bo np. mąż chorujący na „męską grypę” i oczekujący, że żona będzie wokół niego skakać; jednak z drugiej strony po dziesięciu latach małżeństwa „odkrywa” wady męża, aby usprawiedliwić flirt, który zdenerwowałby jej przystojnego francuskiego męża. Niestety tym razem bohaterowie nie wzbudzili mojej sympatii, dla zaspokojenia swoich egoistycznych pobudek narazili na szwank swoje związki. Rozumiem nieporozumienia w związku, jednak Angelica zamiast rozmawiać z mężem o problemach, ucieka w ramiona innego, a problemy dyskutuje z przyjaciółkami. Przyjaciółki kobiety również mnie do siebie nie przekonały, zwłaszcza Kate, która nie była pewna, kto jest ojcem jej dziecka i skupiająca na swoich mniej lub bardziej wyimaginowanych problemach uwagę przyjaciółek. Chyba najbardziej poruszył mnie wątek egzystencjonalny, w którym Jack przekonuje Angelicę do cieszenia się życiem i czerpania z niego całymi garściami. Każdy rozdział rozpoczyna się motywującym cytatem z książki, którą Jack napisał właśnie dla Angelici „W poszukiwaniu idealnego szczęścia”. Tu muszę przyznać, że jako wielbicielka motywujących cytatów, znalazłam kilka perełek, m.in. „Szukaj piękna we wszystkim, gdyż ono naprawdę tam jest, wystarczy tylko dokładnie się przyjrzeć.” Dużym plusem powieści były sceny w RPA, opisujące przyrodę i podkreślające przyjazność mieszkańców tego afrykańskiego kraju, jednak scena z napadem lekko zrujnowała tę „przyjazność” Tym razem jest mi niezwykle trudno ocenić książkę. Z jednej strony spędziłam z nią kilka godzin, z zainteresowaniem śledząc zakazany romans, z drugiej drażnił mnie zalew nazw luksusowych marek i kreacja nastawionych na konsumpcjonizm i „pokazanie się” bohaterów. Myślę, że warto przeczytać „Smak szczęścia” i wyrobić sobie samemu zdanie.