Dobrze napisana, ciekawe opisy, postacie spójne. Polecam.

Dobrze napisana, ciekawe opisy, postacie spójne. Polecam.

Drugi tom to lekkie rozczarowanie, ale nie tak bolesne, ponieważ nie miałam wielkich oczekiwań. Spodziewałam się lekkiej, naiwnej, ale przyjemnej przygody. Nie jako taką dostałam, na plus także kryminalny wątek i odkrywanie przez główną bohaterkę własnej przeszłości i drzemiącej w niej mocy. Ale najsłabszą stroną są niestety bohaterowie. Nie wiem, co się wydarzyło, ale to nie te same postacie, co w pierwszym tomie. Stały się takie rozmemłane, bez wyrazu, jednowymiarowe. Przez Yelenę przemawia tylko arogancja, Valek jest przesłodzony, Ari i Jano są tylko tłem, a mentorka jest tylko mentorką i nic więcej nie przemawia przez tą postać. Zarówno stare i nowe postacie mają w zasadzie jedną cechę, która je określa oraz ich ich działania.
Akcja jest dynamiczna, historia całkiem ciekawa, szybko się czyta, ale ta maskara bohaterów... Wielka szkoda.

Drugi tom to lekkie rozczarowanie, ale nie tak bolesne, ponieważ nie miałam wielkich oczekiwań. Spodziewałam się lekkiej, naiwnej, ale przyjemnej przygody. Nie jako taką dostałam, na plus także kryminalny wątek i odkrywanie przez główną bohaterkę własnej przeszłości i drzemiącej w niej mocy. Ale najsłabszą stroną są niestety bohaterowie. Nie wiem, co się wydarzyło, ale to...

Druga część z tego cyklu, w porównaniu do części pierwszej, jest według mnie po prostu gorsza. Dużo się dzieje i wątki są ciekawe, owszem. Powiedziałabym nawet, że dzieje się aż za dużo. Niestety nie wszystkie idee zostały rozwinięte i poprowadzone jak należy. Na przykład kwestia Leifa, rodziców czy nawet nauki (która tak na dobrą sprawę powinna być wątkiem przewodnim). Cały ten motyw romansu był bardzo rozczarowywujący, nudny, płytki i miejscami irytujący. Ciągle tylko "kochanie", "ukochana", "ukochany". Valek zachowywał się jak jakiś napalony nastolatek, serio (mając tak na prawdę... ile? 30 parę lat?). Gdzie jakikolwiek dialog o tym co Yelena przeżyła odkąd się pożegnali? Gdzie jakieś zgłębienie czy chociażby jakiekolwiek większe zainteresowanie co do tej ich dziwnej i interesującej więzi? Nic, zero, nada... Oddajcie mi mojego Valka xD
Cóż, na podsumowanie mogę stwierdzić z ręką na sercu, iż "Dotyk magii" wywołał u mnie śmiech i łzy a ogólnie fabuła mnie wciągnęła. Zatem książka nie jest zła, ale nie jest też wybitna. A już na pewno nie przewyższa "Siły trucizny". Ot taka moja subiektywna opinia :)

Druga część z tego cyklu, w porównaniu do części pierwszej, jest według mnie po prostu gorsza. Dużo się dzieje i wątki są ciekawe, owszem. Powiedziałabym nawet, że dzieje się aż za dużo. Niestety nie wszystkie idee zostały rozwinięte i poprowadzone jak należy. Na przykład kwestia Leifa, rodziców czy nawet nauki (która tak na dobrą sprawę powinna być wątkiem przewodnim)....

Lekko się czyta, ciekawa fabuła, ciągle się coś dzieje. Polecam

Lekko się czyta, ciekawa fabuła, ciągle się coś dzieje. Polecam

Wciągająca bardzo. I kobieta jest główną bohaterką, co jest ogromnym plusem trylogii :)

Wciągająca bardzo. I kobieta jest główną bohaterką, co jest ogromnym plusem trylogii :)

Akcja dynamiczna, katastrofy wyłażą spod każdego kamienia a bohaterka miota się jak okoń na haczyku. Historia toczy się gładko a postacie są dobrze skonstruowane. Oczywiście, nadprzyrodzona wytrzymałość i leczenie są odrobinę wkurzające u ponoć zwykłych śmiertelników...

Akcja dynamiczna, katastrofy wyłażą spod każdego kamienia a bohaterka miota się jak okoń na haczyku. Historia toczy się gładko a postacie są dobrze skonstruowane. Oczywiście, nadprzyrodzona wytrzymałość i leczenie są odrobinę wkurzające u ponoć zwykłych śmiertelników...

Niedopracowane. Bez wyrazu. Bez smaku. Bez pasji.

Maria V. Snyder napisała uroczą bajeczkę dla dzieci. Z morałem się tylko troszkę rozminęła, bo wnioski płynące z książki specjalnie dydaktyczne nie są, ale co tam. Walka dobra ze złem, szlachetna bohaterka wspierana przez oddanych przyjaciół, czarny charakter próbujący przeciągnąć ją na swoją stronę, próby charakteru, determinacja, oddanie, odwaga, lojalność, wielka miłość... Jakie to jest żałosne.

Autorce udało się zaskoczyć mnie tylko raz. Kiedy dowiedziałam się, że Yelena ma dwadzieścia lat. Mimo, że młodsza być raczej nie mogła, jej wiek nie do końca świadomie szacowałam na mniej więcej piętnaście- piękny obraz zbuntowanej, dobrej, naiwnej, niepewnej siebie dziewczyny. A tu proszę jaki szok. Coś chyba jednak nie wyszło. W ogóle postacie robią się coraz bardziej beznadziejne. Valek z tą swoją "ukochaną" doprowadzał mnie do białej gorączki, Ari i Janco zyskują tytuł najbardziej mdłych bohaterów z jakimi się kiedykolwiek spotkałam (a to jest spore osiągnięcie),Leif to już skrajna abstrakcja, a tego co Autorka z komendantem zrobiła nie będę komentować. Wszyscy albo mili, sympatyczni, pomocni i pozbawieni własnego życia, albo okrutni, złośliwi, aroganccy i głupi. Podejrzewam, że już się domyślacie jaka wyszła z tym zgromadzeniem fabuła. Nieśmiertelna walka dobra ze złem w całej swojej czarno-białej krasie. Po prostu dno. Wyrzucić parę dwuznacznych sytuacji i już mamy książkę na półkę 10-12 lat, jaka była w gminnej bibliotece w czasach mojego wczesnego dzieciństwa.

Daruję sobie chyba tą serię. Nie zdzierżę jej po prostu. Nie polecam.

Niedopracowane. Bez wyrazu. Bez smaku. Bez pasji.

Maria V. Snyder napisała uroczą bajeczkę dla dzieci. Z morałem się tylko troszkę rozminęła, bo wnioski płynące z książki specjalnie dydaktyczne nie są, ale co tam. Walka dobra ze złem, szlachetna bohaterka wspierana przez oddanych przyjaciół, czarny charakter próbujący przeciągnąć ją na swoją stronę, próby charakteru,...

Drugi tom niestety dużo gorszy od pierwszego. Miejscami infantylny

Drugi tom niestety dużo gorszy od pierwszego. Miejscami infantylny

Druga część ciut gorsza od pierwszej, ale nie na tyle, by obniżyć ocenę. Yelena arogancka, myśli, że wszystko wie najlepiej. Valek przesłodzony w kontaktach z ukochaną. No i te gadające konie to też lekka przesada. Za to kilka nowych ciekawych postaci i całkiem niezły wątek główny.

Druga część ciut gorsza od pierwszej, ale nie na tyle, by obniżyć ocenę. Yelena arogancka, myśli, że wszystko wie najlepiej. Valek przesłodzony w kontaktach z ukochaną. No i te gadające konie to też lekka przesada. Za to kilka nowych ciekawych postaci i całkiem niezły wątek główny.

Skoro zaczęłam trylogię "Twierdza Magów" to chciałabym ją dokończyć. Niestety nie ma wydań papierowych pozostałych dwóch tomów w Polsce, więc musiałam pocieszyć się E-bookiem.

Przyznam, że akcja, która dzieje się w tym tomie jest mieszanką fantasy i kryminału. Magia zaczyna odgrywać już ważną rolę, pomału jesteśmy wprowadzani we wszystkie jej tajniki.

Yelena zaczyna poznawać bliżej swoje magiczne zdolności i pod okiem Irys zaczyna trening. Oczywiście nie jest to zbyt łatwe, gdyż powinna zacząć go dużo wcześniej. Oczywiście pojawiają się przed nią nowe wyzwania, którym będzie musiała stawić czoła.

Sama akcja z porywaniem i brutalnym mordowaniem adeptek magii oraz próbą rozwikłania tej zagadki już przypomina mi kryminał. Jednak tutaj nie dysponują sprzętem jak w CSI, zamiast tego magowie mają swoje sposoby. Akcja gna jak szalona i ciężko o oddech podczas czytania tej części.

Najbardziej ubolewam, że Valka jest tutaj tak mało. Przynajmniej wynagrodzone jest mi to, kiedy pojawia się, bo wtedy sporo się dzieje. Nie wyobrażam sobie, żeby miało go w tej książce zabraknąć.

"– W jaki sposób...
– Zwiodłem twoich strażników? Nie są zbyt dobrzy. Zapomnieli sprawdzić, czy na suficie nie ma pająków – wyjaśnił Valek z uśmiechem, który złagodził twarde kanciaste rysy."

Świetnie bawiłam się przy tej książce mimo większego znaczenia magii, niż w przypadku pierwszego tomu. Nie było czasu na nudę, a wszystko zostało dokładnie wytłumaczone przez panią Snyder.

Z ogromną dokładnością autorka stworzyła oba państwa – Sycję i Iksję. Nie tylko pod względem wielkości, ale i polityki. Wydawałoby się, że życie w Sycji jest bardziej kolorowe od tego w Iksji. Tak naprawdę w obu tych państwach panują rygorystyczne zasady.

Jeżeli nadal nie wiecie, czy sięgnąć po tę trylogię, to może ten tom rozwieje wasze wątpliwości. Jest dobrze dopracowany, pełen akcji i magii, która w żadnym stopniu nie przeszkadza w trakcie czytania, a wręcz fascynuje.

"Jej bursztynowe oczy wpatrzyły się w moje, płonąc całą nienawiścią i wrogością, jakie zdołała z siebie wykrzesać. Jednak w głębi duszy była przerażona. Nie przejmowałam się jej furią i nienawiścią, ale strach to potężna emocja. Ze strachu pies gryzie, a z Roze był kawał suki."

Skoro zaczęłam trylogię "Twierdza Magów" to chciałabym ją dokończyć. Niestety nie ma wydań papierowych pozostałych dwóch tomów w Polsce, więc musiałam pocieszyć się E-bookiem.

Przyznam, że akcja, która dzieje się w tym tomie jest mieszanką fantasy i kryminału. Magia zaczyna odgrywać już ważną rolę, pomału jesteśmy wprowadzani we wszystkie jej tajniki.

Yelena zaczyna...