Nie dałem rady, uwielbiam historię starożytną tamtych obszarów i bardzo ciekawiła mnie historia Mitanni, ale po przeczytaniu 1/4 książki nie dałem rady czytać dalej. Może monotonna, może nudna, nie do końca wiadomo o co chodzi.

Nie dałem rady, uwielbiam historię starożytną tamtych obszarów i bardzo ciekawiła mnie historia Mitanni, ale po przeczytaniu 1/4 książki nie dałem rady czytać dalej. Może monotonna, może nudna, nie do końca wiadomo o co chodzi.

Jest to dzieło nieżyjącego już profesora Macieja Popko na temat dziejów i kultury Hurytów. Na polskim rynku wydawniczym jest to jedyna książka poświęcona temu ludowi i nie można się temu dziwić. Huryci odegrali ważną rolę w dziejach starożytnego Bliskiego Wschodu, jednak źródła na temat tego ludu są znikome a profesor jako bardzo dobry naukowiec nie mógł zmyślać i musiał pisać tylko w oparciu o to co posiadał w bazie źródłowej. Większość dziejów Hurytów jest jednak niemożliwa do odtworzenia a hurytologia należy do najmniej rozwiniętych i najrzadszych specjalności wśród badań historycznych dotyczących starożytnego Bliskiego Wschodu. Naprawdę jedynie garstka historyków na świecie zajmuje się tym zagadnieniem.

Jest to dzieło nieżyjącego już profesora Macieja Popko na temat dziejów i kultury Hurytów. Na polskim rynku wydawniczym jest to jedyna książka poświęcona temu ludowi i nie można się temu dziwić. Huryci odegrali ważną rolę w dziejach starożytnego Bliskiego Wschodu, jednak źródła na temat tego ludu są znikome a profesor jako bardzo dobry naukowiec nie mógł zmyślać i musiał...

Chyba jedyna monografia po polsku dotycząca tego tematu, choć ma już swoje lata (pierwsze wydanie 1992, odzwierciedla też stan wiedzy na lata 90-te). Wpierw Popko przybliża historię odkrywania Hurytów – opisuje chronologicznie, jak poszczególni badacze wpadali na tropy tej cywilizacji i co udało im się odkryć. Wylicza rozmaitych historyków i tytuły ich prac na ten temat, krótko je charakteryzując. Zanim jednak przechodzi do Hurytów, roztacza obfity wstęp mający nadać kontekstu historycznego, gdzie pisze głównie o sąsiadującej Mezopotamii, m.in. o III dynastii z Ur czy o czasach Hammurabiego. Niestety, w dalszych rozdziałach, dotyczących powstania państwa Mitanni i rozwoju dziejów Hurytów, Popko również gęsto przytacza badaczy, archeologów i ich odkrycia, jak gdyby to było w tym wszystkim najważniejsze. Dużo tu zahaczania o archeologię czy lingwistykę. Ostatecznie skupia się na tym, co szczególnie ważne dla laika, „na samym mięsie”, czyli na dziejach Hurytów, ale są one właśnie otoczone tymi specjalistycznymi dygresjami, przez które trzeba się przedzierać, by dotrzeć do konkretów. Warto jednak dotrzeć do tych ciekawszych informacji – o gospodarce, o strukturze społecznej, o systemie politycznym. Bardziej obficie omawia jednak historię polityczną ludu, w sposób dość suchy i rozwlekły. Są też pojedyncze rozdziały na temat następujących tematów: język hurycki (krótki, ale żmudny),piśmiennictwo huryckie (gdzie autor streszcza kilka wybranych przez siebie znalezisk literatury huryckiej, czasem przytaczając ich fragmenty, głównie są to przypowiastki i legendy, list władcy, ale też słuszna wzmianka o Gilgameszu),religii huryckiej i jej specyfice, specjalnie wydzielonej mitologii (gdzie przytacza opowieści o bogach),o magii (gdzie sugeruje przeniknięcie tychże do kultury starogreckiej),czy o sztuce huryckiej (to dość pobieżny zarys). Dla laika książka ta w większości miejsc bywa mało przyjazna; z większą łatwością połknie ją zaprawiony w boju student Wydziału Orientalistyki. Można jednak ją przekartkować, aby wydobyć co ciekawsze fragmenty.

Chyba jedyna monografia po polsku dotycząca tego tematu, choć ma już swoje lata (pierwsze wydanie 1992, odzwierciedla też stan wiedzy na lata 90-te). Wpierw Popko przybliża historię odkrywania Hurytów – opisuje chronologicznie, jak poszczególni badacze wpadali na tropy tej cywilizacji i co udało im się odkryć. Wylicza rozmaitych historyków i tytuły ich prac na ten temat,...

Książka niniejsza jest bodaj jedyną polską monografią Hurytów, ludu zamieszkującego w II tysiącleciu p.n.e. ziemie na pograniczu Mezopotamii, Syrii i Azji Mniejszej. Ponieważ sam temat nie funkcjonuje w powszechnym obiegu, a nazwy i imiona huryckie nie są dobrze znane, całość czyta się trudno przez wzgląd na duża liczbę niełatwych nomina propria. Autor przedstawił w tej monografii stan badań nad Hurytami aktualny 20 lat temu. Objął zarówno zarys dziejów hurytologii, historię powstania i upadku Mitanni, a także informacje o cywilizacji i religii huryckiej. Najciekawsze wydaje się to, że - mimo iż Huryci stosunkowo szybko zeszli z areny dziejów - silnie oddziałali na ludy sąsiednie, że wspomnę tu tylko o huryckim pochodzeniu dynastii władającej imperium hetyckim. Musi budzić też swego rodzaju podziw fakt, że huryckie mity (zwłaszcza tzw. mit sukcesyjny) wykazały ogromną trwałość i za czasem przeniknęły do koncepcji greckich.

Tomasz Babnis

Książka niniejsza jest bodaj jedyną polską monografią Hurytów, ludu zamieszkującego w II tysiącleciu p.n.e. ziemie na pograniczu Mezopotamii, Syrii i Azji Mniejszej. Ponieważ sam temat nie funkcjonuje w powszechnym obiegu, a nazwy i imiona huryckie nie są dobrze znane, całość czyta się trudno przez wzgląd na duża liczbę niełatwych nomina propria. Autor przedstawił w tej...

Jedyna na polskojęzycznym rynku synteza traktująca o młodym w nauce temacie: Hurytach, będących jednym z ważniejszych ludów w historii starożytnego Bliskiego Wschodu. Jak bardzo młoda to dyscyplina (hurytologia),która na dobrą sprawę dopiero się rozwija, świadczy nie tylko skromna bibliografia (autor podkreśla, że prezentuje tylko ważniejszą i nowszą literaturę),której ilości pozycji powstydziłaby się i praca magisterska na studiach historycznych; ale także uzależnienie od innych dyscyplin. Autor przez cały czas daje do zrozumienia, że nasza wiedza odnośnie tego ludu pochodzi z obszarów peryferyjnych, zaś przygniatająca większość źródeł znajduje się w opłakanym stanie, większa część pozostawała w czasie pisania pracy (lata '90) i nadal jest dopiero w przygotowaniu do publikacji. Widać to doskonale, gdy autor raczy nas tłumaczeniem kilku tekstów mitologicznych/pieśni.

Autor w doskonały sposób prowadzi narrację, nie odrywając się od rzeczywistości. Ciągle towarzyszy nam zrozumiałe i przejrzyste tło dziejowe w panoramicznym ujęciu. Książka jest podzielona racjonalnie na odrębne aspekty, jak historia polityczna, społeczeństwo, religia, kultura duchowa i materialna.
Świetna pozycja uzupełniająca dla zainteresowanych starożytnością tej części świata.

Jedyna na polskojęzycznym rynku synteza traktująca o młodym w nauce temacie: Hurytach, będących jednym z ważniejszych ludów w historii starożytnego Bliskiego Wschodu. Jak bardzo młoda to dyscyplina (hurytologia),która na dobrą sprawę dopiero się rozwija, świadczy nie tylko skromna bibliografia (autor podkreśla, że prezentuje tylko ważniejszą i nowszą literaturę),której...

Dla absolutnych pasjonatów/nerdów. Autor nie bardzo umie zainteresować czytelnika, o ile on sam nie jest już na wstępie zainteresowany, mimo że ma do przekazania wiele w gruncie rzeczy ciekawych informacji; jego styl też pozostawia wiele do czynienia - suchy, wymuszony (jakby dostał ultimatum - albo stworzy książkę, choć za diabła nie ma na to ochoty, albo zostanie rzucony na pożarcie jakiemuś Ullikumi) i naszpikowany zupełnie niepotrzebnymi, napuszonymi, powtarzającymi się w kółko do znudzenia zwrotami (do ulubionych sformułowań należą 'rzuca[ć] nowe światło' i 'par excellence'),co jest niestety powszechną plagą w polskiej historiografii.
Książkę czytało się szybko i dobrze, ale niestety tylko dzięki mojemu głodowi wiedzy o Mitanni. Nie daje się polecić szerszej publiczności.

Dla absolutnych pasjonatów/nerdów. Autor nie bardzo umie zainteresować czytelnika, o ile on sam nie jest już na wstępie zainteresowany, mimo że ma do przekazania wiele w gruncie rzeczy ciekawych informacji; jego styl też pozostawia wiele do czynienia - suchy, wymuszony (jakby dostał ultimatum - albo stworzy książkę, choć za diabła nie ma na to ochoty, albo zostanie rzucony...

http://www.piw.pl/fragmenty/huryci.htm

http://www.piw.pl/fragmenty/huryci.htm