Całkiem udana opowieść z dalekiej przyszłości, w której ludzkość została skolonizowana przez ogromne potwory i zepchnięta do pozycji myszy zamieszkujących wnętrza ścian budowli wzniesionych przez najeźdźców, którzy nawet niespecjalnie próbują poznać ludzi, tylko traktują ich jak pospolite szkodniki do zwalczania. Jest w tym zresztą jawna paralela do tego, jak my traktujemy inne gatunki zamieszkujące Ziemię.

Ciekawy w tej książce jest również obraz podziału grup ludzi na mniej i bardziej zdegradowane odłamy, oraz bardzo interesująca, awangardowa finalna konkluzja dotycząca statusu ludzi jako gatunku (nie napiszę nic więcej, żeby nie spojlerować).

Literacko powieść jest na przyzwoitym poziomie, zauważam w niej duże podobieństwa do twórczości Briana Aldissa, które mogą nie być przypadkowe, bo "Non stop" i "Cieplarnia" powstały wcześniej niż "O ludziach i potworach". Proza Tenna jest jednak trochę bardziej "łopatologiczna", ale nie w takim stopniu, żeby odbierało to przyjemność czytania.

W sumie całkiem niezła książka, ode mnie siódemka z małym minusem.

Całkiem udana opowieść z dalekiej przyszłości, w której ludzkość została skolonizowana przez ogromne potwory i zepchnięta do pozycji myszy zamieszkujących wnętrza ścian budowli wzniesionych przez najeźdźców, którzy nawet niespecjalnie próbują poznać ludzi, tylko traktują ich jak pospolite szkodniki do zwalczania. Jest w tym zresztą jawna paralela do tego, jak my traktujemy...

William Tenn, dziś nieco - zupełnie niesłusznie - zapomniany, znany był jak autor świetnych, precyzyjnie zbudowanych, zawsze opatrzonych celną puentą opowiadań, opowiadań zdecydowanie fantastycznych, ale i jednocześnie zdecydowanie obyczajowych, bowiem człowiekowi i społeczeństwu (amerykańskiemu) przyglądał się ten dociekliwy pisarz. Opowiadań mu w Polsce wydano kilka zbiorów, w końcu dość znana i znacząca seria wydawnictwa Amber "Mistrzowie SF" dała czytelnikom (w niewielkim nakładzie, stąd dziś trudno tę rzecz dostać) jedyną powieść Tenna.
Nawiązanie do "Myszy i ludzi" Steinbecka jest tu oczywiste, także powieść Tenna jest swego rodzaju baśnią, baśnią a rebours, z zamianą ról i perspektyw. Nawet powieściowi giganci zapewne wzięli się od bohatera steinbeckowego. Ciekawe i pouczające jest spojrzenie na człowieka i jego grupowe zachowania z mysiej perspektywy, a jednocześnie spojrzenie na nasz stosunek do braci mniejszych, szczególnie tych dużo mniejszych. Mimo jednak uznania dla misji autora, nie sposób nie zauważyć, że za powieść wziął się mistrz krótkiej formy, który tutaj nie zawsze sobie radzi, czasem sztucznie przedłuża treść dolewając przysłowiowej wody, czasem widać, że nie bardzo wie, jak rozwinąć akcję - słowem, nie jest to wielkie dzieło, raczej ciekawostka literacka, czytania warta, ale już poczesnego miejsca na półce chyba nie.

William Tenn, dziś nieco - zupełnie niesłusznie - zapomniany, znany był jak autor świetnych, precyzyjnie zbudowanych, zawsze opatrzonych celną puentą opowiadań, opowiadań zdecydowanie fantastycznych, ale i jednocześnie zdecydowanie obyczajowych, bowiem człowiekowi i społeczeństwu (amerykańskiemu) przyglądał się ten dociekliwy pisarz. Opowiadań mu w Polsce wydano kilka...

Ze strony na strony coraz bardziej ta historia mnie wciągała, byłem ciekaw jak skończy się podróż Eryka.
Tylko nadal się zastanawiam kto tu jest potworem my czy oni .....

Ze strony na strony coraz bardziej ta historia mnie wciągała, byłem ciekaw jak skończy się podróż Eryka.
Tylko nadal się zastanawiam kto tu jest potworem my czy oni .....

Początkowo miałem spory problem z napisaniem recenzji, szczególnie takiej niezawierającej spoilerów. Wszelkich wyrzutów sumienia się wyzbyłem po sprawdzeniu okładki, na której wydawca bez śladu żenady, streścił fabułę prawie całej książki. W takiej sytuacji, mojej próby są skazane na niepowodzenie.
Tak więc, żeby nie przedłużać, ,,O ludziach i potworach" to lekkie i przyjemne SF. Autor, przy pomocy prostych manewrów, stworzył bardzo oryginalną pozycję. Nie sposób nie uśmiechnąć się krzywo, patrząc na perypetie plemienia dzikusów, dumnie zwącego się ,,Ludzkością", zwłaszcza, że fabuła jest ciekawa, i jeżeli tylko nie spojrzymy nieopatrznie na okładkę, potrafi nieźle zaskoczyć.

Początkowo miałem spory problem z napisaniem recenzji, szczególnie takiej niezawierającej spoilerów. Wszelkich wyrzutów sumienia się wyzbyłem po sprawdzeniu okładki, na której wydawca bez śladu żenady, streścił fabułę prawie całej książki. W takiej sytuacji, mojej próby są skazane na niepowodzenie.
Tak więc, żeby nie przedłużać, ,,O ludziach i potworach" to lekkie i...

Jako że nie przepadam za gatunkiem sci-fi moja ocena nie jest zbyt wysoka. Książka ta znalazła się u mnie przypadkowo, jednak postanowiłem ją przeczytać. Czuć że autor nazywany jest ironistą i prześmiewcą. UWAGA SPOILER -bo mimo że cała fabuła dotyczy obcych przybyszów, monstrów i przetrzebionej rasy ludzkiej to czytając każdą następną stronę ma się wrażenie jakby książkowe Potwory to zwyczajni ludzie mieszkający w swoich mieszkaniach, natomiast istoty nazywające siebie Ludzkością kojarzą się jednoznacznie z karaluchami czy innymi insektami kryjącymi się w dziurach pod podłogą. I taki chyba był zamysł autora na odwrócenie ról gatunkowych.

Jako że nie przepadam za gatunkiem sci-fi moja ocena nie jest zbyt wysoka. Książka ta znalazła się u mnie przypadkowo, jednak postanowiłem ją przeczytać. Czuć że autor nazywany jest ironistą i prześmiewcą. UWAGA SPOILER -bo mimo że cała fabuła dotyczy obcych przybyszów, monstrów i przetrzebionej rasy ludzkiej to czytając każdą następną stronę ma się wrażenie jakby książkowe...

Tytuł powieści Williama Tenna wydaje się dosyć sucharski, ale na szczęście to tylko pozory. "O ludziach i potworach" to wciągająca od początku do końca interesująca wizja ludzkości jako gatunku pasożytniczego. Pojawia się tutaj sugestywny obraz analogii człowiek-szczur, potwór-człowiek, Tenn wali po oczach tym porównaniem z subtelnością czołgu.
Oto inwazja obcych (potworów) na Ziemię zniszczyła wiele stuleci temu prosperującą cywilizację ludzką, sprowadzając gatunek do roli insektów żyjących w ścianach domostw potworów. Potwory to oczywiście gigantyczne monstra, których opis kojarzył mi się niezmiennie z wyglądem ogromnego stwora z końcówki filmu "The mist" z 2007 roku. Ludzkość żyje w odseparowanych od siebie szczepach, aż do chwili, gdy konieczne staje się podjęcie działań zmierzających do przetrwania ludzkości, które zamyka się w następującym przesłaniu:
"Człowiek posiada szereg cech charakterystycznych dla szczura i karalucha. Może jeść prawie wszystko. Może skutecznie zaadoptować się do różnych warunków życia. Może przetrwać jako jednostka, ale najlepiej czuje się w stadzie. Jeśli jest to możliwe, woli żyć z tego, co wytworzą inne istoty. Konkluzje są proste - został stworzony jako wyższego rzędu pasożyt. I tylko przez brak w jego wczesnym środowisku naturalnym odpowiednio potężnego żywiciela, zmuszony był żyć niezgodnie z naturą, polegając na własnych umiejętnościach".

Tytuł powieści Williama Tenna wydaje się dosyć sucharski, ale na szczęście to tylko pozory. "O ludziach i potworach" to wciągająca od początku do końca interesująca wizja ludzkości jako gatunku pasożytniczego. Pojawia się tutaj sugestywny obraz analogii człowiek-szczur, potwór-człowiek, Tenn wali po oczach tym porównaniem z subtelnością czołgu.
Oto inwazja obcych...

Ciekawa wolta z postawieniem ludzkości w roli insektów i ciekawy pomysł na drogę ludzi do gwiazd. I tylko tyle. Sama książka trochę przynudza. Mało ekscytująca akcja.

Ciekawa wolta z postawieniem ludzkości w roli insektów i ciekawy pomysł na drogę ludzi do gwiazd. I tylko tyle. Sama książka trochę przynudza. Mało ekscytująca akcja.

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam