Zgodnie z zapowiedziami autora trzeci tom wraca na właściwe tory, czyli do formuły powieści drogi. Drugi tom był tylko po to by bohater mógł się wzbogacić i by w następnych tomach historia była ciekawsza. I to tu widać

Akcja zaczyna się zaraz po zakończeniu drugiego tomu. Gniewomir po powrocie z Afryki zaczyna szczęśliwe życie u boku Wilewietki. Szczęście to jest przerywane rozmaitymi drobnymi wypadkami. A to starsza córka naszego bohatera zaprzyjaźnia się z księciem Bezprymem i zachodzi w ciążę, a to Gniewomirowi zaczyna mu grozić tajemniczy wojownik o imieniu Baldur o którym mówi się że jest synem Smoczego łba złowrogiego wojownika znanego z pierwszego tomu. Z czasem Gniewomir zostaje wezwany przez księcia Bolesława. Ten karze mu pomóc Knutowi Wielkiemu w podboju Anglii Gniewomir chcąc nie chcąc musik wyruszyć. W wyprawie bierze też udział Baldur. Tak przedstawia się fabuła powieści. Czy Baldur rzeczywiście jest wrogiem i jak to się potoczy przeczytacie sami.

Książka wraca do formuły powieści drogi i to jest najlepszym, co tę serię mogło spotkać. Oczywiście powieść jest bardzo dobra nie mniej powrót do klimatu znanego z pierwszego tomu jest po prostu tym, na co liczyłem. Powrót do starego klimatu z pierwszego tomu to nie jedyna zaleta. Sama przygoda Gniewomira jest ciekawa sama w sobie. Bowiem Akcja powieści dzieje się podczas walk Danii o Wielką Brytanię. A i po wojnie jest równie ciekawie. Obserwujemy wiele wydarzeń historycznych, które miały miejsce w krajach skandynawskich. Nie brak świetnie opisanych bitew i pojedynków, które są wizytówką cyklu. Jeśli miał bym się o coś czepiać to trochę rozwinięcia intrygi z Baldurem. Ogólnie nowe czarne charaktery też nie są aż tak interesujące, jak te z poprzednich tomów. Natomiast fajnie, że autor eksperymentuje z twistami fabularnymi i jeśli je dopracuje to kolejne tomy będą wymiatać.

Kolejna rzetelna powieść historyczno przygodowa od Piotra Skupnika. Autor widać dopracowuje rzeczy, które poprzednich tomach nie zawsze działały i sprawdza nowe pomysły. Nawet, jeśli te nie zawsze działają to nie można mu odmówić kreatywności . Fajnie że nie chce by seria o Gniewomirze szła w wyświechtane klisze

Zgodnie z zapowiedziami autora trzeci tom wraca na właściwe tory, czyli do formuły powieści drogi. Drugi tom był tylko po to by bohater mógł się wzbogacić i by w następnych tomach historia była ciekawsza. I to tu widać

Akcja zaczyna się zaraz po zakończeniu drugiego tomu. Gniewomir po powrocie z Afryki zaczyna szczęśliwe życie u boku Wilewietki. Szczęście to jest...

Trzeci tom przygód Gniewomira jest dość mocno poparty historycznie. Pomimo, że nasz bohater jest postacią fikcyjną, to większość wydarzeń w których uczestniczył miała miejsce. Książki Pana Skupnika czyta się z przyjemnością i trudno się od nich oderwać.

Trzeci tom przygód Gniewomira jest dość mocno poparty historycznie. Pomimo, że nasz bohater jest postacią fikcyjną, to większość wydarzeń w których uczestniczył miała miejsce. Książki Pana Skupnika czyta się z przyjemnością i trudno się od nich oderwać.

„Służba Gniewomira“ zadowoli z pewnością tych, którzy z niecierpliwością wyczekiwali kontynuacji przygód dzielnego wojownika i lubią literaturę przygodową osadzoną w realiach średniowiecznego świata. Spotykamy w niej ponownie postacie, które zyskały sympatię wcześniej ale też pojawiają się nowi sprzymierzeńcy, wrogowie i zaskakujące sytuacje.

Razem z bohaterami odwiedzamy pierwszą stolicę Polski, Gniezno, docieramy do Anglii, Danii, Norwegii, Szwecji i Finlandii. Nie brakuje brawurowych walk, niebezpiecznych misji, nagłych zwrotów akcji, magii oraz faktów historycznych umiejętnie wplecionych w fabułę.
Forma i sposób prowadzenia fabuły oraz narracji pozostaje taka sam jak w poprzednich tomach. Prolog, który poprzedza kolejną odsłonę dziejów Gniewomira, prowadzony jest w czasie teraźniejszym w pierwszej osobie. W dalszej części nadal mamy narrację pierwszoplanową ale już w czasie przeszłym. Barwne opisy walk, warunków życia w ówczesnych grodach, wyraziste charaktery osób sprawiają, że dajemy porwać się nurtowi opowiadanej historii.

Cała recenzja: https://ezo-ksiazki.blogspot.com/2020/03/569-suzba-gniewomira.html

„Służba Gniewomira“ zadowoli z pewnością tych, którzy z niecierpliwością wyczekiwali kontynuacji przygód dzielnego wojownika i lubią literaturę przygodową osadzoną w realiach średniowiecznego świata. Spotykamy w niej ponownie postacie, które zyskały sympatię wcześniej ale też pojawiają się nowi sprzymierzeńcy, wrogowie i zaskakujące sytuacje.

Razem z bohaterami odwiedzamy...

Gniewomir ze Skandynawii

Piotr Skupnik, historyk z wykształcenia, „popełnił” znakomitą trylogię historyczną osadzoną w realiach wczesnego średniowiecza. Gdyby akcja powieści toczyła się pięć, sześć wieków później, śmiało można by ją nazwać powieścią „płaszcza i szpady”.

Tymczasem autor osadził akcję tej wikińsko-polsko-skandynawsko-angielskiej awantury w czasach Bolesława Chrobrego, z jego zresztą udziałem. Jego i jego synów: odznaczającego się niezwykłym okrucieństwem Bezpryma i Mieszka II Lamberta, późniejszego króla Polski i również awanturnika lubiącego najeżdżać zbrojnie sąsiadów.
Główna postać trylogii – Olie Gniewomir Egilsson to jeden z nielicznych fikcyjnych bohaterów w tej książce. I, dodajmy, najbardziej prawy.

Wartka, dynamiczna akcja przenosi czytelnika z ziem polskiego Pomorza Zachodniego do Danii, Szwecji, Finlandii i wreszcie, jak na prawdziwych Wikingów przystało, na podbój Wysp Brytyjskich. Znakomite opisy ówczesnej Anglii, broniącego się przed wikińskimi najeźdźcami Londynu, zakulisowe knucia panujących tego świata, mordy polityczne, najazdy – a w tle romanse, miłość, sagi skandynawskie i polskie oraz angielskie legendy… Trochę w tle ciekawy wątek wypierania z tych ziem przez jeszcze tu raczkujące chrześcijaństwo starodawnych wierzeń, pogaństwa, jak byśmy dziś powiedzieli… Czegóż na kartach tej książki nie ma! Właściwie brak tylko… nudy!
Polecam gorąco! Z pełnym przekonaniem!

Gniewomir ze Skandynawii

Piotr Skupnik, historyk z wykształcenia, „popełnił” znakomitą trylogię historyczną osadzoną w realiach wczesnego średniowiecza. Gdyby akcja powieści toczyła się pięć, sześć wieków później, śmiało można by ją nazwać powieścią „płaszcza i szpady”.

Tymczasem autor osadził akcję tej wikińsko-polsko-skandynawsko-angielskiej awantury w czasach...