Przeczytałem tę książkę w dość specyficznym dla mnie czasie. Mam 25 lat i czuję, jak powoli przemija mi młodość, a lata młodzieńcze przechodzą łagodnie we wczesny poziom dorosłości. Stan ten jest dość kompatybilny z tym, o czym według mnie przede wszystkim jest „Ucho Igielne” - z refleksją na temat przemijania, podziału pomiędzy starością, a młodością. Narrator nielinearnie i dość chaotycznie (jest to jednak chaotyczność celowa) opowiada czytelnikowi historię swojego życia, wspominając dzieciństwo, czas studiów, dorosłość i w końcu starość, wzbogacając swoją biografię licznymi refleksjami i rozważaniami filozoficznymi, zwłaszcza egzystencjalnymi. Oniryczność i brak porządku linearnego skojarzył mi się dość mocną z książką „Niepocieszony” autorstwa Kazuo Ishiguro, laureata Nobla w 2017 roku. Dodatkowego autentyzmu dodaje też dziełu fakt, że sam autor, Wiesław Myśliwski, jest człowiekiem statecznym, mającym około 90 lat, tym bardziej rezonują więc te, tak licznie przytaczane na kartach powieści, przemyślenia dotyczące starości i kresu życia.
"Ucho Igielne” jest też w dużej mierze o miłości, a dokładniej utraconej miłości życia – wielu z nas takiej właśnie największej miłości doświadczyło w latach młodzieńczych. Poruszające jest też zakończenie, bardzo subtelne, niemal pozbawione jakiejkolwiek puenty czy wyjaśnienia, rzucające jednak nowe światło na to, co stało się z ukochaną głównego bohatera. Bardzo mnie to zakończenie poruszyło, jak zresztą cała książka. Polecam, bardzo uwrażliwiająca lektura.

Przeczytałem tę książkę w dość specyficznym dla mnie czasie. Mam 25 lat i czuję, jak powoli przemija mi młodość, a lata młodzieńcze przechodzą łagodnie we wczesny poziom dorosłości. Stan ten jest dość kompatybilny z tym, o czym według mnie przede wszystkim jest „Ucho Igielne” - z refleksją na temat przemijania, podziału pomiędzy starością, a młodością. Narrator nielinearnie...