Wioletta Sawicka

Nie polubiłam Anny tak jak jej mamy i babci, ma chyba najtrudniejsze dzieciństwo z nich wszystkich i można zrozumieć, dlaczego taka jest, ale nie polubiłyśmy się. Bardzo, bardzo mnie bolało serducho, jak kolejni Ostojańscy się wykruszali i cierpieli za swoje ideały, jak gorzknieli i tracili nadzieję albo łudzili się, że jeszcze będzie jak kiedyś. Maria jest dla mnie chyba najsmutniejszą postacią, bo oni wszyscy mieli siebie, a ona została sama, bo Andrzej jej umarł - czego autorce nie wybaczę, bo był z tego pokolenia moim ulubionym mężczyzną! - a Anię straciła i tak próbowała się tam trzymać jakoś :( Choć jej wątek z Siergiejem mi się spodobał, dziwna z nich para, ale ich polubiłam. Końcówka rozrywająca serce i bardzo niesprawiedliwa, dlaczego tej Ani trzeba było jeszcze tak dowalać? :(