Subtelna, tym jednym słowem można określić powieść Neila Gaimana. Autor w jednej powieści połączył klasyczną baśń, poetycki utwór o poświęceniu oraz czającą się pierwotną grozę. Historia stworzona przez Gaimana być może fabularnie nie jest skomplikowana, lecz porusza ważne kwestie, które zwrócą uwagę niejednego czytelnika. Autor świetnie ukazał w książce sentymentalizm oraz powoli narastającą aurę tajemniczości. Śmiało można powiedzieć, że powieść „Ocean na końcu drogi” mimo swej małej objętości jest jedną z lepszych pozycji autora.

Dla naszego narratora wszystko zaczęło się czterdzieści lat temu, kiedy lokator wynajmujący pokój u jego rodziców, ukradł im samochód i popełnił w nim samobójstwo, budząc tym czynem pradawne moce. Pojawiają się mroczne stwory spoza naszego świata i nasz bohater potrzebuje wszystkich sił i sprytu, by nie utracić życia w obliczu pierwotnej grozy. Pomocy może szukać wyłącznie u trzech kobiet z farmy na końcu drogi. Dosyć niezwykłych kobiet …

Cała powieść napisana jest w formie wspomnień z wydarzeń sprzed czterdziestu lat głównego bohatera. Początek jest dosyć typowy, ot bohater opisuje czasy swego dzieciństwa. Jednakże cała fabuła momentalnie się obraca w momencie, gdy dochodzi do samobójstwa lokatora. Wówczas narrator na swej drodze spotyka małą dziewczynkę. O tego momentu autor serwuje nam typową baśń, pełną magii, dziwnych stworów, czyhającego niebezpieczeństwa. Podczas pewnej podróży bohatera wraz z dziewczynką jego postawa wobec dziwnego świata oraz stworzenia, które napotykają wydawać by się mogła dziwna. Zwłaszcza jego spokojne podejście do napotkanej rzeczywistości. Jednakże należy wziąć pod uwagę, że widzimy to wszystko z perspektywy dziecka, a dzieci jak wiemy są bardziej ufne wobec dziwów tego świata.

W dalszym ciągu przebieg fabularny ma typowe znamiona baśni. Chłopiec wraz z dziewczynką na nowo muszą skonfrontować się z przerażającą istotą w naszym świecie. Jednakże Neil Gaiman wpuścił do powieści elementy pierwotnej grozy, które odmieniły oblicze książki. Przy czym autor bardzo subtelnie wplata w powieść pierwotny strach, zwłaszcza ten dotyczący dziecięcych lęków. Być może właśnie w nim tkwi sukces książki, przecież każdy z nas był dzieckiem. Właśnie ta konfrontacja dziecka z pierwotnymi lękami utrzymywana jest na wysokim poziomie aż do samego końca.

Dodatkową rzeczą wartą wzmianki jest sama magia. Jak to w baśniach bywa często bywa ona zbyt nadto epatowana. W „Oceanie na końcu drogi” owszem występuje, lecz tylko w momentach w których jest niezbędna. Świetnie komponuje się z prostotą fabularną całej powieści. Ważną kwestią są również trzy kobiety na końcu drogi. Z całej powieści chyba one są najbardziej tajemnicze. Autor serwuje tylko garść informacji, wiemy, że są pradawnymi istotami, mają potężne moce oraz pochodzą ze starego, zatopionego królestwa. Neil Gaiman celowo nie podaje więcej informacji, by móc utrzymać aurę tajemniczości do końca i zwrócić uwagę czytelnika na to, że ich historia nie jest najważniejsza.

Odnośnie zakończenia. Można powiedzieć, że jest poruszające i sentymentalne. Oczywiście wyniku konfrontacji z mityczną istota można się domyślić, lecz dalszych wydarzeń już nie. Właśnie to co dzieje się później jest chyba najbardziej istotne. Zarówno czytelnik może czuć żal do autora czemu tak, ale również nadzieję, że historia może mieć szczęśliwszy finał. Na sam koniec autor porusza dwie ważne kwestie: poświęcenia oraz przetrwania. Ile jesteśmy w stanie poświęcić w imię drugiego człowieka, czy człowiek jest tak naprawdę ważny skoro pradawne istoty są w stanie zastawić własne życie. Drugą kwestią są wspomnienia. Jak wiemy z wiekiem się zmieniają, z czasem niektórych rzeczy zapominamy, inne przeinaczamy. Zwłaszcza dotyczy to okresu dzieciństwa, najbardziej magicznego okresu naszego życia. A teraz się zastanówmy czy może nasz racjonalny, dorosły umysł nie wyparł, specjalnie ze wspomnień chociaż jednego, magicznego zdarzenia z tego okresu. Takie same pytanie zadaje sobie narrator. Jaka jest odpowiedź? Kto przeczyta ten się dowie.

Podsumowując bardzo dobra powieść z prostą fabularnie historią, stanowiąca połączenie baśni, grozy, poetyckości. Emocje w książce są świetnie stopniowane. Jednakże najbardziej wyróżniającą rzeczą jest przesłanie, które niesie w sobie.

Subtelna, tym jednym słowem można określić powieść Neila Gaimana. Autor w jednej powieści połączył klasyczną baśń, poetycki utwór o poświęceniu oraz czającą się pierwotną grozę. Historia stworzona przez Gaimana być może fabularnie nie jest skomplikowana, lecz porusza ważne kwestie, które zwrócą uwagę niejednego czytelnika. Autor świetnie ukazał w książce sentymentalizm...