Jestem w mniejszości... większość zachwycona książką Maxa na maxa, a ja daję tylko jedynkę :( tego się nie da czytać, totalna porażka, na szczęście jest paru, którzy mają takie samo zdanie jak ja.

Jestem w mniejszości... większość zachwycona książką Maxa na maxa, a ja daję tylko jedynkę :( tego się nie da czytać, totalna porażka, na szczęście jest paru, którzy mają takie samo zdanie jak ja.

jak zwykle Max Czornyj zaskakuje :) ale takiego końca to ja się w życiu nie spodziewałam. Zakończenie .... to każdy musi przeczytać. polecam

jak zwykle Max Czornyj zaskakuje :) ale takiego końca to ja się w życiu nie spodziewałam. Zakończenie .... to każdy musi przeczytać. polecam

Na samym początku jest morderstwo Najszczęśliwszej ,żony sławnego malarz Dejwida. Dawid nie może pogodzić ze śmiercią ukochanej. Mija cztery lata , Dawid poznaje Magdę o dziesięć lat młodszą studentkę , miłość kwitnie , aż tu nagle dostaje list od swojej zamordowanej żony . Mamy tu dwoje narratorów ,Dawida który to wszystko przeżywa po swojemu . I pewną kobietę która użala się nad sobą i nie wiadomo kim ona jest i jeszcze córeczka Nicola ,to już całkiem .... Czekam aż te dwa wątki się połączą , no się łączą na samym końcu. Ojej,plus za język ,bo bardzo szybko się czyta ,na końcu autor mówi jak to łatwo kogoś wrobić w morderstwo ,oj , no nie po tej książce.

Na samym początku jest morderstwo Najszczęśliwszej ,żony sławnego malarz Dejwida. Dawid nie może pogodzić ze śmiercią ukochanej. Mija cztery lata , Dawid poznaje Magdę o dziesięć lat młodszą studentkę , miłość kwitnie , aż tu nagle dostaje list od swojej zamordowanej żony . Mamy tu dwoje narratorów ,Dawida który to wszystko przeżywa po swojemu . I pewną kobietę która użala...

Knot. Oszustwo czytelnika, któremu się najpierw funduje modne ostatnio przez podobnej jakości autorów opisy w pierwszej osobie, sugerujące uczciwą, autentyczną opowieść o tym, co się dzieje - by na koniec powiedzieć "ha, ha, głupi czytelniku, nie zgadłeś, że narrator(ka) kłamie i to dlatego całość nie ma sensu".
No bo go za bardzo nie ma. Książka o dość durnej zemście na niewinnej osobie (co jeszcze można zrozumieć - świat bywa irracjonalny i dramatycznie niesprawiedliwy) dokonanej na zasadzie "polscy policjanci i sędziowie to kretyni, więc im wystarczy dać pamiętnik pani intrygantki, wrabiającej faceta plus tak zrobić, by facet nie miał alibi i już, mamy skazanie". To co jest jądrem i kręgosłupem każdego jako tako szanującego się kryminału - tu nie występuje. Zero szacunku dla tych wszystkich drobiazgów ,niuansów, wątpliwości które powinny inspirować śledczych do badania sprawy od każdej strony. Morał z książki? Taki właśnie - nawet bez podrzucania dowodów, bez fałszywych świadków, bez wyraźnych motywów po stronie rzekomego sprawcy - można go wrobić. I o ile byłoby to nawet ciekawe, to wrabianie i jego mechanizm, gdyby autor raczy zadać sobie trud i dopracować szczegóły - nie jest, bo autor całą uwagę skupił na zaskoczeniu nas w finale tym, kto konkretnie pisał te relacje. A udaje mu się, owszem, bo - i to jest ten żenujący chwyt poniżej pasa - autorka relacji kobiecej nieustannie opisuje siebie, męża i dziecko, czytamy to, czytamy, czytamy, by na koniec przeczytać, że żadnego dziecka nie ma, ha, ha, frajerzy, ale się daliście nabrać!
Sorry, ale to jest gówniarskie podejście do tematu.
No i dopiero w posłowiu, ni z gruszki nie z pietruszki, pan Czornyj ubolewa nad faktem, że w Polsce ileś tam osób skazano niezasadnie albo co najmniej w sposób wątpliwy.
Jakby nie napisał, to za cholerę by się nie szło domyślić, że to coś, udające kryminał, ma jakiś morał i szczere intencje napiętnowania źle działającego świata.

Knot. Oszustwo czytelnika, któremu się najpierw funduje modne ostatnio przez podobnej jakości autorów opisy w pierwszej osobie, sugerujące uczciwą, autentyczną opowieść o tym, co się dzieje - by na koniec powiedzieć "ha, ha, głupi czytelniku, nie zgadłeś, że narrator(ka) kłamie i to dlatego całość nie ma sensu".
No bo go za bardzo nie ma. Książka o dość durnej zemście na...

Książka mnie bardzo wciągnęła od samego początku. Wstęp super, później tempo akcji nieco spada, po czym następuje zakończenia - i tu niestety totalne rozczarowanie. Zupełnie nie tego się spodziewałam, tych kilka jakże ważnych stron psuje całą powieść..

Książka mnie bardzo wciągnęła od samego początku. Wstęp super, później tempo akcji nieco spada, po czym następuje zakończenia - i tu niestety totalne rozczarowanie. Zupełnie nie tego się spodziewałam, tych kilka jakże ważnych stron psuje całą powieść..

O czym jest "Najszczęśliwsza"? Miałam przyjemność wysłuchać tej książki w formie audiobook, gdzie mamy podział na kwestie kobiece czytane przez Annę Cieślak, oraz męskie przytaczane przez Szymona Bobrowskiego. Przyznam, że dodaje to dodatkowych bodźców i znaczenia dla samej treści. Sama treść jest swoistą ucztą dla czytelnika, w życiu Dawida Kastera, każdy czytelnik może odnaleźć samego siebie, zadać sobie pytanie: co mi jest tak naprawdę potrzebne do szczęścia? Dziecko, pieniądze, lepsze zdrowie? Dawid miał wszystko był utalentowanym malarzem, tworzył szczęśliwe małżeństwo z Iloną. Do czasu. Odnalezienie martwej żony w toalecie, wiadomości wysyłane kilka lat po jej śmierci, napisane jej charakterem pisma, rozpoczynanie nowego życia z inną kobietą. Taki nadmiar emocji wykończyłby silniejszych od Dawida. Jest to dla mnie książka godna polecenia, pozostawiająca w czytelniku masę pytań, skłaniająca do refleksji nad własnym życiem.

O czym jest "Najszczęśliwsza"? Miałam przyjemność wysłuchać tej książki w formie audiobook, gdzie mamy podział na kwestie kobiece czytane przez Annę Cieślak, oraz męskie przytaczane przez Szymona Bobrowskiego. Przyznam, że dodaje to dodatkowych bodźców i znaczenia dla samej treści. Sama treść jest swoistą ucztą dla czytelnika, w życiu Dawida Kastera, każdy czytelnik może...

Thriller a rebours, gdzie zaczyna się od trzęsienia ziemi, a potem napięcie spada.

Zawiązanie fabuły, mimo dość prymitywnego stylu i psychologizowania dla ubogich utrzymujących się przez całą książkę, intryguje i daje nadzieję na literaturę może nie najwyższych lotów, ale za to bardzo angażującą. I rzeczywiście, czyta się szybko (pewnie pomaga tu wybitnie nieskomplikowany język),ale to jedna z niewielu, konkretnie dwóch, zalet. Drugą zaletą była podwójna narracja, na koniec poniekąd spinająca się w jedną, jednak Autor za bardzo przekombinował i ostatecznie realizacja przerosła jego umiejętności.
Całe misterne rozwijanie akcji zresztą idzie psu na budę dzięki zakończeniu, które jest dla czytelnika wręcz obraźliwe - Czornyj przez całą książkę buduje skomplikowaną do granic intrygę, a potem rzuca rozwiązanie z kapelusza na zasadzie "no to było tak i tak, koniec". A że nierealne? Że naciągane? Nic nie szkodzi. Na koniec jeszcze poprawia populistycznym epilogiem na poziome Super Expressu o polskim sądownictwie.

To było moje pierwsze spotkanie z Maxem Czornyjem, do drugiego chyba szybko nie dojdzie.

Thriller a rebours, gdzie zaczyna się od trzęsienia ziemi, a potem napięcie spada.

Zawiązanie fabuły, mimo dość prymitywnego stylu i psychologizowania dla ubogich utrzymujących się przez całą książkę, intryguje i daje nadzieję na literaturę może nie najwyższych lotów, ale za to bardzo angażującą. I rzeczywiście, czyta się szybko (pewnie pomaga tu wybitnie nieskomplikowany...

Na początku bardzo mnie wciągnęła niestety później tempo wyraźnie zwolniło. Trochę się ciągnęła a i zakończenie nie przypadło mi do gustu

Na początku bardzo mnie wciągnęła niestety później tempo wyraźnie zwolniło. Trochę się ciągnęła a i zakończenie nie przypadło mi do gustu

Ksiazka zaczyna sie mocnym uderzeniem, niestety zwalnia i jest nieco rozwleczona. Sklada sie jakby z dwoch opowiesci pozornie niezwiazanych ze soba osob.
Z przykroscia musze przyznac, ze zakonczenie jest zaskoczeniem, ale w zlym znaczeniu. Niemalze nielogiczne, a dopiero epilog wyjasnia krytyke systemu jurysdykcyjnego jako pointe.

Ksiazka zaczyna sie mocnym uderzeniem, niestety zwalnia i jest nieco rozwleczona. Sklada sie jakby z dwoch opowiesci pozornie niezwiazanych ze soba osob.
Z przykroscia musze przyznac, ze zakonczenie jest zaskoczeniem, ale w zlym znaczeniu. Niemalze nielogiczne, a dopiero epilog wyjasnia krytyke systemu jurysdykcyjnego jako pointe.

Nie jest to moja ulubiona książka Maxa. Ciągnie się przez większość książki, po czym wyjaśnienie na kilku ostatnich stronach... aczkolwiek puenta warta przemyślenia. Dla mnie 6/10

Nie jest to moja ulubiona książka Maxa. Ciągnie się przez większość książki, po czym wyjaśnienie na kilku ostatnich stronach... aczkolwiek puenta warta przemyślenia. Dla mnie 6/10