Bardzo powolna książka, która pomimo tego utrzymała moje zainteresowanie aż do ostatniej ćwiartki, czyli okrutnie długiej i niestety głównie monotonnej podróży przez śnieżne pustkowia. Wiem, że ten fragment był bardzo istotny dla rozwoju postaci, ale trwał zdecydowanie za długo. Pomijając ten przynudnawy segment to książka ma ciekawą tematykę (płeć, seksualność, normy społeczne) i bardzo dobry worldbuilding.

Bardzo powolna książka, która pomimo tego utrzymała moje zainteresowanie aż do ostatniej ćwiartki, czyli okrutnie długiej i niestety głównie monotonnej podróży przez śnieżne pustkowia. Wiem, że ten fragment był bardzo istotny dla rozwoju postaci, ale trwał zdecydowanie za długo. Pomijając ten przynudnawy segment to książka ma ciekawą tematykę (płeć, seksualność, normy...

Pomimo że bardzo lubię książki sci-fi, to jednak ta pozycja nie bardzo przypadła mi do gustu. Opiszę ją jednym słowem - nudna. Oczywiście wiem że dla miłośników rozbudowanych opisów, obszernego przedstawiania przemyśleń bohaterów i rozległych analiz psychologicznych, będzie ona bardzo ciekawa. Ja jednak cenię sobie również akcję, której tutaj zdecydowanie brakuje. W połowie książki zastanawiałem się nawet poważnie nad jej porzuceniem, co zdarza mi się wyjątkowo rzadko, wytrwałem jednak do końca. Jeśli nie potrzebujesz wartkiej akcji, przeczytaj.

Pomimo że bardzo lubię książki sci-fi, to jednak ta pozycja nie bardzo przypadła mi do gustu. Opiszę ją jednym słowem - nudna. Oczywiście wiem że dla miłośników rozbudowanych opisów, obszernego przedstawiania przemyśleń bohaterów i rozległych analiz psychologicznych, będzie ona bardzo ciekawa. Ja jednak cenię sobie również akcję, której tutaj zdecydowanie brakuje. W połowie...

To co w fantastyce najfajniejsze - zmiana jakiegoś parametru świata i zastanawianie się "co by było gdyby?". Tym razem padło na płeć, która na przedstawionej planecie jest cechą tymczasową i wysoce zmienną. I tylko szkoda, że Le Guin nie wykorzystała tych okoliczności, by powiedzieć o nas nieco więcej. Tym bardziej że - w przeciwieństwie do większości twórców SF - potrafi pisać.

To co w fantastyce najfajniejsze - zmiana jakiegoś parametru świata i zastanawianie się "co by było gdyby?". Tym razem padło na płeć, która na przedstawionej planecie jest cechą tymczasową i wysoce zmienną. I tylko szkoda, że Le Guin nie wykorzystała tych okoliczności, by powiedzieć o nas nieco więcej. Tym bardziej że - w przeciwieństwie do większości twórców SF - potrafi...

Może to ja nie złapałem czegoś, ale w każdym razie szkoda czasu na tą książkę. Można przeczytać "Czarnoksiężnik z Archipelagu" tej samej autorki, ale lewa ręka to nudna powiesić o niczym.

Może to ja nie złapałem czegoś, ale w każdym razie szkoda czasu na tą książkę. Można przeczytać "Czarnoksiężnik z Archipelagu" tej samej autorki, ale lewa ręka to nudna powiesić o niczym.

Jedna z książek, która odcisnęła na mnie wielkie piętno. Głęboko humanistyczny klasyk, warto przeczytać.

Jedna z książek, która odcisnęła na mnie wielkie piętno. Głęboko humanistyczny klasyk, warto przeczytać.

Pilnie potrzebuje nowego tłumaczenia

Pilnie potrzebuje nowego tłumaczenia

O ile nie można odmówić Ursuli niesamowitych zdolności światotworzenia, historia aż prosiła się o kilka usprawnień, które pozwoliłyby temu światu wybrzmieć. Największy problem, który miałem z historią, to pozbawiony charakteru bohater. Momenty, w których miał przebłyski osobowości są rzadkie przez pierwsze pół książki, ale zawsze zaskakują pozytywnie. Książka zabłysła dla mnie tak naprawdę przez ostatnią swoją ćwiartkę, przez co jeszcze bardziej pożałowałem, że nie mieliśmy okazji naprawdę obcować z postacią przez resztę historii. Ciekawym byłoby dla mnie zobaczyć tę historię z oczu postaci outsidera, ale takiego, który ma silne przekonania np. na temat różnic płciowych, nawet jeśli stara się ich nie okazywać i w toku zapoznawania się z inną kulturą musi te swoje przekonania zrewidować.
Mimo to dało radę mnie poruszyć, wzruszyć, czy napełnić przejęciem przy dobrych kilku okazjach.

O ile nie można odmówić Ursuli niesamowitych zdolności światotworzenia, historia aż prosiła się o kilka usprawnień, które pozwoliłyby temu światu wybrzmieć. Największy problem, który miałem z historią, to pozbawiony charakteru bohater. Momenty, w których miał przebłyski osobowości są rzadkie przez pierwsze pół książki, ale zawsze zaskakują pozytywnie. Książka zabłysła dla...

Lewa ręka ciemności Ursuli Le Guin na pewno nie jest książką, która ma łatwy początek. Autorka rozpoczęła historię ciekawie, ale przez zbyt wiele szczegółów o świecie i bohaterach pierwsze dwadzieścia stron trzeba czytać w dużym skupieniu. Gubiłam się w wątkach i świecie, ale czytałam dalej, bo dręczyła mnie ciekawość. To książka, która jako jedna z pierwszych (1969) porusza problem seksualności odmiennej od binarnej.

Historię na planecie Gethen (inaczej Zima, bo panuje tam wieczny chłód) opisuje nam pewien “obcy” z Ziemi, który przyleciał tam, żeby zawrzeć z Zimianami współpracę. Trzeba się pilnować, bo Zimianie i Ziemianie to dwie różne rasy, a często są zestawiane obok siebie. Wystarczy nieuważnie spojrzeć, pominąć jedną literkę, przeczyta Zima jako Ziemia i wszystko się miesza.

🖖 Wymiana kulturalna

W każdym razie Ziemianom chodziło o wymianę kulturalną i handlową, pod ich patronatem jako planety koordynującej. Ziemianie mieli pokojowe zamiary i gotowi byli na przyjęcie zasad Zimian. Niestety dogadanie się nie było łatwe, ponieważ w tle toczyły się personalne rozgrywki zimnej planety oraz różnice nie do pogodzenia w zakresie seksualności, pod którą właściwie cały system Zimy był podporządkowany.

Jednym z powodów niechęci do współpracy była właśnie ta specyficzna seksualność “obcych” – Ziemian, byli stałopłciowi. Zimianie zaś byli zmiennopłciowi, hermafrodytami, tylko przez pewien okres przybierali określoną płeć. W pozostałym czasie byli, jakbyśmy to dzisiaj powiedzieli, niebinarni.

Cały ich świat Le Guin urządziła pod seksualne instynkty, które były tak silne, że zapanowanie nad nimi było bardzo trudne. Ziemianie wzbudzali w nich strach i niechęć jako osoby stałopłciowe. Nazywano ich tam zboczeńcami. Taki to świat wymyśliła sobie Le Guin.

🖖 Political science fiction

Lewa ręka ciemności to właściwie kosmiczne political fiction, w którym akcją kierują polityczne zagrywki. Jednak szczegółowość świata oraz pogłębione (jak na tak krótką książkę) charaktery, pozwalają wniknąć w motywy poszczególnych postaci. Bohaterowie rozwijają się wraz z fabułą, a my śledzimy zmiany podejścia i otwieranie się na inność.

Jest to o tyle fajne, że autorka obróciła znaną nam sytuację i pokazała poniekąd punkt widzenia od drugiej strony. Le Guin stworzyła świat, w którym instynkty cielesne grają ważną rolę w urządzeniu rzeczywistości i we wszystkich decyzjach podejmowanych przez ludzi o takiej budowie.

Trzeba też przyznać, że po początkowych trudnościach w ogarnięciu sytuacji, książka wciąga. Gdy już wiadomo co i jak, przygoda Gethena z Ziemi jest fascynującą historią o poczuciu obowiązku, przyjaźni, tolerancji i otwieraniu się na innych.

🖖🖖🖖
Nawiasem mówiąc z lubimyczytać dowiedziałam się, że jest to czwarty tom cyklu w tym uniwersum. Ani na okładce, ani w książce nie było o tym ani jednej wzmianki….

Lewa ręka ciemności Ursuli Le Guin na pewno nie jest książką, która ma łatwy początek. Autorka rozpoczęła historię ciekawie, ale przez zbyt wiele szczegółów o świecie i bohaterach pierwsze dwadzieścia stron trzeba czytać w dużym skupieniu. Gubiłam się w wątkach i świecie, ale czytałam dalej, bo dręczyła mnie ciekawość. To książka, która jako jedna z pierwszych (1969)...

Jak zwykle każdy ma swoje warstwy które odczytał. Dla mnie to książka o drodze i jej nieoznaczoności. Tao.

Jak zwykle każdy ma swoje warstwy które odczytał. Dla mnie to książka o drodze i jej nieoznaczoności. Tao.

To chyba faktycznie najlepsza książka tej autorki, jaką czytałam do tej pory. Wspaniały obraz tolerancji i nietolerancji, patrzenia na człowieka, jako na osobę. Bardzo podobał mi się opis podróży przez lód, jednak najlepsze w tej powieści są relacje między ludźmi i to, jak ludzie na siebie patrzą i przez pryzmat czego się oceniają.

To chyba faktycznie najlepsza książka tej autorki, jaką czytałam do tej pory. Wspaniały obraz tolerancji i nietolerancji, patrzenia na człowieka, jako na osobę. Bardzo podobał mi się opis podróży przez lód, jednak najlepsze w tej powieści są relacje między ludźmi i to, jak ludzie na siebie patrzą i przez pryzmat czego się oceniają.