Nie wspominam tego jako szczególnie interesującej ani rozwijającej lektury.

Nie wspominam tego jako szczególnie interesującej ani rozwijającej lektury.

Kabalistyczna układanka Anatola France może się podobać.

W zasadzie bardziej chodzi tu o dowcip i swawolę niż o jakość samej prozy.

"Gospoda..." to taki prototyp "Mistrza i Małgorzaty", którego wartość uznał nieomylny - i zawsze godny rekomendacji - Index Librorum Prohibitorum.

Kabalistyczna układanka Anatola France może się podobać.

W zasadzie bardziej chodzi tu o dowcip i swawolę niż o jakość samej prozy.

"Gospoda..." to taki prototyp "Mistrza i Małgorzaty", którego wartość uznał nieomylny - i zawsze godny rekomendacji - Index Librorum Prohibitorum.

Miła bajeczka to mocna trójeczka :)

Miła bajeczka to mocna trójeczka :)

Delicje!

Delicje!

Tak się jakoś przyjęło, że w powieściach osadzonych w epoce baroku zawsze pojawia się alchemia bądź ezoteryka lub obie razem, niecodzienne wynalazki i motyw drogi (np. w „Baltazarze i Blimundzie” czy „Podróży ludzi księgi”). Nie inaczej jest w tym dziele francuskiego noblisty, rozgrywającym się pod koniec XVII wieku. Dodatkowo mamy upadek obyczajów (niesporny u literatów czy historyków piszących o tym okresie) oraz wątek przygodowy.
Natomiast jedna rzecz różni powieść France’a od przytoczonych na wstępie dzieł innych noblistów. Jest nią humor. Pozwala nam spojrzeć oczyma prostego człowieka na „nowe szaty” może nie króla, ale na pewno ludzi z wyższych sfer bądź to szlacheckich (d'Astarac i d'Anquetil) bądź finansowych (de la Guéritaude). Z kolei postać księdza Hieronima Coignard w dużym stopniu przypomina imć Onufrego Zagłobę. Alchemia i ezoteryka zostają zdemaskowane zaś uczoność i elokwencja księdza pozwala mu przede wszystkim usprawiedliwiać swoje postępowanie, delikatnie mówiąc niezbyt uczciwie. Zresztą on sam zanegował swoje życie blisko końca powieści. Także wątek przygodowy został odarty z aury towarzyszącym dziełom z czasów „płaszcza i szpady”. Przyczyna ucieczki bohaterów jest powszednia i banalna, a ich wyczyny i broń budzą śmiech i drwiny. Dostało się także i heroinom, jak się okazuje niezbyt romantycznym. Gdyby Kasia i Jahela znalazły się jako główne postacie żeńskie na kartach Trylogii Sienkiewicza, autorowi trudno byłoby znaleźć wydawcę i czytelników. Biedni rzemieślnicy, rodzice Jakuba, nie są także „zdrowym korzeniem” społeczeństwa, podobnie jak kler, od prawie niepiśmiennego jak brat Anioł, aż do opisywanych przez Coignarda biskupów.
A wszystko razem podlane jest lekkim francuskim sosem, z nutą sarkazmu i ironii, co powoduje, że mimo upływu lat powieść czyta się świetnie i lekko.

Tak się jakoś przyjęło, że w powieściach osadzonych w epoce baroku zawsze pojawia się alchemia bądź ezoteryka lub obie razem, niecodzienne wynalazki i motyw drogi (np. w „Baltazarze i Blimundzie” czy „Podróży ludzi księgi”). Nie inaczej jest w tym dziele francuskiego noblisty, rozgrywającym się pod koniec XVII wieku. Dodatkowo mamy upadek obyczajów (niesporny u literatów...

Rzecz świetna, satyra pisana niesłychanie lekko, z wdziękiem. Jednak nie jest powiastką banalną, raczej poważnym przypomnieniem jak być człowiekiem miłym światu i innym ludziom, że grzech i grzeszek jest rzeczą ludzką a potępianie ludzką rzeczą zdecydowanie nie jest.
Momentami prorocza :),arystokrata-filozof to dzisiejszy wyznawca teorii spiskowych :)

Rzecz świetna, satyra pisana niesłychanie lekko, z wdziękiem. Jednak nie jest powiastką banalną, raczej poważnym przypomnieniem jak być człowiekiem miłym światu i innym ludziom, że grzech i grzeszek jest rzeczą ludzką a potępianie ludzką rzeczą zdecydowanie nie jest.
Momentami prorocza :),arystokrata-filozof to dzisiejszy wyznawca teorii spiskowych :)

Czytałam w wydaniu sprzed stu lat, chyba już na stałe lekko pachnącym kurzem, gdzie Jakub jest Jakóbem, gdzie allegorye, policye, bestye i dyalektyki i taka troszkę zawijana czcionka. I muszę przyznać miało to swój urok. Księdza Coignard pokochać łatwo ("umysł najmilszy jaki kiedykolwiek zakwitł był na ziemi"),ale chyba ważniejsze, że każdy protagonista ma tu swoją rację (racyę),a złe są nie poglądy lecz ich zbytnia stałość.

Rozbroił mnie i pies kręcący rożen, i kawaler d"Anquetil do którego bez żadnego powodu strzelano pod Parmą (ojciec chrzestny Johna Yossariana) więc dlaczegóż on by nie miał służby bić (biję ich i nie płacę, ale nie wiem czy są mi wierni!). Olśniewająca jest dialektyka chyba wszystkich postaci.

Sos, sos, sos! (taki od mięsa)

Czytałam w wydaniu sprzed stu lat, chyba już na stałe lekko pachnącym kurzem, gdzie Jakub jest Jakóbem, gdzie allegorye, policye, bestye i dyalektyki i taka troszkę zawijana czcionka. I muszę przyznać miało to swój urok. Księdza Coignard pokochać łatwo ("umysł najmilszy jaki kiedykolwiek zakwitł był na ziemi"),ale chyba ważniejsze, że każdy protagonista ma tu swoją rację...

http://www.youtube.com/watch?v=hgIjjpkOP0A
http://www.youtube.com/watch?v=AJxtD55GrZY
http://www.youtube.com/watch?v=FL8og22ttwM

słuchowisko

http://www.youtube.com/watch?v=hgIjjpkOP0A
http://www.youtube.com/watch?v=AJxtD55GrZY
http://www.youtube.com/watch?v=FL8og22ttwM

słuchowisko

TO TU TO TAM
DIABEŁ Z ANIOŁEM IDĄ W TAN
REALIZUJĄ CHORY PLAN
I CZUJĄ SIĘ Z TYM DOBRZE

Ktoś kiedyś powiedział czy napisał ,że w życiu człowieka liczy się tylko młodość..rok, dwa, które nas kształtują,umiejscowiają nas przestrzeni,dają i zabierają szanse...reszta to wspomnienia,pogoń za uciekającym czasem,chęć powrotu...Taki rok miał główny bohater tej opowieści spotykając na swej drodze nie zawsze mądrych ale zawsze oryginalnych osobników.
Zabawna satyra na duchowieństwo,szlachtę,mieszczaństwo,średniowiecznych Danikenów i tłumaczyceli wszechświata.Komiczne dialogi i wartka akcja dopełnia reszty.Na poprawę nastroju...

TO TU TO TAM
DIABEŁ Z ANIOŁEM IDĄ W TAN
REALIZUJĄ CHORY PLAN
I CZUJĄ SIĘ Z TYM DOBRZE

Ktoś kiedyś powiedział czy napisał ,że w życiu człowieka liczy się tylko młodość..rok, dwa, które nas kształtują,umiejscowiają nas przestrzeni,dają i zabierają szanse...reszta to wspomnienia,pogoń za uciekającym czasem,chęć powrotu...Taki rok miał główny bohater tej opowieści...

Właściwie można by przyjąć za dobrą monetę treść blurba i czytać "Gospodę" jako powiastkę oświeceniową, gdzie za światopogląd A podstawiamy C, B czytamy zaś jako D i wszystko jest jasne. Jasne, tyle że ciemne. France jest bowiem przewrotny, a w przewrotności tej niezwykle subtelny, dzięki czemu czytelnik zamiast mieć do czynienia z czterema literami (dwuznaczność niezamierzona),zmaga się z całym alfabetem, którym autor dowolnie sobie żongluje, zmieniając nawet kąt nachylenia poszczególnych kresek, a więc i znaczenia.

Kluczowym terminem dla odczytania "Gospody" jest zatem niejednoznaczność. France wypowiada się tą znakomitą powieścią przeciw doktrynie, dowodzi, że nie warto zamykać się w ciasnych ramach zestawu nieodłącznie ze sobą powiązanych przekonań. Rozprawia się z czarno-białą wizją świata, ograniczeniem umysłowym, zamiłowaniem do skrajnych poglądów i pokazuje, iż rzeczywistość - zarówno fizyczna, jak i duchowa, bo o obu "Gospoda" traktuje - jest dalece bardziej złożona i przede wszystkim dynamiczna. To ważny głos za pluralizmem, za owocną koegzystencją ludzi o odmiennych poglądach, którzy mogą się wzajemnie uczyć od siebie i uzupełniać.

Należy także podkreślić, że szkielet fabularny nie jest tu tylko pozorny - mamy romans, śmierć w walce na szpady i kilka podobnych elementów, które przedzielają stanowiące podstawową materię powieści wywody i dają chwilę wytchnienia czytelnikom bardziej żądnym zdarzeń niż myśli. Ogromnym atutem "Gospody" jest też najwyższej próby humor France'a, swą subtelną ironią przywodzący na myśl Dickensa, ale całkowicie pozbawiony cechującej niekiedy angielskiego pisarza naiwności.

Ksiądz Hieronim Coignard musi być jedną z najsympatyczniejszych postaci w historii literatury, a jego filozofia okazuje się w swej istocie bardzo zbliżona do filozofii innego pomnika literatury francuskiej, Colasa Breugnon, choć wyrażona jest przy pomocy dalece bardziej zaawansowanej terminologii. Jest on niedoścignionym mistrzem elokwencji i potrafi każdy postępek ludzki, w szczególności własny, wyśmienicie wytłumaczyć oraz umieścić w kontekście etyki chrześcijańskiej, wspierając się odpowiednim cytatem lub w razie wyższej konieczności wymyślając go na poczekaniu. Dopiero pod koniec dzieła porzuca urzędowy optymizm i ujawnia swe rzeczywiste, krytyczne zapatrywanie na człowieka, które w pełni rozwinięte zostanie w kolejnej powieści-traktacie France'a, "Poglądach księdza Hieronima Coignard".

Właściwie można by przyjąć za dobrą monetę treść blurba i czytać "Gospodę" jako powiastkę oświeceniową, gdzie za światopogląd A podstawiamy C, B czytamy zaś jako D i wszystko jest jasne. Jasne, tyle że ciemne. France jest bowiem przewrotny, a w przewrotności tej niezwykle subtelny, dzięki czemu czytelnik zamiast mieć do czynienia z czterema literami (dwuznaczność...