Mroczne a zarazem pokazujące jak duża jest wiara jednego człowieka w drugiego, jak dużo Zgódka potrafi znieść aby odzyskać swojego ,,brata,, Kubę. Po tej lekturze na pewno siegnę po inne książki Frances Hardinge :),mimo że to książka przeznaczona dla młodzieży, mnie jako dorosłej osobie czytało się ją fantastycznie:).

Mroczne a zarazem pokazujące jak duża jest wiara jednego człowieka w drugiego, jak dużo Zgódka potrafi znieść aby odzyskać swojego ,,brata,, Kubę. Po tej lekturze na pewno siegnę po inne książki Frances Hardinge :),mimo że to książka przeznaczona dla młodzieży, mnie jako dorosłej osobie czytało się ją fantastycznie:).

Spodobała mi się jej mroczność, zamysł i brak wątku romantycznego. Dobrze się ją czyta, akcja toczy się równomiernie, brak dłużyzn.

Spodobała mi się jej mroczność, zamysł i brak wątku romantycznego. Dobrze się ją czyta, akcja toczy się równomiernie, brak dłużyzn.

„Ludzie to dziwny gatunek, który przyzwyczai się do wszystkiego, choćby było to trudne lub pozornie niemożliwe. Z czasem to, co niewyobrażalne, staje się rutyną.”

„Drzewo kłamstw” i „Śpiew kukułki” przekonały mnie, by mieć na uwadze twórczość Frances Hardinge, a „Czara cieni” umocniła przeświadczenie. I znów, chociaż książka kierowana do młodych, to dorosłej sprawiła radość poznawania, zanurzenia się w angielskim świecie połowy siedemnastego wieku, targanym wewnętrznymi konfliktami, politycznymi i religijnymi, a przy tym przesiąkniętym zabobonami i przesądami, wiarą w diabły i czarownice.

Autorka wykazała się nie tylko zdolnością do wymyślenia frapującej i nieszablonowej fabuły, ale także atrakcyjnym podaniem. Intrygująco rozwinęła warstwę duchową, aspektów związane z jej pojemnością, wrogością i przymierzem. Ciekawie oplotła akcją pełną tajemnic wokół wiekowych praktyk i zwyczajów. Chwytała czytelnika w koszmary pełne księżycowej poświaty, złowróżbnych szeptów i niedopowiedzianych kształtów.

Więcej na: https://bookendorfina.blogspot.com/2023/02/czara-cieni.html

„Ludzie to dziwny gatunek, który przyzwyczai się do wszystkiego, choćby było to trudne lub pozornie niemożliwe. Z czasem to, co niewyobrażalne, staje się rutyną.”

„Drzewo kłamstw” i „Śpiew kukułki” przekonały mnie, by mieć na uwadze twórczość Frances Hardinge, a „Czara cieni” umocniła przeświadczenie. I znów, chociaż książka kierowana do młodych, to dorosłej sprawiła...

Jeju! Jakie to rewelacyjnie mroczne! Bardzo dobrze się bawiłam czytając tą historię :) Zaraz zaczynam kolejna książkę tej autorki <3

Jeju! Jakie to rewelacyjnie mroczne! Bardzo dobrze się bawiłam czytając tą historię :) Zaraz zaczynam kolejna książkę tej autorki <3

Co tu dużo mówić, ta książka idealnie zaspokoiła mój apetyt na klimatyczną, mroczną, jesienną powieść.
Było tu w sumie wszystko, co tylko bym sobie mogła wymarzyć w takiej książce - lekko niepokojąca atmosfera jakiejś dziwnej, głębokiej tajemnicy; nadprzyrodzone mocne i magia sączące się do z pozoru zupełnie realnego świata; klimat opowieści przenikający do głębi; no i coś, co według mnie idealnie do tego wszystkiego pasuje - inteligentna, ale szczera i uczuciowa narracja oczami dziecka.
To, co napisałam, w sumie aplikuje się też do dwóch innych książek pani Hardinge, które czytałam - i pokochałam! - i na szczęście i tym razem się nie zawiodłam.
Sama przyjemność z czytania, piękny język i jak zwykle jakoś tak intymnie chwytające za serce zakończenie.
Świetna sprawa :)

Co tu dużo mówić, ta książka idealnie zaspokoiła mój apetyt na klimatyczną, mroczną, jesienną powieść.
Było tu w sumie wszystko, co tylko bym sobie mogła wymarzyć w takiej książce - lekko niepokojąca atmosfera jakiejś dziwnej, głębokiej tajemnicy; nadprzyrodzone mocne i magia sączące się do z pozoru zupełnie realnego świata; klimat opowieści przenikający do głębi; no i coś,...

Miewała dziwne sny, które w nocnej ciszy rozbrzmiewały krzykiem, wydobywającym się z jej ust. Kiedy się do nich przyznała, trafiła do starej, ceglanej kaplicy, by tam spędzać noce i nauczyć się odpierać ataki niespokojnych duchów.

Miała tylko matkę. Ojciec był dla niej tajemnicą, pilnie strzeżoną przez jej rodzicielkę. Nadano jej nowe imię. Ukryto przed czymś nieznanym. Odcięto od ludzi i miejsca, z którym związały ją więzy krwi. Jednak los w końcu znalazł sposób, by upomnieć się o swoje.
Wbrew ostrzegawczym krzykom matki pobiegła za nieznanym mężczyzną i tak się to wszystko zaczęło…

Otoczona murami mrocznej posiadłości, pośród zamkniętych na głucho drzwi i okien zabezpieczonych kratami, dziwi się ranom na swym ciele. Powoli zaczyna rozumieć, że nie jest sama w swym ciele. Uczy się życia w towarzystwie bestii, którą nieświadomie zagarnęła do swego wnętrza.
Na swej drodze spotyka osoby, które znają odpowiedzi na dręczące ją pytania. Wiedzą, skąd pochodzi i kim był jej ojciec. Zdają sobie sprawę z jej umiejętności oraz tego, jaki czeka ją los. W końcu nie od dzisiaj wiadomo, że dar może okazać się przekleństwem. Przekona się o tym także Zgódka. Dziewczynka, która przyjaciół szuka nie tylko pośród żyjących.

„Czara cieni” skradła moje serce. To jedna z najcudowniejszych odsłon mrocznej baśni, z jaką miałam styczność. Oczarowała mnie niespotkanym dotąd pomysłem na połączenie świata doczesnego z zaświatami. Zupełnie nie spodziewałam się tego, co spotkałam na kartach tej powieści. Każdy kolejny rozdział był jak krok w nieznane. Nie wiedziałam, na co lub kogo trafię. Nie miałam też pewności, kto okaże się przeciwnikiem, a kto sprzymierzeńcem.
Bałam się. Balansowałam na cienkiej linie życia i śmierci. Wiedziona ciekawością, zaglądałam w zakazane zakamarki i podsłuchiwałam to, co nie było przeznaczone dla mych uszu. Niewidoczna dla innych, zbierałam to co najcenniejsze – wiedzę. Przytłoczona jej ciężarem, postanowiłam zawalczyć o przyjaźń, wolność i sprawiedliwość. Czy wygrałam tę odwieczną i nierówną walkę?


„Duchy to nie wilki, nie mogą się z nimi równać. Duchy to marna namiastka. Ale prawdziwe wilki istnieją, Zgódko. Szukają cię i któregoś dnia cię wytropią. Módl się, byś do tego czasu dorosłą i dorównywała im siłą.”


www.instagram.com/potarganerude

Miewała dziwne sny, które w nocnej ciszy rozbrzmiewały krzykiem, wydobywającym się z jej ust. Kiedy się do nich przyznała, trafiła do starej, ceglanej kaplicy, by tam spędzać noce i nauczyć się odpierać ataki niespokojnych duchów.

Miała tylko matkę. Ojciec był dla niej tajemnicą, pilnie strzeżoną przez jej rodzicielkę. Nadano jej nowe imię. Ukryto przed czymś nieznanym....

Z niezrozumiałych dla mnie powodów troszkę mi się brnęło przez pierwsze trzydzieści-czterdzieści (trudno mi się było skupić, ale może to przez przemęczenie zawodowym słowem pisanym),potem jednak pomknęłam przez strony jak burza. Hardinge jak zwykle zaskakuje i zauracza, a dobry przekład zachęca do zaufania wydawnictwu, bo przecież to już nie doskonały Krzysztof Mazurek przekładał, a Anna Bereta-Jankowska - też gratulacje. Czarna Owca dba i o przekład, i o redakcję, co bardzo doceniam, zwłaszcza że ci tłumacze powinni znaleźć się na okładkach swoich przekładów.
Wprawdzie moimi ukochanymi książkami Hardinge pozostają "Śpiew kukułki" i "Drzewo kłamstw", ale klimat tej też mnie wciągnął, a pomysł na połączenie wojny domowej w XVII-wiecznej Anglii z bildungsroman młodziutkiej dziewczyny i horrorem z elementami humoru (może widocznymi tylko dla mnie? Hmmm.) sprawił, że po trudnym początku nie mogłam się oderwać (dosłownie) od czytania do ostatniej strony.

Z niezrozumiałych dla mnie powodów troszkę mi się brnęło przez pierwsze trzydzieści-czterdzieści (trudno mi się było skupić, ale może to przez przemęczenie zawodowym słowem pisanym),potem jednak pomknęłam przez strony jak burza. Hardinge jak zwykle zaskakuje i zauracza, a dobry przekład zachęca do zaufania wydawnictwu, bo przecież to już nie doskonały Krzysztof Mazurek...

Opis:
Książka przedstawia historię 12 letniej Zgódki, która posiada niecodzienny dar. Potrafi ona w swoim ciele przechowywać duchy. Bohaterka umie również przed nimi się bronić. Jednak z powodu pewnego zdarzenia w jej ciele zamieszkuje potężny duch o dzikim i brutalnym charakterze. Mimo wszystko może okazać się jej jedynym sprzymierzeńcem, gdy dziewczyna zostaje wysłana pod opiekę rodziny swojego ojca.

Opinia:
Książka mi się bardzo podobała. Jest to literatura młodzieżowa, choć w pewnych momentach miałem wątpliwości. Ma ona dość ciężki i mroczny klimat, który potrafi czytelnika przytłoczyć. Mi się on jednak podobał, ponieważ wyróżniał się na tle innych młodzieżówek. Mamy tu elementy wojny domowej, duchów, motyw opętania i cierpienia. Książka jest niezwykle intrygująca, a wątki, które autorka wplata w fabułę sprawiają, że książkę się chce czytać dalej. Nie jest ona nudna. Rozwiązania, które Hardinge przestawia sprawiają, że chce się poznać zakończenie. Bohaterowie są dobrze wykreowani, a w szczególności Zgódka. Z wielką chęcią śledziłem jej poczynania. Jest niezwykle odważna i nie poddaje się tak łatwo, walczy za wszelką cenę. Motyw wojny domowej, który nie jest na głównym planie również jest fajnie przeprowadzony. Ciekawe jest to, że autorka przedstawiła go tak, że nie jesteśmy wstanie być po którejś stronie konfliktu. Sama książka jest pełna emocji i zwrotów akcji. Jeśli chodzi o zakończenie to mi bardzo podobało. Jest ono z jednej strony szczęśliwe, a z drugiej intrygujące. Gorąco polecam 🧡

Ocena 8/10 ⭐️

Opis:
Książka przedstawia historię 12 letniej Zgódki, która posiada niecodzienny dar. Potrafi ona w swoim ciele przechowywać duchy. Bohaterka umie również przed nimi się bronić. Jednak z powodu pewnego zdarzenia w jej ciele zamieszkuje potężny duch o dzikim i brutalnym charakterze. Mimo wszystko może okazać się jej jedynym sprzymierzeńcem, gdy dziewczyna zostaje wysłana...

XVIII w. 12-letnia Zgódka mieszka z matką u wujostwa. Kobieta pojawiła się w Topoli z małą córką i ukrywała swoją przeszłość oraz to kim jest ojciec dziecka. W skutek pewnych okoliczności, Zgódka trafia pod opiekę do rodziny ojca. Na miejscu okazuje się, że ród Fellomote skrywa przerażające tajemnice związane z czarną magią. Ale to nie koniec  przeżyć dla dziewczynki, ponieważ wygląda na to, że w jej ciele zamieszkał pewnien duch.

Zacznę od tego, że jestem zakochana w wydaniu książki. Przepiękna twarda oprawa z uroczymi grafikami na okładce skradła moje serce. Jeżeli chociaż trochę mnie znacie to wiecie, że uwielbiam literaturę młodzieżową, a zwłaszcza fantastykę, więc nie mogłam przejść obojętnie obok "Czary cieni". W książce znalazłam elementy, które bardzo lubię w tym konkretnym gatunku. Mianowicie mroczne siły, elementy magii oraz niezwykłą i odważną główną postać. W tym przypadku możemy przeczytać o zjawach, tajemniczym rodzie zgłębiającym tajniki nekromancji oraz motywach opętań. Jednak jak się okazało nie wszystkie duchy są wrogo nastawiona, a niektóre z nich można nawet określić mianem przyjaciół. Co do samej Zgódki to jej postać bardzo przypadła mi do gustu i momentami przypominała mi Serafinę z mojej ukochanej serii. Żeby nie było tak kolorowo to muszę wspomnieć o tym co mi się w książce nie podobało. Pewne wątki, które zostały wplecione w fabułe były zbyt ciężkie i przytłaczające dla mnie, a co dopiero dla młodszego czytelnika. Tłem dla historii Zgódki jest bowiem motyw polityczny i militarny związany z napiętymi stosunkami między królem, a parlamentem. Moim zdaniem książka byłaby atrakcyjniejsza, gdyby te elementy zostały przynajmniej ograniczone.

XVIII w. 12-letnia Zgódka mieszka z matką u wujostwa. Kobieta pojawiła się w Topoli z małą córką i ukrywała swoją przeszłość oraz to kim jest ojciec dziecka. W skutek pewnych okoliczności, Zgódka trafia pod opiekę do rodziny ojca. Na miejscu okazuje się, że ród Fellomote skrywa przerażające tajemnice związane z czarną magią. Ale to nie koniec  przeżyć dla dziewczynki,...

Och, smutno, mroczno, tłoczno. Ciekawy pomysł przygnieciony przez zbyt ciężki klimat.

Och, smutno, mroczno, tłoczno. Ciekawy pomysł przygnieciony przez zbyt ciężki klimat.