Autorka po raz kolejny potwierdza, że potrafi nas czarować słowem. W swojej powieści pisze o różnych rodzajach miłości. O słodkim zauroczeniu oraz fascynacji, która nam towarzyszy przy nowo poznanej osobie. O wybaczeniu, które mimo wielu blizn i lat życia w żalu jest możliwe. I tęsknocie, która czasem „jest jak przewlekła, nieuleczalna choroba. Nie ma na nią lekarstwa”. Ale nie jest ciągle słodko i uroczo. Jak w życiu tam gdzie wloty, tam również upadki. Mamy złość i bezradność. Smutek i… oh były chwile, w których miałam ściśnięte gardło. Pojawiło się kilka łez. Były momenty, w których zatrzymywałam się i myślałam o tym, jak czasem ciężko układa się innym życie. Ale Pani Gabriela potrafi to wszystko pięknie ubrać w słowa. Jak nikt inny wzrusza nas i pokazuje jak piękne jest życie z jego wszystkimi barwami. "Lato utkane z marzeń" to książka, która pozwala się zatrzymać i pomyśleć o rzeczach ważnych. O osobach, którym powinniśmy poświęcić więcej czasu, by nie żałować decyzji z przeszłości. O tym by zawsze dawać drugą szansę, bo życie jest takie kruche i krótkie, a byle wydarzenie może sprawić, że na zawsze braknie nam nawet jednej minuty by odzyskać to co straciliśmy.

Z niecierpliwością czekam na kontynuację, bo zakończenie bardzo trzyma w napięciu. Fani pióra Pani Gabrieli będą zachwyceni. Wachlarz emocji jaki pojawia się w książce, jest w stanie poruszyć nie jedno twarde serce. Gdy już zamieszkacie w Złotkowie, nie będziecie chcieli opuścić tego miejsca. Śmiem twierdzić, że trzeba będzie dobudować kolejne Pensjonaty, bo nie pomieścimy się wszyscy ;)

Gabrysiu, dziękuję za mile spędzony czas z Twoją lekturą!
A na koniec wspomnę jeszcze o okładce, która jest po prostu cudna i idealnie odzwierciedla klimat jaki opisany jest w książce. Polecam bardzo!

https://kasikrecenzuje.blogspot.com/2018/08/lato-utkane-z-marzen-gabriela-gargas.html

Autorka po raz kolejny potwierdza, że potrafi nas czarować słowem. W swojej powieści pisze o różnych rodzajach miłości. O słodkim zauroczeniu oraz fascynacji, która nam towarzyszy przy nowo poznanej osobie. O wybaczeniu, które mimo wielu blizn i lat życia w żalu jest możliwe. I tęsknocie, która czasem „jest jak przewlekła, nieuleczalna choroba. Nie ma na nią lekarstwa”. Ale...