Dwa poprzednie tomy były mocno nierówne i trzeba oddać autorowi że utrzymuje poziom, bo to kolejna bardzo nierówna pozycja.

Przez prawie połowę książki byłem przekonany że może to być najlepsza pozycja tego cyklu. Takeshi polujący na brodatych kapłanów, wątek Szczęściarza, pojawienie się Quell oraz zapowiedź starcia głównego bohatera z młodszą wersją samego siebie sprawiały wrażenie że nic nie ma prawa pójść źle. Nagle jednak przenosimy się na Świat Harlana i ze "Zbudzonych Furii" robi się naprawdę dziwny odcinek "Słonecznego Patrolu".

Podobnie jak w przypadku poprzednich tomów, mamy do czynienia z bardzo(!) przegadaną środkową częścią która potrafi kompletnie wybić czytelnika z rytmu. Teoretycznie, na koniec dowiadujemy się że wszystko było istotne dla całej historii, ale nie mogę się oprzeć wrażeniu że dałoby się to wszystko trochę uprościć i oszczędzić nam kilku naprawdę usypiających rozdziałów.

Mocnym punktem pozostaje sam Kovacs który bez względu na wszystko zachowuje swoją naturalną charyzmę i bez większego trudu potrafi przyciągnąć uwagę. Postacie drugoplanowe są... znośne? Na wyróżnienie zasługuje Jad i Sylvie, reszta zlewa się trochę ze sobą, szczególnie że autor nie waha się żonglować uwagą przedstawiając nam kogoś nowego co parę kartek.

Muszę przyznać że pomimo tego że poprzednie tomy miały swoje wady to liczyłem na to że trylogia zostanie zamknięta z pewnym przytupem. Niestety, trochę się rozczarowałem i dostałem kolejną tylko "poprawną" książkę która miała spory potencjał.

Dwa poprzednie tomy były mocno nierówne i trzeba oddać autorowi że utrzymuje poziom, bo to kolejna bardzo nierówna pozycja.

Przez prawie połowę książki byłem przekonany że może to być najlepsza pozycja tego cyklu. Takeshi polujący na brodatych kapłanów, wątek Szczęściarza, pojawienie się Quell oraz zapowiedź starcia głównego bohatera z młodszą wersją samego siebie...