Mocne. Kolorowe. Szybkie. Pulsujące jak Rio.
Muszę przyznać, że do książki podchodziłem dwa razy. Pierwszy raz tuż po przeczytaniu rewelacyjnego "Domu derwiszy. Dni cyberbadadu". I wtedy poległem. Było zbyt kolorowo i zbyt hałaśliwie. Wrócilem po roku. I wsiąknąłem.
Zatem dlaczego nie porwało mnie za pierwszym razem? Ano dlatego, że Stambuł i Rio/Sao Paulo różnią się od siebie bardzo mocno i przeskok z jednego na drugie był bardzo trudny. Ale w tym tkwi cloue tego dlaczego to tak dobra książka. Poza tym, że autor ma dobre pomysły stricte sf, umie przedstawiać historie, to jeszcze umie oddać klimat (miasta). Połączenie tych trzech rzeczy powoduje, że czyta się się szybko. Dobrze zbudowana historia w dobrze oddanym klimacie i z technologią wplecioną w codzienne życie.
Czekam na więcej.

Mocne. Kolorowe. Szybkie. Pulsujące jak Rio.
Muszę przyznać, że do książki podchodziłem dwa razy. Pierwszy raz tuż po przeczytaniu rewelacyjnego "Domu derwiszy. Dni cyberbadadu". I wtedy poległem. Było zbyt kolorowo i zbyt hałaśliwie. Wrócilem po roku. I wsiąknąłem.
Zatem dlaczego nie porwało mnie za pierwszym razem? Ano dlatego, że Stambuł i Rio/Sao Paulo różnią się od...

Książka ze świetnymi kontrastami Brazylii oraz świetną wizja autora.
Czyta się wybornie

Książka ze świetnymi kontrastami Brazylii oraz świetną wizja autora.
Czyta się wybornie

Podchodziłam do tej książki dwa razy. Za pierwszym razem odrzuciła mnie już przy wstępie - wydała mi się zbyt intensywna i krzykliwa. Za drugim razem, przypomniałam sobie, że Brazylia to przecież właśnie taki kraj - pełen kontrastów, neonowy, krzykliwy i duszny, gdzie europejskie miesza się z amazońskim. Na szczęście dałam jej szansę i nie żałuję, bo była to naprawdę wciągająca lektura. Najbardziej spodobało mi się, że żadnego z głównym bohaterów każdego z trzech wątków, nie polubiłam od razu. I mimo, że cała fabuła jest mocno osadzona na założeniu fantastyki naukowej, to te postaci były bardzo realne. Widać też, że autor przyłożył się do pisania od strony merytorycznej. Wynikiem jest hołd złożony Brazylii, ale też dojście do stwierdzenia, że wszystko w świecie się przenika i nie ma czegoś takiego, jak jedyna wersja rzeczywistości.

Podchodziłam do tej książki dwa razy. Za pierwszym razem odrzuciła mnie już przy wstępie - wydała mi się zbyt intensywna i krzykliwa. Za drugim razem, przypomniałam sobie, że Brazylia to przecież właśnie taki kraj - pełen kontrastów, neonowy, krzykliwy i duszny, gdzie europejskie miesza się z amazońskim. Na szczęście dałam jej szansę i nie żałuję, bo była to naprawdę...

Czy można połączyć fizykę kwantową z brazylijską piłkę nożną? Tak. I chociaż fabularnie bywa różnie, to jednak efekt końcowy jest zadowalający. Tak więc obserwujemy akcję z perspektywy trzech linii czasowych. Jednak ja mam dużo śmielszą interpretację. Mianowicie skoro fizyka kwantowa zakłada wielosiwaty, to można powiedzieć, że każdy rozdział i podrozdział dzieje się w innej rzeczywistości. Oczywiście byłaby to lekka przeginka, ale tak na dobrą sprawę, to jest możliwe, a więc będę się tego trzymać.

Czy można połączyć fizykę kwantową z brazylijską piłkę nożną? Tak. I chociaż fabularnie bywa różnie, to jednak efekt końcowy jest zadowalający. Tak więc obserwujemy akcję z perspektywy trzech linii czasowych. Jednak ja mam dużo śmielszą interpretację. Mianowicie skoro fizyka kwantowa zakłada wielosiwaty, to można powiedzieć, że każdy rozdział i podrozdział dzieje się w...

10-11 czerwca 2006

"Księga leżała w dłoni..." str265

10-11 czerwca 2006

"Księga leżała w dłoni..." str265

Niby fajny język, akcja rozgrywa się na kilku płaszczyznach czasowych, przez co przypomina nieco "Atlas chmur"... i podobnie jak ta, jakoś do mnie nie przemawia. Trudno się naprawdę wciągnąć, sam zamysł wydarzeń wydaje się wydumano-naciągany. Większość bohaterów jest wyrazista tyko z pozoru, a pod wierzchnią warstwą nic nie ma, ewentualnie straszna płycizna. Choć charakter(ek) kilku, trzeba przyznać, oddano przekonująco.

Niby fajny język, akcja rozgrywa się na kilku płaszczyznach czasowych, przez co przypomina nieco "Atlas chmur"... i podobnie jak ta, jakoś do mnie nie przemawia. Trudno się naprawdę wciągnąć, sam zamysł wydarzeń wydaje się wydumano-naciągany. Większość bohaterów jest wyrazista tyko z pozoru, a pod wierzchnią warstwą nic nie ma, ewentualnie straszna płycizna. Choć...

Prawie każdą powieść można scharakteryzować paroma słowami - kluczami. W przypadku „Brasyl” Iana McDonalda pierwszym słowem, jak łatwo się domyślić jest Brazylia a drugim fizyka kwantowa.
Początkowo powieść czyta się żmudnie, ponieważ w teksie znajduje się dużo wtrąceń z języka portugalskiego. Trzeba często zaglądać do „Słowniczka”, który znajduje się na końcu książki, gdzie zamieszczono również „Wybraną literaturę”, z której korzystał Ian McDonald pisząc „Brasyl” i „Ścieżkę dźwiękowa do Brasyl” (warto odsłuchać wymienione utwory – są dobre). Dodatki do książki wskazują na to, że autor solidnie podszedł do swojej pracy, chciał poznać kraj o którym pisze, by stworzyć w powieści odpowiedni klimat oraz zagadnienia związane z fizyką kwantową.
Większość charakterystycznych rzeczy dla Brazylii I. McDonald wkomponowuje w tekst: piłkę nożną i stadion Maracanę, capoeirę, fawele, chrześcijaństwo, największe wysypisko śmieci w Ameryce Łacińskiej (zlikwidowane w 2012 r.),telenowele, Indian, muzykę. Oczywiście w mniejszym lub większym stopniu te miejsca i zjawiska znamy. Jednak nabierają one innego wymiaru, głębi i znaczenia, gdy autor snuje wokół nich opowieść i wprowadza bohaterów.
Drugim słowem kluczem jest świat fizyki kwantowej. Poznajemy co łączy złotą żabę z Indianami i komputerami kwantowymi, skuteczną broń zwaną q-ostrzem, dowiadujemy się czego strzeże tajemniczy Zakon. Ten fantastyczny świat ma przede wszystkim duży wpływ na głównych bohaterów, zmienia, rozszerza ich świadomość,przewartościowuje życie i nadaje jemu nowy sens.

Książkę polecam miłośnikom s.f.

Prawie każdą powieść można scharakteryzować paroma słowami - kluczami. W przypadku „Brasyl” Iana McDonalda pierwszym słowem, jak łatwo się domyślić jest Brazylia a drugim fizyka kwantowa.
Początkowo powieść czyta się żmudnie, ponieważ w teksie znajduje się dużo wtrąceń z języka portugalskiego. Trzeba często zaglądać do „Słowniczka”, który znajduje się na końcu książki,...

Fabuła i koncept bardzo ciekawe, pod tym względem rasowe sci-fi, natomiast styl napisania nierzadko nieco przyciężkawy. Zwłaszcza przez nadmierną ilość portugalskich wtrąceń, pojęć z kręgu kultury brazylijskiej, słówek, których czasem nie ma nawet w załączonym na końcu słowniczku i to bywa męczące przy czytaniu.

Fabuła i koncept bardzo ciekawe, pod tym względem rasowe sci-fi, natomiast styl napisania nierzadko nieco przyciężkawy. Zwłaszcza przez nadmierną ilość portugalskich wtrąceń, pojęć z kręgu kultury brazylijskiej, słówek, których czasem nie ma nawet w załączonym na końcu słowniczku i to bywa męczące przy czytaniu.

Autor snuje swoją opowieść w trzech wątkach, z trojgiem głównych bohaterów, dziś, za lat trzydzieści i prawie 300 lat temu. Chciałoby się napisać, że Ian McDonald opowiada nam Brazylię, ale byłaby to nieprawda, są piękne związane z tym krajem motywy, jak choćby świetne tytuły rozdziałów, mnie urzekła na przykład wizja Śmieciowej Góry, ale nasza Brazylia, mogłaby bez szkody dla fabuły być Indiami, Stanami, prawie każdym krajem który kolonizował Europejczyk, szczegóły byłyby inne, opowieść pozostała ta sama.
Od początku moim ulubionym wątkiem był ten osiemnastowieczny. To cywilizacyjne zderzenie jest wyjątkowo plastycznym tematem: oświeceniowy, racjonalny człowiek Europy wrzucony w rzeczywistość, która dotąd rozsądkowi się nie poddawała, z prób jej przetworzenia, "uzdatnienia" realnie powstały koszmary, ale literatura wielokrotnie ukazywała je fenomenalnie (z cudownym Masonem i Dixonem Pynchona na czele),pewnie dlatego od tej części oczekiwałam najwięcej i w niej najbardziej zabrakło mi rozmachu. Usprawiedliwiam to moje rozczarowanie także faktem, że Brasyl na początku wydaje się iść w kierunku tej epickości, sam tytuł zapowiada epopeję, niestety tak naprawdę dostajemy jedynie prezentację ludzi i miejsc (barwną i sugestywną, ale za mało!),potem całość narracji zostaje podporządkowana tylko opowiadanej historii, nie ma już miejsca dla scen obok, rozszerzających świat, nie napędzających akcji, nie w służbie finału ale przyjemności, naszej, piszącego, wszystko jedno.
Nie oceniam naukowości tej książki, miedzy innymi dlatego, że Mcdonald wybiega tak daleko że kreuje rzeczywistość abstrakcyjną, raczej baśniową niż naukową.
Brasyl to lektura przyjemna, ja wolałabym żeby była trochę bardziej wymagająca, ale dla tych którzy jeszcze z kwantowymi pomysłami się nie zetknęli może właśnie być idealna. Nie przeżyłam oczarowania książką, ale wiem że będę McDonalda czytała. Oczywiście licząc na więcej.

Autor snuje swoją opowieść w trzech wątkach, z trojgiem głównych bohaterów, dziś, za lat trzydzieści i prawie 300 lat temu. Chciałoby się napisać, że Ian McDonald opowiada nam Brazylię, ale byłaby to nieprawda, są piękne związane z tym krajem motywy, jak choćby świetne tytuły rozdziałów, mnie urzekła na przykład wizja Śmieciowej Góry, ale nasza Brazylia, mogłaby bez szkody...

"Brasyl" to pierwsza przeczytana przeze mnie książka Iana McDonalda. Jeśli to ma być jedna z jego słabszych powieści, to chyba czeka mnie czytelnicza ekstaza, bo "Brasyl" to prawdziwa rewelacja!

Jak pokrótce opisać styl autora? To tak, jakby spośród najlepszych autorów sci-fi: Grega Egana, Paolo Bacigalupiego, Orsona Scott Carda, wziąć najlepsze cechy ich prozy i połączyć w jeden, barwny, złożony obraz. "Brasyl" to piękna, piękna literatura, fantastyka w najlepszym wydaniu.

Wątki hard sci-fi, tak bardzo przeze mnie uwielbiane, czyli: fizyka kwantowa, światy alternatywne, to jest to, co tygryski kochają najbardziej. Na plus mogę policzyć fakt, że McDonald ma świetny talent przedstawiania ich w przystępny, nieprzytłaczający sposób. Z kolei Brazylia, jej mieszkańcy i kultura, są opisane przepięknie, realistycznym, barwnym językiem, z wielkim kunsztem i znajomością tematu.

Wszelkie zarzuty: że książka jest skomplikowana, że ma za dużo portugalskich słów, są (moim zdaniem) niesłuszne. Owszem, portugalskiego jest sporo, ale znaczenia wielu słów da się domyślić po kontekście zdania albo po samym ich brzmieniu (np. ianques - Jankesi, Amerykanie).

Jestem przyzwyczajona czytać w języku obcym, co prawda angielskim, ale zasada pozostaje taka sama: nie czyta się pojedynczych słów, tylko całe zdania, akapity. Naprawdę nie trzeba znać wszystkich użytych w tekście słów, żeby móc płynnie czytać w obcym języku. To też radzę wszystkim przyszłym czytelnikom "Brasyl": dajcie się ponieść opowieści, zamiast skupiać się na pojedynczych słowach.

Komu polecę tę książkę? Wszystkim, którzy kochają dobrą fantastykę naukową. Jeśli należycie do tej grupy, a jeszcze nie mieliście "Brasyl" w ręku, radzę wam nadrobić zaległości w te pędy. Nie żartuję. Jeśli mnie posłuchacie, czeka was prawdziwie fantastyczna, czytelnicza uczta :)

"Brasyl" to pierwsza przeczytana przeze mnie książka Iana McDonalda. Jeśli to ma być jedna z jego słabszych powieści, to chyba czeka mnie czytelnicza ekstaza, bo "Brasyl" to prawdziwa rewelacja!

Jak pokrótce opisać styl autora? To tak, jakby spośród najlepszych autorów sci-fi: Grega Egana, Paolo Bacigalupiego, Orsona Scott Carda, wziąć najlepsze cechy ich prozy i połączyć...