Ciekawy zbiór. Niektóre opowiadania bardzo słabe. Ale większość daje radę. A kilka jest wybitnych. Warto.

Ciekawy zbiór. Niektóre opowiadania bardzo słabe. Ale większość daje radę. A kilka jest wybitnych. Warto.

Mój drażliwy temat.
Postanowiłam nie pisać w ogóle opinii, bo w tym czasie zdążyłabym przeczytać tyle książek! Przez półtora miesiąca nie dotknęłam pióra i co? Przeczytałam dużo, więcej niż zwykle, ale sama przed sobą posypuję głowę popiołem i pędem wracam do pisania.
Bo jak piszę i jeszcze chwilę obcuję z książką, to układam sobie wszystko w głowie, nie mieszają mi się lektury i się nie zapominają. I nie mam nieprzyjemnego poczucia czytania na akord.

Drażliwe tematy wg Neila Gaimana:
Autora nie znam, za fantasy nie przepadam, rzuciłam sobie wyzwanie, oj - co to będzie?
Było nieźle. Wiadomo, z opowiadaniami jak z pudełkiem czekoladek - trafiają się lepsze i te mniej smaczne, i takie, które po nadgryzieniu się porzuca. Tutaj ponad połowa opowiadań smakowitych i dla tej połowy warto przeczytać i tylko o tej części piszę.
Chylę czoła przed pomysłowością i wyobraźnią autora, który wziął na tapetę to, co nas drażni. Każdego co innego.

Przyznaje, że jego opowiadania są dla niego sposobem do literackiego eksperymentowania, dla mnie zaś były okazją do sprawdzenia jak odnajdę się w nieoswojonym przeze mnie gatunku. Fantasy i horror, ale bez nadmiaru krwi i dziwactw. Zupełnie nieznane mi światy. Mrocznie, z atmosferką, zabawnie i fascynująco. O ludziach - dziwnych lub przeżywających zadziwiające historie. „Wszyscy nosimy maski. Oto historie o owych maskach i ludziach, którzy się pod nimi kryją."
Kreatywność autora w opowiadaniu o pszczołach, wyimaginowanej dziewczynie, grzechotce klik klak, doktorze Who, interesujący prolog - zachęcają mnie do sięgnięcia po jąkąś powieść Gaimana, czuję się przygotowana na to, co mnie czeka.

Mój drażliwy temat.
Postanowiłam nie pisać w ogóle opinii, bo w tym czasie zdążyłabym przeczytać tyle książek! Przez półtora miesiąca nie dotknęłam pióra i co? Przeczytałam dużo, więcej niż zwykle, ale sama przed sobą posypuję głowę popiołem i pędem wracam do pisania.
Bo jak piszę i jeszcze chwilę obcuję z książką, to układam sobie wszystko w głowie, nie mieszają mi się...

Bardzo nierówne opowieści. Niektóre faktycznie zostały ze mną, przy innych ziewałam, kilka było totalnie niepotrzebnych. Ciesze się, że mieliśmy miks tematów i przenikających się opowiadań. Nawiązania do innych dzieł kultury, dawały dodatkowa frajdę. Za to nie przemówiły do mnie krótkie opowiadanka w formie wierszy. Mimo, że doceniam pomysły, to jednak największą wadą zbioru jest. według mnie. brak frajdy przy czytaniu. Dopiero pod sam koniec w końcu zaczęłam się wczuwać. ps. Ale! 2-3 króciutkie opowiadania z prawdziwym twistem na koniec.. mmhmm.. brawo!

Bardzo nierówne opowieści. Niektóre faktycznie zostały ze mną, przy innych ziewałam, kilka było totalnie niepotrzebnych. Ciesze się, że mieliśmy miks tematów i przenikających się opowiadań. Nawiązania do innych dzieł kultury, dawały dodatkowa frajdę. Za to nie przemówiły do mnie krótkie opowiadanka w formie wierszy. Mimo, że doceniam pomysły, to jednak największą wadą...

W 2015 roku miałam przyjemność uczestniczyć w spotkaniu autorskim, gdzie Neil Gaiman przeczytał nam fragmenty opowiadań z najnowszego zbioru. Nie wiem, czemu zajęło mi aż 8 lat by te opowiadania przeczytać.
Jak to zwykle bywa, opowiadanie opowiadaniu nierówne. Ale gratka dla fanów "Doctor Who" i "Amerykańscy Bogowie"

W 2015 roku miałam przyjemność uczestniczyć w spotkaniu autorskim, gdzie Neil Gaiman przeczytał nam fragmenty opowiadań z najnowszego zbioru. Nie wiem, czemu zajęło mi aż 8 lat by te opowiadania przeczytać.
Jak to zwykle bywa, opowiadanie opowiadaniu nierówne. Ale gratka dla fanów "Doctor Who" i "Amerykańscy Bogowie"

Kocham Neila Gaimana, choć nie ukrywam, że być może sama miłość do niego wzięła się z sentymentu do czasów dzieciństwa jak choćby przez Koralinę czy Księgę Cmentarną. Niezbyt podobała mi się ta książka, choć nie wiem czy jest to miarodajna opinia, bo ja sama za zbiorami opowiadań nie przepadam, a czytałam to tylko dla autora. Mimo wszystko uważam, że jego Dym i Lustra jest dużo ciekawszą pozycją dla osób ceniących tę formę prozy.

Kocham Neila Gaimana, choć nie ukrywam, że być może sama miłość do niego wzięła się z sentymentu do czasów dzieciństwa jak choćby przez Koralinę czy Księgę Cmentarną. Niezbyt podobała mi się ta książka, choć nie wiem czy jest to miarodajna opinia, bo ja sama za zbiorami opowiadań nie przepadam, a czytałam to tylko dla autora. Mimo wszystko uważam, że jego Dym i Lustra jest...

Moim odwiecznym problemem ze zbiorami opowiadań było ściskanie przez autorów całego świata przedstawionego na, powiedzmy, piętnastu stronach. Zawsze bolały mnie za mało pogłębione wizerunki bohaterów i odarty z może dla całej historii zbędnych, ale dla wyobraźni jakże ważnych szczegółów. Oczywiście zdarzają się wyjątki, ale nie specjalnie często.
Dlatego tym bardziej zaciekawił mnie Gaiman. I, o dziwo, choć niektóre jego historie mają zaledwie półtorej strony, ogromnie mnie zachwycił. Autor „Drażliwych tematów” ma tę jedną, niezwykle rzadką umiejętność takiego budowania świata i bohaterów na kilku stronach, że cała reszta szczegółów tworzy się w głowie czytelnika. Końcowy niedosyt czytającego nie wynika z braku wiadomości o okolicznościach, w jakich dzieje się akcja opowiadania, ale po prostu z zakończenia historii, która już okazała się fascynująca. Oczywiście, jak w każdym zbiorze, znajdziemy opowiadania lepsze i gorsze, ale całokształt jest dowodem niezwykłego w swojej formie jak i pomysłowej treści warsztatu Gaimana.
Bardzo podoba mi się, że autor pozostawił we wstępie komentarz do każdego opowiadania. W efekcie mamy dwie historie: tą właściwą i historię jej powstania.
W „Drażliwych tematach” stykają się ze sobą opowieści w zasadzie o wszystkim, ale nie zrobiło to na mnie wrażenia chaosu, bo jakimś dziwnym trafem te różnorakie tematy się dopełniały. Bardzo polecam.

Moim odwiecznym problemem ze zbiorami opowiadań było ściskanie przez autorów całego świata przedstawionego na, powiedzmy, piętnastu stronach. Zawsze bolały mnie za mało pogłębione wizerunki bohaterów i odarty z może dla całej historii zbędnych, ale dla wyobraźni jakże ważnych szczegółów. Oczywiście zdarzają się wyjątki, ale nie specjalnie często.
Dlatego tym bardziej...

IG:ksiazki_wloczykija
Neil Gaiman to pisarz, który od dawna zachwyca czytelników swoją zdolnością do tworzenia literackiej magii. Jego zbiór opowiadań, "Drażliwe tematy", jest kolejnym dowodem na to, że Gaiman jest nie tylko niezwykle utalentowanym pisarzem, ale także mistrzem w kreowaniu opowieści, które wdzierają się głęboko w ludzką psychikę.

W "Drażliwych tematach", Gaiman przenosi nas w nieznaną krainę, gdzie fantazja staje się rzeczywistością, a codzienność jest przesiąknięta tajemniczą magią. Każde z opowiadań w tej książce to małe dzieło, które zaprasza czytelnika do niezwykłego świata, gdzie niezwykłe zdarzenia, niespodzianki i groza czekają za każdym rogiem.

Autor, wszechstronny i niezrównanie twórczy, bawi się różnymi gatunkami literackimi, od horroru po fantasy, od realistycznych narracji po surrealistyczne opowieści. Jego zdolność do zmieniania tonu i stylu w zależności od opowiadania jest godna podziwu i sprawia, że czytelnik nigdy nie wie, czego się spodziewać. To właśnie ta różnorodność czyni "Drażliwe tematy" tak porywającym doświadczeniem czytelniczym.

Jednak to, co naprawdę wyróżnia tę książkę, to jej zdolność do poruszenia czytelnika na wielu poziomach. Gaiman dotyka drażliwych tematów ludzkiego istnienia, egzystencjalnych dylematów i tajemnic, które skrywają się w naszym świecie. Każde opowiadanie w tej książce jest jak łamigłówka, która zostawia czytelnika zastanawiającego się nad głębszym sensie życia.

"Drażliwe tematy" to nie tylko zbiór opowiadań pełnych grozy, niespodzianek i dobrej zabawy. To skarbnica literackich perełek, które zajmują umysł, poruszają serce i wstrząsają duszą. Neil Gaiman wciąż pozostaje jednym z najwybitniejszych pisarzy naszych czasów, a ta książka tylko to potwierdza.

IG:ksiazki_wloczykija
Neil Gaiman to pisarz, który od dawna zachwyca czytelników swoją zdolnością do tworzenia literackiej magii. Jego zbiór opowiadań, "Drażliwe tematy", jest kolejnym dowodem na to, że Gaiman jest nie tylko niezwykle utalentowanym pisarzem, ale także mistrzem w kreowaniu opowieści, które wdzierają się głęboko w ludzką psychikę.

W "Drażliwych tematach",...

Nie wiedziałam, że sztukę pisania opowiadań można doprowadzić do takiej perfekcji. Neil Gaiman jest w stanie stworzyć cały fantastyczny świat (lub przynajmniej takie wrażenie, ważne, że w mojej głowie on powstaje) na potrzeby pięciu stron. Jego rozmach, odwaga, dziecięcy brak skrępowania wyobraźni wprawiają mnie w zdumienie. I zachwyt. I zamyślenie. I złość, gdy przewracam stronę i okazuje się, że więcej tekstu nie ma i nie będzie, że historia i bohaterowie, którzy tak mnie zafascynowali pokazują mi się jedynie przez te kilka stron.
Niemal słyszę śmiech Gaimana, który przekornie, z niesamowitą szczodrością i rozrzutnością obdarza czytelników swoją twórczością, równocześnie zamykając swe światy w tak niewielkich formach.

Nie wiedziałam, że sztukę pisania opowiadań można doprowadzić do takiej perfekcji. Neil Gaiman jest w stanie stworzyć cały fantastyczny świat (lub przynajmniej takie wrażenie, ważne, że w mojej głowie on powstaje) na potrzeby pięciu stron. Jego rozmach, odwaga, dziecięcy brak skrępowania wyobraźni wprawiają mnie w zdumienie. I zachwyt. I zamyślenie. I złość, gdy przewracam...

Ciekawy dobór opowiadań. W większości treści mi się podobały. Ciekawa wersja królewny śnieżki i śpiącej królewny - podobała mi się bardziej niż wersja opowiadana dzieciom. Miłą niespodzianką było również opowiadanie o Cieniu.

Ciekawy dobór opowiadań. W większości treści mi się podobały. Ciekawa wersja królewny śnieżki i śpiącej królewny - podobała mi się bardziej niż wersja opowiadana dzieciom. Miłą niespodzianką było również opowiadanie o Cieniu.

Nie wiem jak to napisać... Lubię książki Gaimana, nawet bardzo. Londyn Pod, Cień, cmentarz, Tristran, to moje ulubione miejsca, postacie... Jednak te opowiadania są smutne po całości... Odcinanie kuponów od sławy...

Nie wiem jak to napisać... Lubię książki Gaimana, nawet bardzo. Londyn Pod, Cień, cmentarz, Tristran, to moje ulubione miejsca, postacie... Jednak te opowiadania są smutne po całości... Odcinanie kuponów od sławy...