Zbudzone furie

Poważnie nie wiem o czym jest książka. Odnoszę wrażenie że Morgana gonił termin u wydawcy i klepał cokolwiek żeby się wyrobić. Przez dwie trzecie opowieści nic się nie dzieje. Nie zawiązuje się żadna akcja, a Tekeshi biega tu i tam z przygodnymi znajomymi. Jak coś się zaczyna dziać, to bardzo powoli i bez większego sensu. Wszystko poprzeplatane jest idiotycznymi retrospekcjami, które nie mają związku z fabułą. Przydługie opisy są nurzące i mało plastyczne. Przekozak z warunkowaniem Emisariusza daje się rozgrywać jak dziecko, często zachowuje się jak idiota. Było kilka momentów, gdzie książka nabierała tempa, ale na krótko. Przeczytałem do końca w bólach, sprawdzając co chwila ile jeszcze zostało. Cały czas liczyłem że zakończenie powali mnie na kolana. No i się przeliczyłem.

Poważnie nie wiem o czym jest książka. Odnoszę wrażenie że Morgana gonił termin u wydawcy i klepał cokolwiek żeby się wyrobić. Przez dwie trzecie opowieści nic się nie dzieje. Nie zawiązuje się żadna akcja, a Tekeshi biega tu i tam z przygodnymi znajomymi. Jak coś się zaczyna dziać, to bardzo powoli i bez większego sensu. Wszystko poprzeplatane jest idiotycznymi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ostatnia część mnie znudziła i zniechęciła do tego stopnia, że gdzieś mniej więcej w połowie odpuściłem. Chwilę po tym, gdy zrozumiałem, że ta historia mnie guzik obchodzi, a los bohaterów jest mi totalnie obojętny. Chciałem być twardy, ale uznałem, że to totalnie bez sensu. Jeśli próbuje się cisnąć coś na siłę, a przyjemności z czytania z tego żadnej, to po co?

PS. Nie dajcie sobie wmówić, że to ambitne i wybitne Sci-Fi.

Ostatnia część mnie znudziła i zniechęciła do tego stopnia, że gdzieś mniej więcej w połowie odpuściłem. Chwilę po tym, gdy zrozumiałem, że ta historia mnie guzik obchodzi, a los bohaterów jest mi totalnie obojętny. Chciałem być twardy, ale uznałem, że to totalnie bez sensu. Jeśli próbuje się cisnąć coś na siłę, a przyjemności z czytania z tego żadnej, to po co?

PS. Nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po lekturze "Zbudzonych furii" mam wrażenie że autor napisał 100 stron historii, a zapłacono mu za więcej. W celu uzupełnienia historii zaczął szczegółowo opisywać, każdy krajobraz maszynę i zwierzę. Po przeczytaniu ponownie stwierdził, że przez to jest mało akcji więc doda sceny erotyczne. Na zmianę w fabule mamy opisy i kolejne podboje głównego bohatera. Fabułę ciężko wyłapać, a cała historia gdzieś po drodze została zgubiona.
Najgorsza część z serii i na szczęście ostatnia. Autor mimo znakomitego pierwotnego pomysłu zgubił gdzieś sens.

Po lekturze "Zbudzonych furii" mam wrażenie że autor napisał 100 stron historii, a zapłacono mu za więcej. W celu uzupełnienia historii zaczął szczegółowo opisywać, każdy krajobraz maszynę i zwierzę. Po przeczytaniu ponownie stwierdził, że przez to jest mało akcji więc doda sceny erotyczne. Na zmianę w fabule mamy opisy i kolejne podboje głównego bohatera. Fabułę ciężko...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najsłabsza część trylogii, za długa zakończenie jakieś takie wydumane, brakowało mi spójności i logiki w tym wszystkim

Najsłabsza część trylogii, za długa zakończenie jakieś takie wydumane, brakowało mi spójności i logiki w tym wszystkim

Pokaż mimo to

3/10 tylko i wyłącznie za pomysł i kreację świata, wykonanie do kitu. Takeshi to irytujący samiec alfa, który nic wymyślić nie umie i zdaje się tylko na wArUnKoWaNiE eMiSaRiUsZa, a cała reszta postaci jest nudna i płaska. Każda postać kobieca była taka sama, gdyby nie imiona, to bym ich od siebie nie odróżniła, a faceci byli durni i bezużyteczni. Poza tym liczne, jedne z najgorszych scen erotycznych jakie czytałam - czułam się jakbym czytała podręcznik od biologii. Jak już pojawił się wątek, który mnie zaciekawił, był rozwiązywany w tak idiotycznie głupi sposób, że aż czułam niesmak. Żałuję, że przeczytałam, nie polecam żadnego tomu poza pierwszym.

3/10 tylko i wyłącznie za pomysł i kreację świata, wykonanie do kitu. Takeshi to irytujący samiec alfa, który nic wymyślić nie umie i zdaje się tylko na wArUnKoWaNiE eMiSaRiUsZa, a cała reszta postaci jest nudna i płaska. Każda postać kobieca była taka sama, gdyby nie imiona, to bym ich od siebie nie odróżniła, a faceci byli durni i bezużyteczni. Poza tym liczne, jedne z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Brzydki potworek, nie polecam, nie pozdrawiam. Najsłabsza część, jeśli to było możliwe po części drugiej....

Brzydki potworek, nie polecam, nie pozdrawiam. Najsłabsza część, jeśli to było możliwe po części drugiej....

Pokaż mimo to

Nie mogę się nadziwić, że autor z takim potencjałem, postanowił tak się zmarnować. Naprawdę jest w tej powieści dużo głębi, świat stworzony przez pisarza jest dla nas wyzwaniem, bohaterowie są wielowymiarowi. I wszystko psuje znów to granie pod publiczkę: testosteron i adrenalina, a już najgorszy w tym wszystkim pornograficzny seks, tak żałośnie przewidywalny i tak banalny, że aż sromotnie (!) śmieszny.

Nie mogę się nadziwić, że autor z takim potencjałem, postanowił tak się zmarnować. Naprawdę jest w tej powieści dużo głębi, świat stworzony przez pisarza jest dla nas wyzwaniem, bohaterowie są wielowymiarowi. I wszystko psuje znów to granie pod publiczkę: testosteron i adrenalina, a już najgorszy w tym wszystkim pornograficzny seks, tak żałośnie przewidywalny i tak banalny,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Takeshi Kovacs przez ponad dwieście lat przebywał w przechowalni, pozbawiony cielesnej powłoki. Po tak długim czasie powraca na swój rodzimy Świat Harlana, trafiając w wir intryg polityczno-militarnych.

„Modyfikowany węgiel” zaczął cykl z przytupem. Choć nie był idealną powieścią to gdy czytałam go dwa lata temu zrobił na mnie dość pozytywne wrażenie. Zawierał naprawdę ciekawy koncept wyjściowy i zapowiadał początek akcyjno-kryminalnej serii. A że kryminał w wydaniu fantastycznym raczej lubię to mimo pewnych wad, powieść po prostu do mnie trafiła. Tyle, że już drugi tom dość mocno mnie zmęczył. Na tyle, że czytanie ostatniego bezustannie odkładałam w czasie, mimo że przecież miałam go na półce. W końcu jednak ta „przygoda” jest już za mną i mogę odetchnąć z ulgą.
„Zbudzone furie” jest właściwie powtórką z rozrywki z tomu drugiego. Autor zdaje się kompletnie porzucać jakiejkolwiek quasi-filozoficzne rozważania, mimo że jego koncept jak najbardziej pozwalałby na zastanowienie się nad stanem społeczeństwa czy na głębszym rozważaniu „co by było gdyby”. Za to Morgan tworzy bardzo męską powieść akcji, kojarzącą mi się z średnio udanym, wysokobudżetowym filmem, który próbuje być brutalny i dorosły… w bardzo niedojrzały sposób.
Odnoszę wrażenie, że coś w przypadku tej i poprzedniej części „nie gra” w narracji. Bezustannie miałam wrażenie zagubienia w czasie i przestrzeni, tak jakby autor nie dopowiedział mi tego, gdzie jestem. Coś się niby cały czas działo – ale gdzie, co, jak i po co? Gubiłam się dość regularnie, powtarzając czasem fragmenty… co w lwiej części nic nie dawało. Tak, jakby za dużo w „Znudzonych furiach” było pisania o niczym: o rzeczach nieistotnych dla fabuły i niewiele wnoszących scen akcji, a za mało dobrze podanej ekspozycji (bo ta kiepsko podana jak najbardziej tu jest) i po prostu porządnego prowadzenia czytelnika przez historię.
Pisałam jednak o niedojrzałości tej książki. A no tak: tu znów „Zbudzone furie” cierpią na to samo, co tom poprzedni. Autor tej powieści zdaje się niemal w ogóle nie wnikać w emocje bohaterów, w ich rozważania czy charaktery, skupiając się tylko na powietrznościach. Jednocześnie najwyraźniej uważa, że nie istnieje coś takiego, jak dobra powieść bez dokładnego opisu intymnych scen. W „Zbudzonych furiach” dostajemy więc co najmniej klika bardzo erotycznych fragmentów, które wyglądają jak film dla dorosłych przeniesiony na łamy powieści. Nie gorszą mnie takie opisy same w sobie, ale one w przypadku tej książki po prostu wydają się stworzone nie po to, aby zbudować relacje miedzy postaciami, albo pokazać nam, kim jest Takeshi, a po to, by męski czytelnik poczuł się zaspokojony. Nie, przepraszam, po prostu nie: każdy fragment, który nic nie wnosi do fabuły powinien zostać z książki wycięty. Te też.
Poza tym im dalej w las, tym mniej lubię postać Takeshiego. To człowiek, który ot tak ma czelność krzyczeć na innych i wymuszać na nich swój światopogląd, a tego nie lubię w żadnym wydaniu. Nie ciekawi mnie w żaden sposób, nie interesuje mnie jego historia, mam go szczerze dosyć – i absolutnie nie chce do niego wracać.
Czuję, że właściwie nie mam w przypadku „Zbudzonych furii” wiele do dodania. Rozumiem, że ta powieść ma szansę komuś się podobać. Jeśli czytelnik szuka typowo męskiej „nawalanki”, w pozornie ciekawym świecie to owszem, może i to będzie trylogia dla niego. Ja jednak jedynie mogę sobie pluć w brodę, że po „Modyfikowanym węglu” od razu wzięłam dwie kolejne części i musiałam wymęczyć się przez taką ilość stron. Bo w końcu jeśli coś mam to należy to przeczytać. Cóż, przynajmniej okładki mają całkiem ciekawe.

Takeshi Kovacs przez ponad dwieście lat przebywał w przechowalni, pozbawiony cielesnej powłoki. Po tak długim czasie powraca na swój rodzimy Świat Harlana, trafiając w wir intryg polityczno-militarnych.

„Modyfikowany węgiel” zaczął cykl z przytupem. Choć nie był idealną powieścią to gdy czytałam go dwa lata temu zrobił na mnie dość pozytywne wrażenie. Zawierał naprawdę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najsłabsza część trylogii. Chaotyczna i niespójna, czyta się ciężko, na szczęście mam to już za sobą .

Najsłabsza część trylogii. Chaotyczna i niespójna, czyta się ciężko, na szczęście mam to już za sobą .

Pokaż mimo to

Kovacs po dwustu latach w przechowali powraca na swoją rodzimą planetę Świat Harlana. Jest to wyjątkowa planeta zawierająca w sobie olbrzymią ilość artefaktów Marsjan. Oprócz tego zostawili po sobie platformy orbitalne, które otaczają tą planetę. Platformy orbitalne są tak zaprogramowane, że strącą każdy obiekt poruszający się powyżej jakiejś wysokości tak zwanym „Anielskim Ogniem”. Tylko pięć procent planety wystającej z nieprzewidywalnych odmętów mórz i oceanów. Jednak na tych pięciu procentach toczy się bujne życie. Światem Harlana rządzi oligarchia nazywana Pierwsze Rodziny, wysoką pozycję zajmuje też japońska yakuza. Oprócz tego pomniejsi gangsterzy i sekty religijne, między innymi Rycerze Nowego Objawienia pragną choć małej cząstki władzy. Częścią planety zwanej Nowego Hokkaido rządzą wimy (Wojskowe Inteligentne Maszyny). Oczyszczają ten teren, walcząc i niszcząc je, najemnicy zwani Linkami. Dość to osobliwa grupa ludzi, gdyż ze swoimi modyfikacjami elektronicznymi, wspomaganiem bojowym, wręcz podłączonym uzbrojeniem do swych ciał bardzo różnią się od zwykłych śmiertelników. Zresztą każdy posiada jakieś wspomaganie. Tych, których na to stać mają powłoki dostosowane do siebie, indywidualne. Tym razem Kovacs nie jest przez nikogo wynajęty, jest wolnym strzelcem, staje się mścicielem i obrońcą kobiet. Po powrocie okazuje się, że ukochana kobieta wyszła za mąż i po wstąpieniu do Nowego Objawienia została wraz z dzieckiem brutalnie zamordowana. Ponieważ sekta nie uznaje upowłokowienia, zostali na zawsze straceni. Kovacs urządza osobistą wendetę na Rycerzach Nowego Objawienia, sprzedając później ich stosy w niecodzienne miejsce, współpracuje z yakuzą, z którą jednak wchodzi w konflikt. W knajpie przez przypadek ratuje Sylvie zaatakowaną przez Rycerzy Nowego Objawienia. Sylvia jest Linkiem z dowódczym oprogramowaniem, ale też kryje inne tajemnice. Razem z nią i jej towarzyszami wyrusza do Nowego Hokkaido. Pobyt Sylvii i Kovacsa nie potrwa tam długo, jednak od tej pory stanie się jej obrońcą i opiekunem. Wokół niej będzie się toczyć walka. Spotka też starych znajomych, a wśród nich swoją instruktorkę z Korpusu Emisariuszy Virginię Viadura, której też stanie się obrońcą. Drugim ważnym motywem jest odradzający się ruch lewicowy quellistów. Ruch, który wieki temu pragnąć obalić władzę oligarchów i ukrócić wszechobecną korupcję doprowadził do olbrzymich niepokojów w całym wszechświecie i pociągną tysiące ofiar. Wtedy przegrał i jakby zniknął. Wszyscy byli pewni, że ich przywódczyni zginęła, ale jej zwolennicy ciągle kultywowali jej wskazania. Jednak teraz krążą pogłoski, że ona powróciła, co zwiększa aktywność oligarchów i yakuzy w obronie swojej władzy i wpływów, a także zwolenników quellistów do jej obalenia. Powraca motyw człowieczeństwa, do którego momentu różnych modyfikacji nadal się jest człowiekiem. W tym tomie okazuje się, że nie potrzeba stosu korowego danego człowieka, aby mógł on istnieć, wystarczy zapis jego świadomości komputerowy, aby go ożywić. W ten sposób nagle pojawiają się dwie te same osoby. Z drugiej strony w jednej powłoce mogą istnieć dwie osobowości. Ciekawy jest też wpływ danej powłoki na osobę, a także jak przy zmianie powłok i czasami dużych przerwach bez powłoki utrzymać więzi rodzinne, czy przyjaźnie. Mamy dużo ciekawych wątków etycznych, polityczne, gospodarcze i filozoficzne. Oczywiście w wirze wydarzeń bierze udział Kovasc. Musi się skonfrontować z dawnymi przyjaciółmi jak i wrogami i robić to, co najlepiej umie walczyć i zabijać. Przy czym wznosi się na wyżyny swojej przebiegłości i siły. Oczywiście nie przestaje być playboyem. Czy uda mu się ochronić Sylvię i Virginię, a także samemu wyjść z tego cało. Dużo się dzieje w tym tomie, akcja jest ciekawa i dynamiczna. Czy to na pewno ostatni tom?

Kovacs po dwustu latach w przechowali powraca na swoją rodzimą planetę Świat Harlana. Jest to wyjątkowa planeta zawierająca w sobie olbrzymią ilość artefaktów Marsjan. Oprócz tego zostawili po sobie platformy orbitalne, które otaczają tą planetę. Platformy orbitalne są tak zaprogramowane, że strącą każdy obiekt poruszający się powyżej jakiejś wysokości tak zwanym „Anielskim...

więcej

mniej

Pokaż mimo to