Jest to powieść od której oczekiwałam naprawdę wiele ze względu na autorów, którzy ją stworzyli. Pani Corasanti jest autorką osławionego "Drzewa migdałowego", a Jamal Kanj urodził się i wychowywał w palestyńskim obozie dla uchodźców w Libanie. Sam ten fakt podniósł poprzeczkę bardzo wysoko.

Cała historia jest pozornie wielowątkowa.
Losy dwóch par bohaterów wiodą odrębną ścieżką, nie sugerującą połączenia w którymś momencie. Sara i Yousef przeżywają swoje dramaty i walczą o zaakceptowanie Żydówki w palestyńskiej społeczności. Ameer i Rebeka wiele lat później borykają się z zupełnie odmiennym problemem. Buntują się przeciw żydowskiej nienawiści w stosunku do Muzułmanów. W rzeczywistości jednak wątek jest jeden. Ich problemy pokrywają się, bo ostatecznie chodzi o nienawiść międzyludzką i piekło, jakie jeden naród może zgotować drugiemu.

Książka będzie idealna dla fanów tragicznej miłości. Miłości niemożliwej i zakazanej, choć gorącej. Lata oczekiwania, tęsknota i zawód. Jak każda powieść o miłości na tle wojny ma w sobie jednak wiele innej, dużo mroczniejszej i wzbudzającej skrajne emocje treści. Przyznam, że był moment, w którym ze łzami w oczach odłożyłam lekturę. Byłam zbyt wstrząśnięta, żeby kontynuować. Musiałam ochłonąć.

Doskonale odzwierciedlone realia obozu dla uchodźców i konflikt na tle narodowościowym, sprawiają, że książka nie jest najlżejsza. Choć czyta się ją błyskawicznie jest pełna bólu, cierpienia i poczucia niesprawiedliwości. To bezprawność ukrywająca się za literą prawa, dyskryminacja i jawny terror są najbardziej wyodrębnionymi cechami tej powieści. Tuż obok niej idzie tak skrajnie odmienna ludzka dobroć i wrażliwość. Sami rozumiecie, że mieszając te wszystkie czynniki musi dojść do wybuchu...

Niestety książka posiada jedną, ogromną wadę. Nie sposób nie przewidzieć co się będzie w niej działo. I nie chodzi mi o następstwa polityczne ani ogólnie historyczne. Chodzi o losy bohaterów, których koligacje są skrywane w tak słaby sposób, że nie stanową żadnej zagadki, czy też może finalnego zaskoczenia. Przyznaję, że czułam się potwornie zawiedziona. Jestem pod tym względem czytelnikiem wymagającym. Chcę być zaskakiwana. Tutaj gdzieś w połowie wszystko było jasne. Okropna szkoda.

Zdarzyli się również zbyt wyidealizowani bohaterowie. Niby byli potrzebni, żeby wyrazić mądrość i sentymentalizm, ale realnie nie mieliby szans przeżycia w tak brutalnym świecie. Dobrzy, pomocni, łagodni, ufni i godzący się z losem ludzie po prostu byli mordowani.

Jak widzicie książka wywołała we mnie dużo sprzecznych emocji. Z jednej strony to bardzo realistyczny obraz nienawiści i agresji, z drugiej bajka o nieśmiertelnej miłości. Te dwa wątki były różne ze względu na dwóch autorów, którzy je tworzyli i według mnie nie do końca udało im się wygładzić linię graniczną.
Ni mniej polecam. Jest niezaprzeczalnie piękną historią napisaną na kanwie prawdziwych wydarzeń, czyli z gatunku tych, które kocham najbardziej.

Jest to powieść od której oczekiwałam naprawdę wiele ze względu na autorów, którzy ją stworzyli. Pani Corasanti jest autorką osławionego "Drzewa migdałowego", a Jamal Kanj urodził się i wychowywał w palestyńskim obozie dla uchodźców w Libanie. Sam ten fakt podniósł poprzeczkę bardzo wysoko.

Cała historia jest pozornie wielowątkowa.
Losy dwóch par bohaterów wiodą odrębną...