Zbudzone furie

Zniechęcony nieco drugim tomem sagi – zabrałem się jednak do czytania (no dobra, znowu słuchania) części trzeciej. A tu – już niemal na początku… jakie piękne łubu-du w portowej spelunie! Aż nie chce się wierzyć, że dzieje się to może osiem czy dziesięć wieków w przyszłości; prędzej idzie wyobrazić, że wiek czy dwa przed nami…
W nowej odsłonie Kovacs trafia na macierzysty świat Harlana i z rodziną Harlanów ma do czynienia. A także z całą masą postaci ze swej przeszłości, sygnalizowanych jedynie w poprzednich tomach, a tu pojawiających się w osobach z krwi i kości: Viadaurą i – uwaga – mityczną niemal dotąd Quellcristą. Zresztą owo „z krwi i kości” nie do końca można tu brać dosłownie, jak to w tak zarysowanym świecie przyszłości…
Ciekawa tym razem fabuła, bez zbędnych dłużyzn i nieudanego pseudofilozofowania… A do tego twórco rozwijane pomysły konstrukcyjne samego kreowanego przez Morgana świata. Podróże bohaterów przez różne „przechowalnie” powodują liczne paradoksy jak z podróży w czasie: spotkania z krewnymi z przeszłości i spotkania z potomkami w ciałach starszych niż nasze własne… I w tym kontekście doceniam też wyobraźnię językową Morgana (i tłumacza), a zwłaszcza zwrot „stracić się w różnicy” w kontekście gubienia wspólnych planów czasowych z własnymi bliskimi (również przodkami i potomkami).
Godne zakończenie trylogii, choć szkoda mi tego uniwersum, w którym w coraz to nowe kłopoty wpada Takeshi Kovasc (i z których przeważnie tak zgrabnie go autor wyplątuje) i chętnie z byłym emisariuszem spotkałbym się kiedyś jeszcze…

Zniechęcony nieco drugim tomem sagi – zabrałem się jednak do czytania (no dobra, znowu słuchania) części trzeciej. A tu – już niemal na początku… jakie piękne łubu-du w portowej spelunie! Aż nie chce się wierzyć, że dzieje się to może osiem czy dziesięć wieków w przyszłości; prędzej idzie wyobrazić, że wiek czy dwa przed nami…
W nowej odsłonie Kovacs trafia na macierzysty...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jest tu wszystko, Takeshi Kovacs w 100%. Akcja, brutalność, potężna wściekłość maskująca smutek i bezsens, i energia rewolucji, ogrom niuansów. Sacrum momentalnie niszczone przez profanum, by jednak gdzieś jej iskierkę zostawić. Sceny seksu opisane z takim namaszczeniem, że jest to aż kuriozalne i śmieszne. I wszystkiego tego jest tak dużo, że aż za dużo, ale to za dużo jest przecież częścią składową tego świata. A do tego zakończenie, które układa ostatnie puzzle tej ogromnej i skomplikowanej układanki. Ambiwalencja przy czytaniu tej i poprzednich części są tu dla mnie największą zaletą.

Jest tu wszystko, Takeshi Kovacs w 100%. Akcja, brutalność, potężna wściekłość maskująca smutek i bezsens, i energia rewolucji, ogrom niuansów. Sacrum momentalnie niszczone przez profanum, by jednak gdzieś jej iskierkę zostawić. Sceny seksu opisane z takim namaszczeniem, że jest to aż kuriozalne i śmieszne. I wszystkiego tego jest tak dużo, że aż za dużo, ale to za dużo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wg mnie znacznie lepsza niż tom II i nieco inna niż tom I. Książka zdecydowanie dla zwolenników literatury akcji. Czasami czytając ją miałem wrażenie, że jestem w jakimś pociągu pospiesznym, i że jak tylko na chwilę przestanę czytać i pójdę np. papierosy, to mi odjedzie z peronu i już nie dogonię akcji. Całość spójna logicznie i pełna błyskotliwych pomysłów, które zostały najpierw porozkładane po całej historii a później ładnie pozbierane i zamknięte ciekawą klamrą. Mam nadzieję, że jeszcze spotkam pana Kovasc’a w jego kolejnych wcieleniach. Polecam!

Wg mnie znacznie lepsza niż tom II i nieco inna niż tom I. Książka zdecydowanie dla zwolenników literatury akcji. Czasami czytając ją miałem wrażenie, że jestem w jakimś pociągu pospiesznym, i że jak tylko na chwilę przestanę czytać i pójdę np. papierosy, to mi odjedzie z peronu i już nie dogonię akcji. Całość spójna logicznie i pełna błyskotliwych pomysłów, które zostały...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zakończenie futurystycznej trylogii cyberpunkowej Morgana zostało przez większość odbiorców uznane za najsłabszy tom. Niesłusznie. W odróżnieniu od płytkiej fantastyki drugiego tomu i mrocznego neo-noir w pierwszej części, Zbudzone Furie swoją intrygą wznoszą się na piedestał zawirowania w licznych wątkach politycznych, gospodarczych a nawet i filozoficznych. Świat Harlana, w odróżnieniu od wcześniejszej Ziemi przyszłości i Sanction 4, wydaje się ogromną planetą pełną niebezpieczeństw i matactw elity rządzącej wspieranej przez liczne odnogi kryminalne jak słynna Yakuza. Na planecie ponownie odradza się ruch rewolucyjny, który sto lat wcześniej przeraził cały wszechświat, a jej dawno zmarła przywódczyni znajduje drogę do powrotu na świat poprzez stos korowy jednostki do zwalczania niebezpiecznej technologii Marsjan. Czy to zwykła emanacja wirusa cyfrowego czy nowe objawienie ludzkości z morderczą agendą kierowaną do władzy? Kovacs trafia w sam środek walk o wpływy i zasoby technologiczne na rodzinnej planecie, na której aby przeżyć w huraganie zmian, zmuszony jest skontrastować się z własną przeszłością i dawnymi przyjaciółmi. Zainteresowanych stron rewolucją jest dużo, które aby wyciszyć sprawę, gotowe są nielegalnie kopiować siły specjalne by wymordować każdego, który stanie im na drodze. Kovacs w różnych powłokach wydaje się ostrzejszy od swoich wcześniejszych wcieleń na pozostałych planetach, nie stroniąc przy tym od zabawy w playboya i niezniszczalnego komandosa, który wiele razy zostanie zmuszony do użycia swojej przebiegłości i siły. Doskonała lektura, która zakańcza wszystkie wątki trylogii Richarda Morgana.

Zakończenie futurystycznej trylogii cyberpunkowej Morgana zostało przez większość odbiorców uznane za najsłabszy tom. Niesłusznie. W odróżnieniu od płytkiej fantastyki drugiego tomu i mrocznego neo-noir w pierwszej części, Zbudzone Furie swoją intrygą wznoszą się na piedestał zawirowania w licznych wątkach politycznych, gospodarczych a nawet i filozoficznych. Świat Harlana,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Takeshi wraca do Świata Harlana. W marnej syntetycznej powłoce, przepełniony obudzonym gniewem i dawną stratą. Nie budź furii, drzemiących w Emisariuszu.... Akcja jak zwykle w serii, pełna zwrotów i malowniczo rozbryzgującej się krwi. Nie zawodzi. Każdy z trzech tomów trzyma poziom osobnej, świetnej powieści. Dla mnie miód z boczkiem ;)

Takeshi wraca do Świata Harlana. W marnej syntetycznej powłoce, przepełniony obudzonym gniewem i dawną stratą. Nie budź furii, drzemiących w Emisariuszu.... Akcja jak zwykle w serii, pełna zwrotów i malowniczo rozbryzgującej się krwi. Nie zawodzi. Każdy z trzech tomów trzyma poziom osobnej, świetnej powieści. Dla mnie miód z boczkiem ;)

Pokaż mimo to

Zdecydowanie zauważalna tendencja spadkowa. O ile poprzednie części były kiepskie, lub po prostu złe, tak ta jest wybitnie zła. Bohaterowie podejmują szereg głupich decyzji, nie ponosząc przy tym żadnych sensownych konsekwencji. Fabuła, intrygi oraz pojedyncze wątki są tak naiwne, że kilka razy musiałam odłożyć książkę bo z niemocy opadały mi ręce. W tej książce rzeczy po prostu się dzieją, postaci pojawiają się znikąd bez żadnego wytłumaczenia. Jeśli w danym wątku jest potrzebny dany bohater to on się magicznie zjawi choćby miało to przeczyć zasadom wykreowanego świata. Męcząca jest również mnogość idiotycznych wątków wynikających jedynie z równie idiotycznych działań głównego bohatera. Takeshi przez trzy części rozstawia wszystkich po kątach, mówi co trzeba robić i gdzie iść, nikt się nawet nie śmie sprzeciwiać bo "warunkowanie emisariuszy", które jest odpowiedzią na wszystko, argumentem ostatecznym oraz maszyną pchającą akcję do przodu. Przy tym wszystkim bohaterowie poboczni stanowią tylko kiepskie tło - mężczyźni są po to by ich prać po mordach, kobiety po to żeby uprawiać z nimi seks - nie mają żadnej innej roli, bo autor zwyczajnie nie pozwala by mieli wpływ na fabułę. Tutaj tylko zabicie przeciwnika cokolwiek zmienia. Kreacja postaci też fatalna, wszyscy zachowują się jak napalone 13-latki, temat seksu wypływa za każdym razem kiedy bohaterowie płci przeciwnej zostają sami w jednym pomieszczeniu, a każdy jego opis to kolejna wariacja oparta na niezmiennym od pierwszej części schemacie - on ją palcami lub językiem, ona dochodzi, ona jego ręką lub ustami, on dochodzi, penetracja, oboje dochodzą.
Zmarnowany potencjał. Wątki marsjańskiej technologii zostały potraktowane na odwal się i mogłyby spokojnie zostać wycięte, bo nie dość, że nie wprowadzają nic ciekawego to jeszcze dają czytelnikowi złudną nadzieje, że zostaną rozwinięte w miarę satysfakcjonująco. Autor woli skupiać się na bezsensownych i naiwnych wątkach, klepać nieciekawe dialogi między papierowymi bohaterami oraz raczyć nas fatalnymi opisami, raz prostackimi raz na siłę poetyckimi, przez co często wychodzą gorzej niż te pierwsze. A zakończenie, przy tej całej beznamiętnej papce nazywanej fabułą, było niczym wyrywanie zęba.
Cała książka jest jak jakiś Hollywoodzki akcyjniak z masą wybuchów i pościgów oraz scenami napisanymi tylko pod CGI i efekty 3D w kinie. Prawdopodobnie super bym się bawiła gdyby to faktycznie był film, bo historia ma tzw. potencjał bekogenny, idealny na wieczorny seans ze znajomymi. Ale to książka. Książka całkowicie nie angażująca, z bohaterami, których nie da się polubić, z intrygą tak grubymi nićmi szytą, że boli.

Zdecydowanie zauważalna tendencja spadkowa. O ile poprzednie części były kiepskie, lub po prostu złe, tak ta jest wybitnie zła. Bohaterowie podejmują szereg głupich decyzji, nie ponosząc przy tym żadnych sensownych konsekwencji. Fabuła, intrygi oraz pojedyncze wątki są tak naiwne, że kilka razy musiałam odłożyć książkę bo z niemocy opadały mi ręce. W tej książce rzeczy po...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ocena 6/10, czyli było dobrze, ale z niemałym bólem stwierdzam, że mogło być zaj.....ście
Przez bardzo długi czas wszystko szło w dobrym kierunku, ale na ostatniej prostej miałem wrażenie jakby Autora przerosło nagromadzenie wątków, które bezbłędnie prowadził od początku. Odrodzenie Quell, prywatna wendeta Takeshiego, pojedynek z najniebezpieczniejszym przeciwnikiem na jakiego były Emisariusz mógł trafić oraz swego rodzaju heist story w tle tego wszystkiego. Gdyby tylko Richard Morgan pociągną to wszystko do satysfakcjonującego finału to książka przebiła by jakością świetną cześć pierwszą. Niestety, tylko wątek Quell doczekał się należycie dopracowanego zakończenia. W przypadku wszystkich pozostałych już nie było tak kolorowo. Szczególnie rozczarowało mnie porzucenie wątku zemsty głównego bohatera, tym bardziej gdy w pewnym momencie wiele wskazywało, że będziemy świadkami kulminacji tej historii.
Na duży plus muszę zaliczyć bohaterów powieści. Pod tym względem wróciliśmy do poziomu z pierwszego tomu. Zarówno grupa najemników do jakich początkowo przyłączył się Takeshi, jak i grupa surferów wśród których odnalazł dawną towarzyszkę broni prezentują się wyśmienicie.
"Zbudzone furie" są dużo lepsze od drugiej części "Upadłe Anioły", jednak odstają od oryginalnego "Modyfikowanego węgla". Tam gdzie fabuła troszkę nie zadziałała, tam mocno ciągną ją do góry świetnie napisani bohaterowie. Pewne zastrzeżenia do całości są, ale mimo to polecam.

Ocena 6/10, czyli było dobrze, ale z niemałym bólem stwierdzam, że mogło być zaj.....ście
Przez bardzo długi czas wszystko szło w dobrym kierunku, ale na ostatniej prostej miałem wrażenie jakby Autora przerosło nagromadzenie wątków, które bezbłędnie prowadził od początku. Odrodzenie Quell, prywatna wendeta Takeshiego, pojedynek z najniebezpieczniejszym przeciwnikiem na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Brutalne starcia i sex w świecie, gdzie dusze można przenosić za pomocą obcej niezbadanej do końca technologii z ciała do ciała na duże odległości (praktycznie bez limitu) lub zamykać w wirtualu wydłużając czas. Lektura rozrywkowa dla ludzi dorosłych i odpornych na powtarzające się takie same opisy seksu, który jest traktowany na równi z długimi sesjami programistycznymi lub psychoterapeutycznymi. Mimo uporu Autora, którego teksty zaczynają emanować naturalizmem i pomimo, że z jego następnych książek rezygnuje, intryguje w tej książce fascynacja nie tylko neomarksizmem, ale także oddolnym ruchem społecznym "w krajach wschodnich słowiańskich" połączonych co dziwne z światem Japonii (brak Korei, Chin, ale są Węgrzy i jacyś Słowianie <raczej Polacy, nie Rosjanie>). Cóż, to pewnie wypadkowa poglądów Brytyjczyków na cały "Wschód" ;) łączących jakoś to w jedną całość - planetę - po balandze z Polakami, czy kimś stamtąd. Zabawne są też problemy po przesłaniu z powłoki do innej powłoki np. zmiana upodobań seksualnych.

Brutalne starcia i sex w świecie, gdzie dusze można przenosić za pomocą obcej niezbadanej do końca technologii z ciała do ciała na duże odległości (praktycznie bez limitu) lub zamykać w wirtualu wydłużając czas. Lektura rozrywkowa dla ludzi dorosłych i odpornych na powtarzające się takie same opisy seksu, który jest traktowany na równi z długimi sesjami programistycznymi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po nie udanym autora ze space-operą w drugim tomie długo wahałem się, nim sięgnąłem po trzeci. Niesłusznie, chociaż nie jest to tak dobra powieść, jak część pierwsza.
"Zbudzone furie" jest najbardziej cyberpunkową powieścią o panu Kovacs - co mi osobiście bardzo przypadło do gustu. W sumie szanuję autora, że kombinował z aranżacją w obrębie jednej serii o jednym bohaterze opowiadającej - nawet jeśli doprowadziło to po powstania części drugiej. Bo trzecia, jak już mówiłem, jest sporo - chociaż brakowało mi klimatu "cyber-noir" z części pierwszej.

Sądzę, że jeśli komuś podobały się książki Gibsona i szuka czegoś podobnego, to polecam. Nie przeszkadza nawet nieznajomość dwóch poprzednich tomów (poza paroma smaczkami).

Po nie udanym autora ze space-operą w drugim tomie długo wahałem się, nim sięgnąłem po trzeci. Niesłusznie, chociaż nie jest to tak dobra powieść, jak część pierwsza.
"Zbudzone furie" jest najbardziej cyberpunkową powieścią o panu Kovacs - co mi osobiście bardzo przypadło do gustu. W sumie szanuję autora, że kombinował z aranżacją w obrębie jednej serii o jednym bohaterze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

nowego znaczenia nabiera powiedzenie: Cię złapią za rękę mów nie Twoja ręka...

nowego znaczenia nabiera powiedzenie: Cię złapią za rękę mów nie Twoja ręka...

Pokaż mimo to