Maja Lidia Kossakowska nie bez kozery jest nazywana królową polskiej fantastyki. Oprócz dużych powieści, takich jak seria „Zastępów Anielskich”, nie boi się też sięgać po krótką formę, jaką jest opowiadanie czy mikropowieść. Generalnie nie lubię tego typu utworów, ponieważ są one dla mnie zbyt krótkie – wolę cieszyć się fabułą i lubianymi bohaterami przez dłuższy czas. Muszę jednak przyznać, że autorka potrafi mnie zachęcić do lektury opowiadań, w tej krótkiej formie przemycając możliwie dużo treści.

„Więzy Krwi” to zbiór ośmiu opowiadań i jednej mikropowieści. Każdy z tych utworów mówi o czymś innym, nie łączą się one w żadną spójną całość, oprócz dwóch: „Muchy” (która jest zresztą debiutanckim opowiadaniem autorki) i „Dioramy”. Tym, co je łączy, jest panująca w nich atmosfera – niepokoju, strachu, nieuchronności złego. Trzeba przyznać, że autorka w różnych konwencjach potrafiła wiernie oddać ten klimat i sprawić, że momentami miałam dreszcze ze strachu. Na uwagę zasługuje również to, że każde opowiadanie jest poprzedzone kilkoma słowami wstępu od autorki, dzięki czemu poznajemy okoliczności, w jakich ono powstało i jakim sentymentem darzy je pisarka. To dodatkowa gratka dla fanów, a oprócz tego tłumaczy samą historię i jej fabułę.

Otwierające książkę opowiadanie „Mucha” to historia poety ćpuna, który walczy ze swoją byłą żoną o synka. Potem mamy historię o tytule „Schizma”, opowiadającą o alternatywnej rzeczywistości, w której religią panującą jest handel, a całe cywilizacje mają konsumpcyjne nastawienie. Trzecie opowiadanie to „Hekatomba”, w którym pewien chłopak zostaje wyznaczony przez anioła śmierci do zamordowania nieskalanych grzechem ludzi. Zaraz potem czytamy „Dioramę”, historię łączącą się z „Muchą” poprzez postać głównego bohatera, który trafia do innego świata, gdzie mieszka w jednym domu z dziewczyną, a przy tym śni o sobie leżącym w szpitalu. „Zwierciadło” to mikropowieść o alternatywnym świecie, do którego możemy przejść przez taflę lustra, ale który nie jest odwróceniem naszej rzeczywistości, a całkiem inną przestrzenią. „Smutek” to dla odmiany opowiadanie utrzymane w konwencji science fiction, gdzie ludzie kolonizują inne planety, nie zawsze przyjaźnie nastawione wobec intruzów. „Więzy Krwi” przedstawiają nam historię w klimatach lovecraftowskich o rzeźbiarzu lepiącym z gliny małe potworki. „Spokój Szarej Wody” zaś to opowiadanie o cechu katów i ich profesji, ale przedstawiające ten straszny zawód w nieco innej perspektywie. Zbiór zamyka opowiadanie o tytule „Szkarłatna fala” o amerykańskim żołnierzu walczącym w czasach drugiej wojny światowej i jego przetrwaniu na jednej z wysp w trakcie walk z Japończykami.

Niestety, jak to w przypadku tego typu zbiorów bywa, nie wszystkie utwory są na tym samym poziomie. Dlatego nie każde z nich przypadło mi w jednakowym stopniu do gustu. Najbardziej podobały mi się historie opisane w „Schizmie”, „Zwierciadle”, „Spokoju Szarej Wody” i „Szkarłatnej fali”. Nie znaczy to, że inne opowiadania są złe – na pewno znajdą swoich zwolenników i spodobają się innym czytelnikom. Szczególnie „Zwierciadło” jest warte uwagi jako mikropowieść i naprawdę żałuję, że autorka nie zdecydowała się stworzyć z niego pełnoprawnej, osobnej powieści. Bardzo chętnie bym taką książkę przeczytała. Bohaterowie wszystkich tych historii są przedstawieni w pełni, ich portrety psychologiczne są wiarygodne i chociaż nie są pogłębione tak, jak mogłoby to mieć miejsce w powieści, to potrafią przekonać do tych postaci czytelnika. W pozostałych opowiadaniach zabrakło mi tego „czegoś”, dzięki czemu mogłabym się w pełni zaangażować w czytane historie i zachwycić nimi. W przypadku „Więzów Krwi” przeszkadzał mi brak znajomości twórczości H.P. Lovecrafta i jego historii o Cthulhu, przez co opowiadanie było dla mnie niezrozumiałe. W innych była to sama forma opowiadania, zmuszająca autorkę do przyspieszenia fabuły i jej maksymalnego skrócenia, co sprawiało wrażenie, że historia goniła na złamanie karku. Mimo to klimat tych opowiadań jest niezmiennie poruszający i budzący niepokój, od którego momentami dostawałam gęsiej skórki. Opisy są plastyczne, chociaż skrócone do minimum, a pisarka tak operuje słowem, że nietrudno nam wyobrazić sobie opisywane miejsca czy osoby.

Gorąco polecam ten zbiór opowiadań, zarówno wiernym fanom twórczości autorki, jak również tym, którzy nie mieli jeszcze przyjemności czytać jej książek. Przedstawione tu historie są tak zróżnicowane, że każdy znajdzie w nich coś dla siebie. Jeśli jeszcze zastanawialiście się nad sięgnięciem po „Więzy krwi” – nie wahajcie się, tylko czytajcie!

Aleksandra Kujawa