"Wierzenia ludów starożytnej Azji Mniejszej" to książka, która tematycznie jest w wielu punktach zbieżna z innymi pracami M. Popki: "Magią i wróżbiarstwem u Hetytów", "Mitologią hetyckiej Anatolii", czy - późniejszymi nieco - "Hurytami", ale obejmuje szerszy zakres geograficzny i chronologiczny. Autor rozpoczyna bowiem swój opis religii małoazjatyckich już od czasów najdawniejszych, a kończy go na epoce Aleksandra Wielkiego rozpoczynającej hellenizację tego obszaru. Tym razem więc pisze nie tylko o Hetytach i Hurytach, ale również o ludach, które stworzyły swoje królestwa w Anatolii już w dalszych wiekach epoki żelaza: o Luwitach, Frygijczykach, Licyjczykach i Karyjczykach. Odnoszę wrażenie, że zwłaszcza o tych ostatnich mógł napisać trochę więcej, ale trudno: dobrze, że ten temat został podjęty. Niewątpliwy wniosek z lektury pracy jest taki, że pradawne, jeszcze przedhetyckie elementy religijności małoazjatyckiej trwały bardzo długo na tych obszarach i niejednokrotnie przetrwały długie wieki, zarówno chrześcijaństwa, jak i później islamu, że odwołam się tu tylko do wieszczących ryb, które udzielały odpowiedzi na pytania starożytnych Hetytów, a dziś pływają sobie dalej radośnie przy tureckich meczetach i nie wolno ich łowić.

Tomasz Babnis

"Wierzenia ludów starożytnej Azji Mniejszej" to książka, która tematycznie jest w wielu punktach zbieżna z innymi pracami M. Popki: "Magią i wróżbiarstwem u Hetytów", "Mitologią hetyckiej Anatolii", czy - późniejszymi nieco - "Hurytami", ale obejmuje szerszy zakres geograficzny i chronologiczny. Autor rozpoczyna bowiem swój opis religii małoazjatyckich już od czasów...