Zbrodnia i Karaś

Tytułowy Karaś to profesor Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Znienawidzony zarówno przez studentów, jak i pracowników uczelni. Dnia pewnego dwie sprzątaczki znajdują w łazience jego zwłoki. Wraz ze śmiercią wykładowcy kot Stefan zaczyna dziwnie się zachowywać. Czy to był wypadek? Czy któraś z przebywających tam osób pomogła profesorowi przedostać się na tamten świat?
Zbrodnia i Karaś to komedia kryminalna. I to jaka! Może Wam się wydawać, że wiecie czego się po książce spodziewać. A ja Wam powiem, że figa! Część kryminalna, na której koncentruje się początek powieści schodzi na dalszy plan, a autorka serwuje nam Polaków portret własny. W krzywym zwierciadle. Satyra na środowisko uczelniane, księży, romanse, afery. Wytyka, wyśmiewa, celnie ocenia nasze społeczeństwo. Każdy może się śmiać i zostać wyśmianym. A jest tego całkiem sporo zważywszy na ilość bohaterów.
To było moje pierwsze spotkanie z autorka i na pewno nie ostatnie. Urzekła mnie humorem, lekkim stylem i obserwacja współczesnego świata.

Tytułowy Karaś to profesor Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Znienawidzony zarówno przez studentów, jak i pracowników uczelni. Dnia pewnego dwie sprzątaczki znajdują w łazience jego zwłoki. Wraz ze śmiercią wykładowcy kot Stefan zaczyna dziwnie się zachowywać. Czy to był wypadek? Czy któraś z przebywających tam osób pomogła profesorowi przedostać się na tamten...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Fajna, lekka bardzo prosto napisana w dość charakterystyczny sposób. Autorka skupia się na opisach pewnej grupy bohaterów w różnych ramach czasowych. Na pewno kolorytu dodają ich zabawne losy. No i rzecz jasna wszystko kręci się wokół pewnej niewyjaśnionej zbrodni ukazanej już na samym początku książki.

www.bookshirt.cupsell.pl

Fajna, lekka bardzo prosto napisana w dość charakterystyczny sposób. Autorka skupia się na opisach pewnej grupy bohaterów w różnych ramach czasowych. Na pewno kolorytu dodają ich zabawne losy. No i rzecz jasna wszystko kręci się wokół pewnej niewyjaśnionej zbrodni ukazanej już na samym początku książki.

www.bookshirt.cupsell.pl

Pokaż mimo to

Przyznam szczerze, że "Zbrodnia po irlandzku" podobała mi się znacznie bardziej. Tu było jakby za dużo chaosu, zbyt wiele wprowadzono postaci i wątków. Sam pomysł tajemniczego zgonu na uniwersytecie i fakt, że tak wiele osób mogło mieć coś na sumieniu, przywoływał na myśl Chmielewską i jej książkę "Wszyscy jesteśmy podejrzani". Ale ta wtórność nie była zbyt uciążliwa. Tylko właśnie ten natłok postaci i wątków...

Brakowało też w zasadzie jakiejś spójnej fabuły. Jeden zgon, potem kilkanaście lat przerwy - i po prostu opis dalszych losów poszczególnych postaci. Aż do następnego zgonu. I ostatecznego rozwiązania tajemnicy obu śmierci. Dla mnie było to wszystko mało satysfakcjonujące.

Ale podoba mi się humor autorki i z pewnością sięgnę po jej kolejne książki.

Przyznam szczerze, że "Zbrodnia po irlandzku" podobała mi się znacznie bardziej. Tu było jakby za dużo chaosu, zbyt wiele wprowadzono postaci i wątków. Sam pomysł tajemniczego zgonu na uniwersytecie i fakt, że tak wiele osób mogło mieć coś na sumieniu, przywoływał na myśl Chmielewską i jej książkę "Wszyscy jesteśmy podejrzani". Ale ta wtórność nie była zbyt uciążliwa. Tylko...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zapowiada się tak sztampowo, że już chyba bardziej się nie da. W budynku pewnej warszawskiej uczelni zostaje znalezione ciało nielubianego wykładowcy - Ernesta Karasia. Odkrycia dokonują: obrotna sprzątaczka, jej pomocnica z zamiłowaniem literackim (biernym i czynnym) oraz portier, który niegdyś był błyskotliwym policjantem. Od razu kształtuje się też wąskie grono podejrzanych, którzy posiadali interes w usunięciu profesora Karasia (szantażowany przezeń współpracownik, szantażowany przezeń student...), a w tle kręci się jeszcze uczelniany kocur. Pachnie znajomo, prawda? Będzie lekka komedia kryminalna, w której sprzątaczki wespół z portierem poszukiwać będą zabójcy, a dopomoże im kot. Bo przecież skoro zagadki kryminalne mogą rozwiązywać duchowni, archiwiści, gospodynie domowe oraz psy od Łodzi przez Chorzów i Sandomierz aż po podkrakowską Wielmożę, to dlaczego nie kot?

Otóż nic z tych rzeczy, drodzy Państwo! Nie wypada zbyt wiele zdradzać z kierunku, w którym dryfuje ta książka, ale jest to kierunek tak nieoczekiwany i zaskakujący, że dość powiedzieć, iż kwestia zabójstwa Karasia schodzi na dalszy plan, a w pewnym momencie wręcz znika zupełnie. I chociaż na końcu oczywiście wyjaśnia się kto wyprawił profesora na tamten świat, informacja ta w tamtym momencie jest już zupełnie trzeciorzędna. Owszem, można ponarzekać, że całość jest nieco niespójna, że zbiór tych właściwie anegdotek znaczących życiowe losy bohaterów rozkleja się i każda ciągnie w swoją stronę, że brakuje jakiegoś mocniejszego spoiwa, które nawet w tak lekkim gatunku powinno się mimo wszystko pojawić. Znacznie ciekawsze jest jednak zastanowienie się nad tym, czy Autorka chciała pokierować fabułą właśnie w tę stronę, czy książka w trakcie wyrwała się jej spod kontroli i popłynęła w stronę tak osobliwej konstrukcji. W pierwszym przypadku - wyrazy uznania, w drugim - chyba również, bo udało się ostatecznie ten dryf okiełznać i stworzyć coś nietypowego w formie i atrakcyjnego w treści.
Jak na debiut - naprawdę nie ma się czego wstydzić!

Zapowiada się tak sztampowo, że już chyba bardziej się nie da. W budynku pewnej warszawskiej uczelni zostaje znalezione ciało nielubianego wykładowcy - Ernesta Karasia. Odkrycia dokonują: obrotna sprzątaczka, jej pomocnica z zamiłowaniem literackim (biernym i czynnym) oraz portier, który niegdyś był błyskotliwym policjantem. Od razu kształtuje się też wąskie grono...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To moje pierwsze spotkanie z autorką i jestem zaciekawiona. Książka napisana w lekkim stylu, idealna gdy w leniwe popołudnie szukamy relaksu przy kawie i kawałku czekolady (no...nie jednym:-)). Na pewno nie będziecie się nudzić podczas lektury - uśmiech i detektywistyczna zagwozdka gwarantowane! Postacie z jednej strony zabawne, z drugiej nieco dramatyczme- przez tajemnice, które skrywają. Dobór słów - trochę frywolny, zabawne opisy miejsc i zdarzeń nadają książce lekkości - czytając miałam wrażenie, że rozmawiam z autorką a właściwie słucham jej opowieści.
Zakończenie trochę mnie zaskoczyło bo obstawiałam inne rozwiązanie zagadki ( puchatego sprawcę).
Książka warta polecenia, z niecierpliwością sięgam po kolejną, która zabierze mnie do Irlandii.

To moje pierwsze spotkanie z autorką i jestem zaciekawiona. Książka napisana w lekkim stylu, idealna gdy w leniwe popołudnie szukamy relaksu przy kawie i kawałku czekolady (no...nie jednym:-)). Na pewno nie będziecie się nudzić podczas lektury - uśmiech i detektywistyczna zagwozdka gwarantowane! Postacie z jednej strony zabawne, z drugiej nieco dramatyczme- przez...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po raz pierwszy spotkałam się zawiązywaniem-rozwiązywaniem akcji poprzez opis wprowadzanych bohaterów. Zaskoczyło mnie to! Niemniej jednak nie odbiera to uroku tej książce. Kolejne osoby wprowadzane do powieści wnoszą po kawałku układanki, tj. rozwiązania, którą "zobaczymy" na końcu książki.
Warto przeczytać, aby doświadczyć tego uczucia zdziwienia, że tak też można.

Po raz pierwszy spotkałam się zawiązywaniem-rozwiązywaniem akcji poprzez opis wprowadzanych bohaterów. Zaskoczyło mnie to! Niemniej jednak nie odbiera to uroku tej książce. Kolejne osoby wprowadzane do powieści wnoszą po kawałku układanki, tj. rozwiązania, którą "zobaczymy" na końcu książki.
Warto przeczytać, aby doświadczyć tego uczucia zdziwienia, że tak też można.

Pokaż mimo to

Schematyczne i naiwne. Po kilku pierwszych rozdziałach porzucam bez żalu i zabieram się za coś innego.

Schematyczne i naiwne. Po kilku pierwszych rozdziałach porzucam bez żalu i zabieram się za coś innego.

Pokaż mimo to

Dobra książka na poprawę humoru.

Dobra książka na poprawę humoru.

Pokaż mimo to

Mam problem. Pierwszy raz nie wiem jak ocenić książkę.
Po jej przeczytaniu nasuwa mi się jedno słowo: „zbyt”.
Zbyt:
- wielu bohaterów
- dziwne imiona
- mało kryminału w kryminale
- mało akcji
- wiele wymuszone humoru.

Spodziewałam się zupełnie czegoś innego. Myślałam, że to będzie zabawna komedia kryminalna rodem z Chmielewskiej, Rudnickiej lub Rogozińskiego. Niestety, niczego takiego nie dostałam.
Początek zapowiadał się ciekawie. Mamy zbrodnię, do której dochodzi w toalecie uniwersyteckiej. Ofiarą jest osoba nielubiana w środowisku i w zasadzie po jego śmierci wszyscy poczuli jedynie ulgę. Szantażował wszystkich i o wszystko. Miał na nich haki, które mogły zrujnować ich życie.
Dalej niestety nic się nie dzieje. Nie ma śledztwa.

Mija dwanaście lat i .... dalej nic.
Kolejna zbrodnia i wyjaśnienie.

W zasadzie to ja nie do końca wiem o czym jest ta książka. Ani to kryminał, ani komedia, ani nawet obyczajówka. Emocji też tu nie znajdziecie.
Na pocieszenie dodam, że to był debiut autorki, więc można Jej wiele wybaczyć. Zaczęłam kolejną książkę autorki i jest o wiele lepiej 👍
Książka też jest pięknie wydana 👌
Tak sobie myślę, że może to jest literatura dla młodszego czytelnika. Nastolatkom powinna się podobać 😉

Mam problem. Pierwszy raz nie wiem jak ocenić książkę.
Po jej przeczytaniu nasuwa mi się jedno słowo: „zbyt”.
Zbyt:
- wielu bohaterów
- dziwne imiona
- mało kryminału w kryminale
- mało akcji
- wiele wymuszone humoru.

Spodziewałam się zupełnie czegoś innego. Myślałam, że to będzie zabawna komedia kryminalna rodem z Chmielewskiej, Rudnickiej lub Rogozińskiego. Niestety,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Właśnie skończyłam kolejną powieść kryminalną z humorem autorstwa Aleksandry Rumin, więc od razu spieszę, by podzielić się wrażeniami z lektury. "Zbrodnia i Karaś" to debiut autorki, po który sięgnęłam zachęcona najnowszą powieścią pt. "Zbrodnia po polsku" (premiera: 20 września 2020).

Ernest Karaś to nieszczególnie lubiany pracownik Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Kiedy pewnego dnia zostaje znaleziony martwy w uczelnianej łazience, wielu z jego współpracowników oraz studentów po cichu cieszy się z takiego obrotu sprawy. W budynku przebywało tylko dziesięć osób. Czy którejś z nich mogło zależeć na śmierci Karasia? Okazuje się, że właściwie każdy z nich mógł mieć motyw, chociaż ze sposobnością trochę gorzej. Śledztwo jednak trwało krótko, ponieważ policja zdecydowała, że Karaś zmarł w wyniku nieszczęśliwego wypadku. Czy tak było w rzeczywistości?

Bohaterowie powieści różnią się między sobą charakterologicznie, zatem nie wieje nudą. Ich dialogi są dynamiczne i pełne humoru. Wprawdzie nie ma tu typowego wątku śledztwa, ale w sumie pomysł na tę historię i tak jest ciekawy, więc nie brakowało mi kryminalnej pracy policji. Trzeba pamiętać o tym, że to nie jest typowy kryminał, tylko komedia kryminalna, więc należałoby oczekiwać bardziej humoru niż krwawych szczegółów zbrodni. I to właśnie dostajemy w powieści. Poza tym zdradzę jeszcze, że maskotką uczelni jest sympatyczny kot Stefan, a na korytarzach Wydziału Nauk Historycznych i Społecznych pojawi się także duch. I ani słowa więcej w tym temacie :D

Książka podzielona jest na rozdziały przypisane do poszczególnych bohaterów. Wydaje się to być dobrym pomysłem, ponieważ porządkuje fabułę i ukierunkowuje myśli czytelnika na konkretne wątki. Poznajemy postacie i ich powiązania, śledzimy ich życie prywatne i podejmowane decyzje. Lubię taki porządek. O wiele łatwiej mi się wtedy wciągnąć w lekturę. I tak było tym razem. Nawet nie zauważyłam, kiedy dotarłam do ostatniej strony, chociaż nie obyło się bez chochlików w tekście.

Jeśli potrzebujecie zabawnej i lekkiej lektury, która poprawi Wam nastrój i pozwoli zapomnieć na chwilę o szaleństwach współczesnego świata, ta powieść będzie idealna. Zdecydowanie polecam.

Właśnie skończyłam kolejną powieść kryminalną z humorem autorstwa Aleksandry Rumin, więc od razu spieszę, by podzielić się wrażeniami z lektury. "Zbrodnia i Karaś" to debiut autorki, po który sięgnęłam zachęcona najnowszą powieścią pt. "Zbrodnia po polsku" (premiera: 20 września 2020).

Ernest Karaś to nieszczególnie lubiany pracownik Uniwersytetu Kardynała Stefana...

więcej

mniej

Pokaż mimo to