"Przesadna skromność jest niezwykle skuteczną wazeliną towarzyską."

Muszę przyznać, ze tym razem Kevin Hearne naprawdę zrehabilitował się za słabszą poprzedniczkę, która nieco ostudziła mój zapał do kontynuowania serii. Po dłuższym odstepie czasu zdążyłam zatęsknić za Rudzielcami i psem i bardzo przyjemnie spędziłam czas.

Akcja również odbywa się po dłuższej ciszy, bo aż po 12 latach, w których to Atticus ze spokojem mógł przygotowywać Granuaile do bycia druidem i nareszcie następił ten moment, kiedy może spleść ją z ziemią. To nie był by jednak O’Sullivan, gdyby cos mu nie przeszkodziło. Po 12 latach jego podstęp z upozorowaną śmiercią wyszedł na jaw i nagle, kiedy naprawde potrzebuje ciszy i spokoju aby zakończyć proces przemiany Granuaile, wszyscy jego nieprzyjaciele namnożyli się do takiej ilości, ze coraz trudniej pozostać mu w ukryciu. Hel, Bachus, mroczne elfy, wampiry a nawet tajemniczy zdrajca z Tír na nÓg, który wspomaga jego wrogów informacjami o jego położeniu - to nie może skończyć się dobrze...

Mnóstwo akcji, emocji... ja nie wiem jak autor daje rade nadążać za tymi wszystkimi postaciami mitologicznymi, ale trzeba przyznać, ze ma niesamowitą wiedzę i wyobraźnię. Wrócił Perun i od razu banan wskoczył na gebę :) Oberon jak zwykle nie zawodzi. Troszkę zasmuciła mnie przebiegła osobowość Lief'a - a takie nadzieje wiązałam z tym martwym gościem...
Zakończenie samow sobie również troszkę podniosło cisnienie i z chęcią sięgnęłabym od razu po kolejny tom, ale chyba wolę sobie znowu nabrać apetytu niż niepotrzebie zbyt szybko się rozczarować. To ja dla mnie obecnie druga w kolejności najepsza część z tej serii.

"Przesadna skromność jest niezwykle skuteczną wazeliną towarzyską."

Muszę przyznać, ze tym razem Kevin Hearne naprawdę zrehabilitował się za słabszą poprzedniczkę, która nieco ostudziła mój zapał do kontynuowania serii. Po dłuższym odstepie czasu zdążyłam zatęsknić za Rudzielcami i psem i bardzo przyjemnie spędziłam czas.

Akcja również odbywa się po dłuższej ciszy, bo aż...