Książka nie jest tak dobra jak poprzednie ale ja po prostu nie lubię czasów socjalizmu…

Książka nie jest tak dobra jak poprzednie ale ja po prostu nie lubię czasów socjalizmu…

Książka „Emilia” Lucyny Olejniczak zabiera nas do kolejnego tomu poświęconego "Kobietom z ulicy Grodzkiej".
Rok 1957. Weronika, córka Matyldy wchodzi w dorosłość. Będzie musiała zmierzyć się z przeszłością rodziny. Poznaje swojego dziadka Pascala oraz perypetie związane z babcią Wiktorią. Na Grodzkiej zostaje tylko Matylda z Julkiem, ponieważ Weronika po ślubie wyprowadza się z mężem do Warszawy. Na świat przychodzi Waldek, a później Emilka.
Bardzo dużo zmian nie tylko w życiu Weroniki, ale również u poszczególnych osób związanych z rodziną.
Z przyjemnością poznam losy dorosłej Emilki oraz Aleksandry.
Bardzo polubiłam książki autorki. Najgorsze jest to, że zbliżam się już do końca.

Książka „Emilia” Lucyny Olejniczak zabiera nas do kolejnego tomu poświęconego "Kobietom z ulicy Grodzkiej".
Rok 1957. Weronika, córka Matyldy wchodzi w dorosłość. Będzie musiała zmierzyć się z przeszłością rodziny. Poznaje swojego dziadka Pascala oraz perypetie związane z babcią Wiktorią. Na Grodzkiej zostaje tylko Matylda z Julkiem, ponieważ Weronika po ślubie wyprowadza...

Co tu dużo mówić. ,,Emilia " jest tak dobra jak wcześniejsze części cyklu. Polecam .

Co tu dużo mówić. ,,Emilia " jest tak dobra jak wcześniejsze części cyklu. Polecam .

coraz słabsza ta seria, dużo zupełnie zbędnych opisów i kolejne bohaterki, które trudno mi polubić :( biorę się za następny tom, ale jakoś bez wcześniejszego zaciekawienia

coraz słabsza ta seria, dużo zupełnie zbędnych opisów i kolejne bohaterki, które trudno mi polubić :( biorę się za następny tom, ale jakoś bez wcześniejszego zaciekawienia

Jakiś ten początek wydawał mi się nudny… Paryż? Szczerze wolałbym żeby akcja działa się w Polsce. Momentami też odczuwałam dłużyzny.
Pascal jakoś do mnie nie przemawiał, od samego początku aż do teraz. Ja wiem, że może autorka chciała zamknąć ten wątek ale tamte czasy w Polsce wydawały mi się ciekawsze.
Później… już mnie pochłonęła ta część, bardzo mi się podobała i szczerze przyznam, że najbardziej emocjonująca i najciekawsza do tej pory ze wszystkich.

Jakiś ten początek wydawał mi się nudny… Paryż? Szczerze wolałbym żeby akcja działa się w Polsce. Momentami też odczuwałam dłużyzny.
Pascal jakoś do mnie nie przemawiał, od samego początku aż do teraz. Ja wiem, że może autorka chciała zamknąć ten wątek ale tamte czasy w Polsce wydawały mi się ciekawsze.
Później… już mnie pochłonęła ta część, bardzo mi się podobała i...

Tytuł danego tomu trochę nie pokrywa się z "główną bohaterką" omawianą w danej części. Tak jej postać pojawia się, ale tak naprawdę dopiero pod koniec historii. Troszkę ten fakt zaburza mi czytelnicza przygodę, nie jest to jednak olbrzymi zarzut.
Książkę czytałam z dużą przyjemnością. Dość ciekawie autorka poprowadziła akcję w okresie po II wojnie światowej i czasach PRL-u. Z niekłamanym zadowoleniem sięgam po kolejny tom.

Tytuł danego tomu trochę nie pokrywa się z "główną bohaterką" omawianą w danej części. Tak jej postać pojawia się, ale tak naprawdę dopiero pod koniec historii. Troszkę ten fakt zaburza mi czytelnicza przygodę, nie jest to jednak olbrzymi zarzut.
Książkę czytałam z dużą przyjemnością. Dość ciekawie autorka poprowadziła akcję w okresie po II wojnie światowej i czasach PRL-u....

Niezmiennie cudownie czyta się sagę o kobietach, których życie związane jest z ulicą Grodzką w Krakowie. Ale tytuł ponownie mylący. Książka opowiada dalsze losy Weroniki. Emilii tu jak na lekarstwo, pojawią się kilka razy i dochodzimy do wieku sześciu lat. Niemniej losy bohaterki Weroniki opisane wymownie, dokładnie i wywołująco wiele emocji. Wątek historyczny jak zawsze dobrze dopracowany, rzeczywiście w tamtych latach tak właśnie się żyło. A autorka ma ten dar , że nawet o rzeczach trudnych czy brutalnych pisze przystępnym, miły językiem. Czyta się szybko, miło i przyjemnie. I już myślę o kolejnej części cyklu aby, jak mniemam, poznać losy Emilki.

Niezmiennie cudownie czyta się sagę o kobietach, których życie związane jest z ulicą Grodzką w Krakowie. Ale tytuł ponownie mylący. Książka opowiada dalsze losy Weroniki. Emilii tu jak na lekarstwo, pojawią się kilka razy i dochodzimy do wieku sześciu lat. Niemniej losy bohaterki Weroniki opisane wymownie, dokładnie i wywołująco wiele emocji. Wątek historyczny jak zawsze...

Po dość długim czasie znowu zajrzałam na ulice Grodzką. Niewesoło tam się dzieje. Właściwie odkąd Weronika po ślubie wyprowadziła się do domu męża, na Grodzkiej została tylko Matylda i Julek. Ponieważ władza ludowa zabrała i upaństwowiła aptekę Matyldy, ona sama uczy teraz w szkole. Julek, element niepewny (służba w RAFie) pracuje w banku, na posadzie załatwionej po znajomości.

Mimo że ten tom nosi tytuł Emilia, to książka właściwie opowiada bardziej o losach Weroniki jej męża i jej rodziców. Emilia jest tutaj tylko małym dzieckiem, ale nieźle rokującym 👍.

Przedział czasowy zawiera się w latach 50-60 ubiegłego stulecia, czyli czasach głębokiej komuny. Tak jak napisano w opisie "Powracają postaci z przeszłości, a niektóre z nich odchodzą bezpowrotnie." i trudno napisać coś więcej, jeśli nie chce się robić spojlerów. Dodam tylko, że to bardzo dobra kontynuacja.

Miejscami Weronika wydawała mi się zbyt naiwna. A wszystkie kobiety z tej rodziny ,takie idealne, piękne i dobre. Wszyscy się rozjaśniają na ich widok i krawcowa i stary szewc. Na szczęście autorka potrafiła się w tym cukrzeniu zatrzymać na granicy, wciąż jeszcze dobrego smaku.

Mimo to, pani Olejniczak trzyma wysoki poziom poprzednich swoich publikacji i tak trzymać dalej.👍 Ode mnie dodatkowa gwiazdka za tak dogłębnie prawdziwe przedstawienie przemocy w rodzinie, oraz reakcji na nią współmałżonka i dzieci...

Po dość długim czasie znowu zajrzałam na ulice Grodzką. Niewesoło tam się dzieje. Właściwie odkąd Weronika po ślubie wyprowadziła się do domu męża, na Grodzkiej została tylko Matylda i Julek. Ponieważ władza ludowa zabrała i upaństwowiła aptekę Matyldy, ona sama uczy teraz w szkole. Julek, element niepewny (służba w RAFie) pracuje w banku, na posadzie załatwionej po...

Bardzo podobała mi się cała seria, od Hanki po Aleksandrę.
Pierwsza część, jedna z lepszych, epatowała ogromnym smutkiem. Dramatyzm wydarzeń, okrucieństwo i bezduszność głównej postaci, zapierała dech w piersi. Dosłownie!
Kolejne tomy nie pozwalały się nudzić. Pisarka zafundowała nam niesamowite zwroty akcji. Często bardzo zaskakujące, choć takie prawdziwe, życiowe. Złe wybory przeplatały się z chwilami radości, prawdziwa miłość z nieszczęściem.
Dzięki autorce poznaliśmy Paryż i Francję, zarówno ten sprzed około 100 lat i jak i z okresu lat 60-tych. Włochy, z pięknymi krajobrazami, ciekawostkami i co oczywiste, z ich bajecznym jedzeniem, również zostały czytelnikowi pięknie przedstawione. No i oczywiście Kraków, który był tłem niemal wszystkich wydarzeń.
Autorka dbała o emocje czytelnika, zawsze zabrała nas w najbardziej zapalne momenty historii, obie wojny, potem trudny czas komuny - demonstracje po obejrzeniu ostatniego przedstawienia Dziadów, stan wojenny, aresztowania, okrutne praktyki stosowane przez milicję w tym czasie. Ostatnie tomy poruszały też typowe problemy społeczne typu alkoholizm, przemoc domowa,
molestowanie, prześladowania, antysemityzm, donosicielstwo.
Bohaterki - kobiety - zawsze wybitnie zdolne, piękne, mądre. Może to trochę przerysowane, ale i tak to "kupiłam".
Zakończenie - zaskakująco świetne. Od razu zaczęłam się zastanawiać, czy to prawda.....
Filozoficznie na koniec napiszę, że czytając te sześć tomów bardzo jasno widać proces przemijania. Młodość mija szybko, potem przychodzą problemy dorosłego życia, pogoń dnia codziennego, następnie dojrzałość, starość i niestety śmierć. Choćbyśmy chcieli ulubionego bohatera przytrzymać przy życiu jak najdłużej - nie jest to możliwe. I on przemija. Odchodzi pozostawiając po sobie smutek i pustkę. Tak jest też w życiu. Nawet najbardziej wartościowi, najwspanialsi i najmądrzejsi ludzie w końcu odchodzą. Robią miejsce kolejnym i kolejnym pokoleniom. Potem oni przeżywają swoje troski, rozterki, radości i miłości. I oni też przeminą....

Bardzo podobała mi się cała seria, od Hanki po Aleksandrę.
Pierwsza część, jedna z lepszych, epatowała ogromnym smutkiem. Dramatyzm wydarzeń, okrucieństwo i bezduszność głównej postaci, zapierała dech w piersi. Dosłownie!
Kolejne tomy nie pozwalały się nudzić. Pisarka zafundowała nam niesamowite zwroty akcji. Często bardzo zaskakujące, choć takie prawdziwe, życiowe. Złe...

+

+