Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przed wejściem do budynku wydziału postawiono skromną ławeczkę, która miała upamiętnić żywot:
- ...znakomitego pedagoga, Ernesta Karasia... - męczył się dziekan i gromił wzrokiem każdego studenta, który chociaż przez ułamek sekundy cichutko zachichotał - ...wybitnego naukowca... - tym razem to wykładowcy ledwo powstrzymywali parsknięcie - ...dobrego człowieka... - brnął dalej, chociaż i jemu samemu zrobiło się głupio, że wygaduje takie brednie.

- Gdzie ja jestem? - zapytał niepewnie Karaś, dusząc się dymem.
- Zgadnij! - odpowiedział głos.
- W Niebie?
- Dobre, kolego, naprawdę dobre! Spróbuj jeszcze raz! - Śmiech nieznajomego prawie go ogłuszył. - Fifi! Fifi! Podgrzewaj smołę! I dawaj kocioł, bo mamy następnego klienta!
- Jaki kocioł?! - wychrypiał przerażony Ernest. - Wypraszam sobie! Ja jestem profesorem!
- Fiu, fiu profesorem!? A to zmienia postać rzeczy. Bardzo przepraszam szanownego pana! Fifi! Fifi! Kolejny profesorek nam się trafił! Dawaj kocioł de luxe!

- Ja bym temu pa­ta­fia­no­wi w twarz nie na­plu­ła, gdyby na moich oczach zdy­chał z pra­gnie­nia.

Wszy­scy świad­ko­wie zda­rze­nia zo­sta­li po­pro­sze­ni o po­zo­sta­nie w stre­fie re­kre­acyj­nej na par­te­rze bu­dyn­ku. Za­wsze śmie­szy­ła ją ta nazwa, bo czy dwa stoły, kilka krze­seł i zdy­cha­ją­cą pa­prot­kę można na­zwać stre­fą re­kre­acyj­ną?

(...) tra­fi­ła do Szpi­ta­la Bie­lań­skie­go, zo­sta­ła sa­lo­wą. Praca nie na­le­ża­ła do lek­kich, ale da­wa­ła dużo sa­tys­fak­cji. A śmie­chu ile było, bo le­ka­rze to jed­nak strasz­ni fi­gla­rze. Za­wsze komuś coś źle przy­szy­li albo ucię­li nie tam, gdzie trze­ba. Ile afer prze­ży­ła, ile skan­da­li ro­ze­gra­ło się na jej oczach! Każdy dzień przy­no­sił coś no­we­go.

- [...] Widziałaś te kanciaste litery w lewym rogu? Po jakiemu to?
- Chyba po łacinie.
- Po łacinie?!
- W końcu tu sami humaniści studiują.

Pewnie jakiś kloszard albo nawet i gorzej: któryś z doktorantów!

Trup-załkała-Całkiem martwy.

Graficiarze nie mieli w okolicy łatwego życia. Polował na nich sąsiad z drugiego pietra-pan Antoni.

-A ty nadal bez obrączki? Uważaj, bo zostaniesz starą panną- docinała jej Honorata, lat 24, dumna właścicielka męża recydywisty i dwójki rozwrzeszczanych bachorów.

(…) z wytęsknieniem oczekiwał nadejścia starości ale jego nadzieje okazały się płonne.(…)Znikąd ratunku! Był przeklęty na wieki.

(…) wyciągnięcie kopyt było jedyną przyzwoitą rzeczą, jaką Ernest Karaś zrobił w całym swoim życiu. Kto wie, jakich świństw dopuści się po śmierci?

Karaś kopnął w kalendarz! A mówią, że marzenia się nie spełniają.

-Nie mam dzieciom co do garnka włoży ć!- wydzierała się na pół bloku i zaraz wychodziła kupić sobie czterdziestą parę butów, bo zakupy ją uspokajały.


-Oddajesz kasę albo więcej nie zobaczysz żony!
-A bierz ją pan, jeszcze dopłacę!

-Ślęczysz nad tymi zeszytami i ślęczysz! Do kogo ty się wrodziłeś, co? Twoja matka pewnie poszła w tango, bo jakoś nie mogę uwierzyć, że taki mięczak jest moim synem!


W zeszłym roku wpadła mu do głowy genialna myśl. A gdyby tak stworzyć całą siec profesjonalnych kloszardów? Rozpoczął rekrutację. Wśród jego podopiecznych znalazło się podejrzanie dużo absolwentów szkół wyższych.(…)Uczył ich, jak odpowiednio hodować brud (…) i zdobywać najlepsze łachmany, gdzie się ustawić i jak skutecznie domagać się pieniędzy.


Poniósł Karaś razy kilka, ponieśli i Karasia.


Źle by się stało, gdyby ktoś poszedł siedzieć za taką kanalię. Morderca (…) powinien dostać medal. Nie oszukujmy się: oddał społeczeństwu przysługę.

-Ksiądz dziekan chyba nie wie, z kim rozmawia. To jest Sylwester Kocimiętka z programu „ Dziwy nie z tego świata”.
- Ten od reportażu „ Mój królik przepowiedział nadejście Antychrysta”?- zapytał dziekan.(…) „ Kosmici wyjedli mi wszystkie wiśnie z sadu” oraz „ Kaloryfer kradnie moje sny” to też pana dzieła?
-Widzę, że trafiłem na prawdziwego fana!



Nie zdążyła zająć miejsca na krześle, gdy lekarz zażądał okazania prześwietlenia. Kiedy usiadła, już je obejrzał, poświęcając na to całą sekundę, i zaczął wypisywać papierek.
-Skierowanie na rehabilitację, do widzenia.
-Jak to? Bez badania? Bez…?
-Następny!-wykrzyknął lekarz z powołania i stracił zainteresowanie natrętną pacjentką.


-Podejrzewacie któregoś ze studentów?
-Nie, oni mnie uwielbiają.
-Dziekanie, myślałem, że rozmawiamy poważnie, a wam się na żarty zebrało.

- A ten cały Do­sto­jew­ski nie był Po­la­kiem, co? Bo u nas mor­der­stwa cią­gle ucho­dzą lu­dziom na sucho.

-Życie jest niesprawiedliwe-ponownie zwrócił się do paprotki-ale śmierć to kompletne dno!

Funkcjonariusz (…) gapił się bezmyślnie w zaciek na ścianie, w którym niektórzy widzieli twarz Stalina.


Nigdy nie lubiła swojego imienia.
Matka jej powiedziała, że dostała je na cześć tej depresyjnej poetki, która się w końcu zabiła, ojciec twierdził, że to po prababci, która zadźgała kochanka i zmarła w więzieniu.

Jej mąż na­dział się na nóż. Osiem­na­ście razy. Utrzy­my­wa­ła, że pod­czas obie­ra­nia ziem­nia­ków. Zu­peł­nie przy­pad­ko­wo, pa­ni­ma­jesz? Po­li­cja stwier­dzi­ła nie­szczę­śli­wy wy­pa­dek.