Przed wejściem do budynku wydziału postawiono skromną ławeczkę, która miała upamiętnić żywot: - ...znakomitego pedagoga, Ernesta Karasia... - męczył się dziekan i gromił wzrokiem każdego studenta, który chociaż przez ułamek sekundy cichutko zachichotał - ...wybitnego naukowca... - tym razem to wykładowcy ledwo powstrzymywali parsknięcie - ...dobrego człowieka... - brnął dalej, chociaż i jemu samemu zrobiło się głupio, że wygaduje takie brednie.

Przed wejściem do budynku wydziału postawiono skromną ławeczkę, która miała upamiętnić żywot: - ...znakomitego pedagoga, Ernesta Karasia......

- Gdzie ja jestem? - zapytał niepewnie Karaś, dusząc się dymem. - Zgadnij! - odpowiedział głos. - W Niebie? - Dobre, kolego, naprawdę dobre! Spróbuj jeszcze raz! - Śmiech nieznajomego prawie go ogłuszył. - Fifi! Fifi! Podgrzewaj smołę! I dawaj kocioł, bo mamy następnego klienta! - Jaki kocioł?! - wychrypiał przerażony Ernest. - Wypraszam sobie! Ja jestem profesorem! - Fiu, fiu profesorem!? A to zmienia postać rzeczy. Bardzo przepraszam szanownego pana! Fifi! Fifi! Kolejny profesorek nam się trafił! Dawaj kocioł de luxe!

- Gdzie ja jestem? - zapytał niepewnie Karaś, dusząc się dymem. - Zgadnij! - odpowiedział głos. - W Niebie? - Dobre, kolego, naprawdę dobre!...

(...) tra­fi­ła do Szpi­ta­la Bie­lań­skie­go, zo­sta­ła sa­lo­wą. Praca nie na­le­ża­ła do lek­kich, ale da­wa­ła dużo sa­tys­fak­cji. A śmie­chu ile było, bo le­ka­rze to jed­nak strasz­ni fi­gla­rze. Za­wsze komuś coś źle przy­szy­li albo ucię­li nie tam, gdzie trze­ba. Ile afer prze­ży­ła, ile skan­da­li ro­ze­gra­ło się na jej oczach! Każdy dzień przy­no­sił coś no­we­go.

(...) tra­fi­ła do Szpi­ta­la Bie­lań­skie­go, zo­sta­ła sa­lo­wą. Praca nie na­le­ża­ła do lek­kich, ale da­wa­ła dużo sa­tys­fak­cji. A śm...