Lektury pierwszej części cyklu "Wieloświatow" nie uważam za czas stracony. Chętnie sięgnę po kolejne 3 tomy. Język "Wiedźmy" jest prosty, a w tej prostocie jest urok. Czyta się szybko, z ciekawością. Polecam, i nie zgadzam się z dziwnymi opiniami, jakoby książka była tylko dla młodzieży.

Lektury pierwszej części cyklu "Wieloświatow" nie uważam za czas stracony. Chętnie sięgnę po kolejne 3 tomy. Język "Wiedźmy" jest prosty, a w tej prostocie jest urok. Czyta się szybko, z ciekawością. Polecam, i nie zgadzam się z dziwnymi opiniami, jakoby książka była tylko dla młodzieży.

No i co ja mam myśleć o "Wiedźmie"? Początkowo spodziewałam się czegoś zupełnie innego. Humor i postacie nie do końca mi odpowiadały. Nawet byłam gotowa odłożyć książkę i zrobić jej DNF. A jednak wróciłam do lektury i coraz bardziej zaczęłam się wciągać. Świat stworzony przez autorkę jest dość ciekawy, w moim odczuciu zupełnie inny niż to co do tej pory poznałam. Postać Jasnej ciekawa i jednocześnie naprawdę dobrze wykreowana. Sposób jej wymowy nie pozostawiał wątpliwości, że jest to postać z innych czasów i na szczęście było to spójne przez całą historię. Sama książka nie jest nudna, jednak często zbyt barwne opisy i szczegóły trochę mnie nużyły. Odnosiłam też czasami wrażenie, że akcja jest trochę chaotyczna i niepoukładana. Po zakończeniu spodziewałam się chyba czegoś lepszego, a nie do końca byłam nim pochłonięta. Mam mieszane uczucia po lekturze.

No i co ja mam myśleć o "Wiedźmie"? Początkowo spodziewałam się czegoś zupełnie innego. Humor i postacie nie do końca mi odpowiadały. Nawet byłam gotowa odłożyć książkę i zrobić jej DNF. A jednak wróciłam do lektury i coraz bardziej zaczęłam się wciągać. Świat stworzony przez autorkę jest dość ciekawy, w moim odczuciu zupełnie inny niż to co do tej pory poznałam. Postać...

Ogólnie książkę można przeczytać. Jednak mnie nie wciągneła. Pomysł dobry ale wedłu mnie autorce brakuje jeszcze warsztatu. Nie mniej jednak mogę polecić na spokojne wieczory.

Ogólnie książkę można przeczytać. Jednak mnie nie wciągneła. Pomysł dobry ale wedłu mnie autorce brakuje jeszcze warsztatu. Nie mniej jednak mogę polecić na spokojne wieczory.

Ten pierwszy tom cyklu "Opowieści z Wieloświata" po prostu połknęłam. Fajny pomysł na fabułę fantasy. Więc tą książkę polecam.
Niestety z kolejnymi tomami tego cyklu było już gorzej. Opinię napisałam tylko o tomie drugim "Żertwa ". Choć gusty czytelnicze bywają różne.
Mnie ten cykl nie powalił na kolana.

Ten pierwszy tom cyklu "Opowieści z Wieloświata" po prostu połknęłam. Fajny pomysł na fabułę fantasy. Więc tą książkę polecam.
Niestety z kolejnymi tomami tego cyklu było już gorzej. Opinię napisałam tylko o tomie drugim "Żertwa ". Choć gusty czytelnicze bywają różne.
Mnie ten cykl nie powalił na kolana.

Miałam co do tej serii ogromne oczekiwania – ze względu na bliską mi tematykę, zachęcające wydanie, akcję dziejącą się w moim ukochanym mieście i wypowiedź samej autorki podczas jednego z paneli na konwencie fantastyki, w którym miałam okazję brać udział. Długo zwlekałam z zakupieniem pierwszego tomu, bo myślałam, że na dobre wkręcę się w serię liczącą 5 części, a wiadomo, że to pewnego rodzaju inwestycja. Tymczasem moja przygoda z „Opowieściami z Wieloświata” zdecydowanie skończy się na tomie pierwszym.

Przede wszystkim nie przypadł mi do gustu język powieści. Mocno rozbudowane, poetyckie porównania, opisy otoczenia i mało znaczących dla fabuły szczegółów czytało mi się dobrze tylko do pewnego momentu – po kilku rozdziałach zaczęły mnie męczyć, bo odwracały uwagę od dziejących się w książce wydarzeń i było ich zwyczajnie za dużo. W przeciwwadze do nich stały natomiast wzmianki o poszczególnych miejscach we Wrocławiu, okrojone zwykle do samej tylko nazwy, a przecież ważne dla książki z gatunku urban fantasy dziejącej się na naszym podwórku. Dla rodowitych wrocławian (do których akurat się zaliczam) nie jest to żaden problem, bo charakterystyczne miejsca same rysują się przed oczami, ale wydaje mi się, że dla osób, które tutaj nie mieszkają, a może nawet nigdy we Wrocławiu nie były, nazwa to trochę za mało – przydałby się chociaż szczątkowy opis otoczenia, który wprowadziłby w klimat miasta i być może skłonił do zastanowienia, czemu autorka wybrała akurat Wrocław na tło swojej historii (pomijając nie koniecznie znany wszystkim fakt, że tu się urodziła i tu mieszka).

Postaci niczym mnie do siebie nie przekonały – z najważniejszej czwórki Jasna wydawała się być pozbawiona głębi charakteru, Nina była zwyczajnie antypatyczna, a Szarak i Dawid… byli. Po prostu. Postaci epizodyczne, takie jak Kris czy Ola, pojawiały się jakby za dotknięciem czarodziejskiej różdżki w przypadkowych miejscach i o przypadkowym czasie i nie jestem pewna, jaka była ich rola w całej tej historii poza, być może, zarysowaniem pewnych realiów świata.

Akcja przeskakująca w zaledwie dwóch zdaniach pomiędzy miejscami i wydarzeniami wydawała się być porozdzierana na chaotycznie posklejane ze sobą kawałki, których czytanie było zwyczajnie męczące i uniemożliwiało głębsze wczucie się w fabułę.

Pomysł autorki był dobry i nietuzinkowy – jednak stworzenie świata, w którym słowiańskie wierzenia, demony i duchy oraz anioły śmierci i wrocławscy studenci koegzystują we względnym poczuciu harmonii nie jest zadaniem prostym. Ja, czytając tę powieść, miałam poczucie chaosu i przerostu, w tym przypadku, treści nad formą.

Miałam co do tej serii ogromne oczekiwania – ze względu na bliską mi tematykę, zachęcające wydanie, akcję dziejącą się w moim ukochanym mieście i wypowiedź samej autorki podczas jednego z paneli na konwencie fantastyki, w którym miałam okazję brać udział. Długo zwlekałam z zakupieniem pierwszego tomu, bo myślałam, że na dobre wkręcę się w serię liczącą 5 części, a wiadomo,...

Opowieść mnie nie kupiła. Przyobleczona w ładne słowa mdła historyjka nadal zostaje tylko mdłą historyjką. To jest chyba idealne odzwierciedlenie tego, co dostajemy, autorka bez wątpienia potrafi dobrze pisać i używać języka, ale poza wymyślaniem nie wiadomo jak skomplikowanych i rozbudowanych opisów należałoby się wziąć również za fabułę i bohaterów, ale po kolei.

Jasna, przebudzona po setkach lat wiedźma, stara się zemścić za poniesione krzywdy na osobie, która odebrała życie jej siostrze. Trafia na zmorę Ninę i szamana Dawida. Tutaj zaczyna się, albo raczej kończy cała fabuła. Mamy co prawda podane rozwiązania, po części Jasnej udaje się spełnić swoje "marzenie", ale właśnie wszystkie te najważniejsze momenty zostały skrócone na rzecz mało ważnych opisów i elementów obyczajowych. Nina i Dawid, którzy na początku mogą wydawać się bardzo ważnymi postaciami, nie są w ogóle zarysowani, dowiadujemy się jaki był chłopak i jaka była dziewczyna przed wydarzeniami opisywanymi w książce, ale nic ponad to, żadnych retrospekcji, co ich ukształtowało, jakie decyzje podejmowali i co ich odmieniło, jedynie po jednym akapicie na opisanie każdego z nich. Miałem wrażenie, że bohaterowie są tylko tłem dla popisów autorki w laniu wody.

Najbardziej zawiodłem się na opisie zamieszczonym na okładce - "zapraszamy do niezwykłego uniwersum, przesyconego słowiańsko-fantastycznym kolorytem" - i gdzie tutaj znajdziemy słowiańskość? Owszem, fantastyczne istoty, takie jak anioły śmierci, są. Ale żeby przypisywać utworowi słowiańskość na podstawie jednej wiedźmy, zmory (która w żaden sposób zmory nie przypomina),szamana (tak jak przed chwilą) i kilku wymienionych z nazw istot, które nawet w książce nie występują? Gruba przesada. Książka jest po prostu powieścią obyczajową z elementami fantastycznymi, bez głębi i ciekawych bohaterów, nie broni się nawet tym "ładnym" językiem autorki.

Opowieść mnie nie kupiła. Przyobleczona w ładne słowa mdła historyjka nadal zostaje tylko mdłą historyjką. To jest chyba idealne odzwierciedlenie tego, co dostajemy, autorka bez wątpienia potrafi dobrze pisać i używać języka, ale poza wymyślaniem nie wiadomo jak skomplikowanych i rozbudowanych opisów należałoby się wziąć również za fabułę i bohaterów, ale po kolei.

Jasna,...

Lubicie egzaltację? A wydumane metafory? A naciąganą narrację? Demony i anioły nie są wam obce, a wręcz uwielbiacie o nich czytać? Lubicie młodych bohaterów, którzy dopiero wkraczają w dorosłe życie? Sprawia wam przyjemność czytać o cudzych rozterkach uczuciowych? To ta powieść jest dla was wręcz idealna. Osobiście odrobinę się męczyłam. Przesłuchałam z rozpędu, żeby dowiedzieć się co będzie dalej. Cóż, nie zaskoczyło mnie, iż wszystkiego dowiem się w kolejnym tomie. Lecz jakoś mnie do niego specjalnie nie ciągnie. Może przez ten napuszony język, który znienacka potrafi przejść w wulgarny. Może przez sposób czytania lektorki, która potrafiła zabawnie i prawdopodobnie niezamierzenie przerysować tekst. Podsumowując, jakość tak dyskusyjna, iż nie odważę się polecać.

Lubicie egzaltację? A wydumane metafory? A naciąganą narrację? Demony i anioły nie są wam obce, a wręcz uwielbiacie o nich czytać? Lubicie młodych bohaterów, którzy dopiero wkraczają w dorosłe życie? Sprawia wam przyjemność czytać o cudzych rozterkach uczuciowych? To ta powieść jest dla was wręcz idealna. Osobiście odrobinę się męczyłam. Przesłuchałam z rozpędu, żeby...

Niesamowita historia Jasnej, która mimo zarzekania sie, że nie wybaczy i nie zapomni, odpuściła winowajcy. Ale to jeszcze nie koniec. Pojawia się nowy wróg, którego nie będzie łatwo pokonać. Czas na kolejną część, w której sytuacja się powinna wyjaśnić :)

Niesamowita historia Jasnej, która mimo zarzekania sie, że nie wybaczy i nie zapomni, odpuściła winowajcy. Ale to jeszcze nie koniec. Pojawia się nowy wróg, którego nie będzie łatwo pokonać. Czas na kolejną część, w której sytuacja się powinna wyjaśnić :)

Zaczęła się dobrze potem było coraz gorzej robiło się coraz bardziej absurdalnie z trudem dotarłam do końca. A zakończenie żenujące.
Za to lektorka Pani Ilona Chojnowska ze swoją modulacją głosu rewelacyjna i dlatego ocena podniesiona.

Zaczęła się dobrze potem było coraz gorzej robiło się coraz bardziej absurdalnie z trudem dotarłam do końca. A zakończenie żenujące.
Za to lektorka Pani Ilona Chojnowska ze swoją modulacją głosu rewelacyjna i dlatego ocena podniesiona.

Nie potrafię wczuć się w klimat opowieści przez język, jakim jest ona przedstawiana: wydumany, sztuczny, przestarzały.
Nie będę kontynuować przygody z serią.

Nie potrafię wczuć się w klimat opowieści przez język, jakim jest ona przedstawiana: wydumany, sztuczny, przestarzały.
Nie będę kontynuować przygody z serią.