„Traktat o łuskaniu fasoli” jest intrygującą pozycją. Mogłoby się wydawać, że siedzi sobie ktoś i wspomina swoje życie. Każdy znas mógłby przecież napisać własny „Traktat o łuskaniu fasoli” w oparciu o swoje przeżycia i wspomnienia. Jasne, każdy z nas mógłby to zrobić, ale nie każdy zrobi to jak pan Myśliwski. Autor stworzył swego rodzaju rozprawę antropologiczną, w której rozważa wszelkiego rodzaju problematykę życia ludzkiego.
Muszę przyznać, że lubię tego typu klimaty i lektura wciągnęła mnie dość mocno. Pierwsza styczność z twórczością tego autora i chyba zaprzyjaźnimy się na dłużej.

Podoba mi się fakt, że autor próbuje spojrzeć na dany temat pod szerszym kątem, ujmując go w całości. Nie jest dzięki temu jak jeden z mnichów, którzy wpadają na słonia, ale nie potrafią dostrzec go w całości.
Trzeba przyznać, że w książce pojawia się wiele trafnych spostrzeżeń odnośnie naszej egzystencji, a ponad tymi wszystkimi filozoficznymi rozważaniami ma się cały czas świadomość naszej przemijalności.

Jaki jednak morał płynie z tej książki? Szczerze, nawet się nie zastanawiałem, bo czy wszystko musi mieć morał? Czy nic nie może być tak po prostu?
Jeżeli ktoś już jednak musi mieć morał, to z lektury skonstatować można, że nasze bytowanie, to zdecydowanie nie jest Dolce Vita.

Ogólnie, cała ta książka wprawia w dość melancholijny nastrój, zwłaszcza jakoś tak smutno się robi, gdy osoby występujące w książce opowiadają o swojej młodości. Zawsze wtedy przypominał mi się cytat z pewnego filmu: „Najgorsze w starości jest to, że pamięta się młodość”.

„Traktat o łuskaniu fasoli” jest intrygującą pozycją. Mogłoby się wydawać, że siedzi sobie ktoś i wspomina swoje życie. Każdy znas mógłby przecież napisać własny „Traktat o łuskaniu fasoli” w oparciu o swoje przeżycia i wspomnienia. Jasne, każdy z nas mógłby to zrobić, ale nie każdy zrobi to jak pan Myśliwski. Autor stworzył swego rodzaju rozprawę antropologiczną, w której...