„To prawda, zwykle niewielu jest takich, którzy wiedzą, gdzie szukać i jak słuchać.
Lecz w przypadku najlepszych opowieści ci nieliczni wystarczą.”

Film “Labirynt fauna” wyreżyserowany przez Guillermo del Toro od wielu lat chciałam obejrzeć, lecz miałam do niego uczucia w stylu „chciałabym, ale boje się”. Zwiastun w roku 2006, a zwłaszcza pojawiający się w nim faun, wydawał mi się przerażający i obejrzenie filmu przez wiele lat odkładałam, aż w końcu o nim zapomniałam. Wszystko zmieniło się, gdy Wydawnictwo Zysk i S-ka zdecydowało się wydać książkę. Co ciekawe – del Toro napisał ją z autorką uwielbianej przeze mnie książki „Atramentowe serce”, czyli Cornelią Funke. Był to dla mnie znak, żeby wziąć się za bary ze strachem i w końcu poznać tę historię. I znowu znalazłam się w sytuacji, w której odkryłam, że strach ma wielkie oczy, a książka jest cudowna i się w niej zakochałam.

Faszystowska Hiszpania, rok 1944. Trzynastoletnia Ofelia rok wcześniej straciła ukochanego ojca. Obecnie wraz z ciężarną matką dziewczynka przenosi się do domu okrutnego ojczyma, którego nazywa Wilkiem. Nie jest w stanie, tak jak jej matka, pokochać go, bo dziewczynka wie, że ojczym nie jest dobrym człowiekiem. Ofelia z matką zamieszkują w starym młynie otoczonym przez gęsty las. Pewnego dnia dziewczynka spotka na swojej drodze wróżkę, która pokaże jej tajemniczy labirynt. Na jego końcu ktoś na nią będzie czekał – ktoś tajemniczy i mityczny, bo tajemnicza postać będzie faunem, który opowie jej o czekającym po drugiej stronie wspaniałym świecie. Podobno Ofelia jest zaginioną dawno temu księżniczką. Czy to możliwe? Dziewczynka dostanie od fauna tajemniczą księgę z zawartymi w niej instrukcjami do wykonania trzech zadań, dzięki którym będzie mogła przekroczyć bramę do tajemniczego królestwa. Czy dziewczynce uda się je wypełnić? A może jednak zdecyduje się zostać z ciężarną matką u boku Wilka?

Jeśli oglądaliście film, to z pewnością książka będzie dla Was miłym powrotem do baśniowej krainy. Dla mnie „Labirynt fauna” był skokiem w nieznane i ten skok zakończył się fascynacją i oczarowaniem przedstawionej mi historii. Zaskoczeniem było to, że fabuła rozgrywa się na dwóch płaszczyznach. Pierwsza z nich skupia się na Ofelii i otaczającej dziewczynkę rzeczywistości. Druga zaś to legendy o zaginionej królewnie, które możemy nazwać przerywnikami. Są one bardzo istotne i stanowią klucz do całości historii. Dodatkowym atutem, o którym należy tu wspomnieć, są poruszające i poetyckie ilustracje.

Historia trzynastoletniej Ofelii ujęła mnie już na samym początku, a dziewczynka swoim zachowaniem i mądrością sprawiła, że kibicowałam jej do samego końca. Zazdroszczę jej trochę tego spojrzenia na świat. „Labirynt fauna” zabierze czytelnika w baśniową, lecz mroczną krainę i na pewno nie jest to odpowiednia książka dla młodego czytelnika. Ukazany tu świat jest złowrogi i rozdarty wojną, stąd też często bardzo krwawe sceny. Bohaterami będą tu nieuczciwi żołnierze, partyzanci, wróżki, potwory zjadające własne dzieci czy nieuczciwe fauny. Jeśli wierzycie w magię – pokochacie tę książkę. Dzięki niej przekonacie się, co jest najważniejsze i czym powinniśmy kierować się w naszym życiu. Ta historia zostanie w sercach bardzo długo!

„Zło rzadko od razu nabiera kształtu. Często na początku jest niewiele wyrazistsze od szeptu. Jest spojrzeniem. Zdradą. Ale potem rośnie i się zakorzenia, nadal niewidoczne, niezauważone. Tylko baśnie nadają mu właściwy kształt. Wielkie złe wilki, okrutni królowie, demony i diabły...”

„To prawda, zwykle niewielu jest takich, którzy wiedzą, gdzie szukać i jak słuchać.
Lecz w przypadku najlepszych opowieści ci nieliczni wystarczą.”

Film “Labirynt fauna” wyreżyserowany przez Guillermo del Toro od wielu lat chciałam obejrzeć, lecz miałam do niego uczucia w stylu „chciałabym, ale boje się”. Zwiastun w roku 2006, a zwłaszcza pojawiający się w nim faun,...