Robert Charles Wilson

Zresztą okalająca ich pustka niosła niejaką pociechę: okropna i cudowna anonimowość, stawianie kroków w miejscach, gdzie nie stanęła jeszcze ludzka stopa, ze świadomością, że ślady wkrótce zostaną zatarte. Ta kraina niczego nie wymagała i oddawała tylko siebie.

Zresztą okalająca ich pustka niosła niejaką pociechę: okropna i cudowna anonimowość, stawianie kroków w miejscach, gdzie nie stanęła jeszcze ludzka stopa, ze świadomością, że ślady wkrótce z...

Rozwiń

Zwiń

Cały czas starał się obserwować widnokrąg. Taki samotny nie był jeszcze nigdy,przerażająco samotny, na tej pozbawionej granic ziemi mrocznych lasów i skalistych, przepastnych parowów. Ale to mu nie przeszkadzało. Bardziej bał się wydarzeń, które następowały w obecności ludzi.

Cały czas starał się obserwować widnokrąg. Taki samotny nie był jeszcze nigdy,przerażająco samotny, na tej pozbawionej granic ziemi mrocznych lasów i skalistych, przepastnych parowów. Ale to...

Rozwiń

Zwiń

Guilford czuje ich gniew, ich bezsilną złość. Nie wie, jak ich nazwać. Nie istnieją w pełni. Są zawieszeni między ideą a stworzeniem, niepełni, nie do końca czujący, tęskniący do wcielenia. Pod względem fizycznym są niewyraźnymi zielonymi kształtami, większymi od ludzi, w pancerzach. Pokryte szpicami ogromne pyski otwierają i zamykają się w milczącej furii.

Guilford czuje ich gniew, ich bezsilną złość.
Nie wie, jak ich nazwać. Nie istnieją w pełni. Są zawieszeni między ideą a stworzeniem, niepełni, nie do końca czujący, tęskniący do wciel...

Rozwiń

Zwiń